Verzameld werk. Deel 1

[p. 186]

Doodsvloot

Diep in de tuin rusten de gouden scherven
der zeilen van mijn bomen,
nu met zijn bronze en rode verven
de herfst weer uit het hout is opgekomen.
De sterren noodden mij elke avond tot de reis
en door de zeilen van mijn bomen zag
ik op de horizon het paradijs
achter de zee, die tussen ons beide lag.

Nu staar ik door de zeilgeraamten en verdriet
om 't schoons, dat nog staat heen te gaan,
dringt uit de vochtigheden van 't verschiet
en met de stralen van de bleke maan
mijn schedel binnen, waar mijn geest beweert
voor altijd uit dit lichaam op te willen staan
om te begeven zich, waar niemand zich begeert.

De wind kreunt door de masten van mijn vloot,
die weldra niet meer met mij reizen zal,
want straks is al dat brons en al dat rood,
nadat het nog met menigten in val
is neergeruist, vergaan en dood.

En niemand noodt mij dan nog tot de reis,
het leven viel en daarmee 't paradijs.
Er lokt geen land meer waar de liefde is schoon,
ik zoek vergeefs de verteblauwe toon.
En het Niets, dat niet alleen van winter is,
sluit rond me in tekensloze duisternis.

Ik hef mijn hand en bied ze aan in het zwart.
Geen hand komt haar meer tegen en aan geen hart
wordt zij getrokken en gedrukt.
Maar is mijn levensvaart daarom mislukt?!