Vallende vogels

[p. 244]

XXXIV Een krans uit Washington

Achille Le Fexhe de Montaigle, adjunct-secretaris aan het Belgisch gezantschap te Washington, staarde ontroerd naar de twee portretten in de New-York Times. Willy Oberhoff op slag dood; Suzanne Demerrel - Sanneke uit zijn kinderjaren - in hopeloozen toestand, haar einde wachtend, in het hospitaal van Los Angeles.

Hij streed met de verlokking om terstond naar het Westen te reizen. Niet doen. Ze zou hem vermoedelijk niet herkennen. Het lieflijke beeld uit zijn kinderjaren niet verstoren, door iemand in zijn laatste momenten lastig te vallen, die weinig meer er op leek. O, uiterlijk nog wel. Dat was nog het Sanneke van veertien, vijftien jaren her, het lieve, fijne snoetje.

Weemoedig bleef hij het portret aanschouwen. Zijn eerste liefde... Arm kind...

Een werk van barmhartigheid kon hij nog verrichten. Zorgen dat Sanneke, wanneer de dood haar nam, op gewijden grond, in het verre, witte dorpje Canne begraven werd.

Toen de kranten haar overlijden berichtten belde hij de Everwhere op. Natuurlijk, allebei de verongelukten werden op kosten der onder-

[p. 245]

neming in hun vaderland, eervol ter aarde besteld. Binnen een paar weken zou het journaal de rouwplechtigheden in Canne en Heisterbach vertoonen.

- Leichenverwaltung! mompelde Achille met weerzin.

Dezelfde boot bracht het stoffelijk overschot der twee geliefden naar Europa. Een der zerken werd per trein naar Godesberg gevoerd, de andere naar station Lanaeken.

Daar wachtte een luxueuse begrafenisauto uit Maastricht, gevolgd van eenige zwartgelakte taxi's waarin familie en buren, de tragische wederkomst van het mooie dorpsmeiske af. In matige vaart reed men door de buitenwijken van Maastricht naar het Jekerdal, naar Canne.

Aan de grens der gemeente ontving de dorps-geestelijkheid den stoet. De congregatie van jongedochters, waarvan Sanne lid was gebleven, zou de in het verre Amerika godvruchtig overleden lidmate mede naar de laatste rustplaats vergezellen. De harmonie van het dorp stond er met omfloerst vaandel. De schoolkinderen waren present en een groot aantal belangstellenden, waaronder veel Duitschers die aan het Albert Kanaal werkten. In dit Belgisch meiske vereer-

[p. 246]

den ze meteen den verongelukten landgenoot.

Naar voorvaderlijke zeden droegen acht maagden, voorafgegaan door bruidjes in witte processiekleederen, het lijk naar de kerk. Voorop de harmonie, Chopin's treurmarsch spelende. Achter de baar liep Giel Demerrel, luid en hevig snikkend, nobel bedroefd, af en toe nieuwsgierig rondglurend.

Langs den weg stonden honderden dorpelingen en menschen uit de omgeving ontroerd toe te kijken. Op den kerkhofmuur waren een paar filmoperateurs druk en ingetogen aan 't filmen: de laatste eer aan eene die groot had kunnen worden in het vak, die echt in Hollywood speelde drie weken geleden. Rieteke, de kleine zwarte concurrente, nam met tranende oogen haar foto's. Ze overdacht nu aan welk gevaar zij misschien was ontsnapt. Had Willy niet het eerst werk van hààr gemaakt? Arm Ketteke, wel zwaar gestraft. Voor Demerrel zou ze een paar prachtige, groote afdrukken maken.

De uitvaart geschiedde met indrukwekkenden eenvoud en plechtigheid. Aan het graf sprak de pastoor een kort, hartelijk woord over het zeer vergankelijke van roem en eer. Dan daalde de kostbare lijkkist in de aarde en gaf de priester

[p. 247]

den laatsten zegen. Rondom de groeve werden de kransen neergelegd, van de congregatie, van de Duitschers, van vrienden uit Maastricht, van de Everwhere - moment dat apart, met zorg werd gefilmd - en een met de Belgische kleuren uit Washington.

- Had ons Ketteke dat nog eens kunnen beleven! hoorde iemand Giel Demerrel wanhopig snikken.