Vallende vogels

[p. 229]

XXXII Close-ups! Close-ups!

Men zag wel iets in dat sensatienummer bij Everwhere. Ze moesten het maar ondernemen. Lukte het, dan werd het dik betaald. Gebeurde er wat, tja... beroepsrisico, had een uitvinder of mijnwerker toch òòk. De Maatschappij zou in ieder geval voor behoorlijke verzekeringen zorgen. Onderschat me de premie niet, vermaande leider van het journaal.

Pacqlart had zich niet voor of tegen het plan uitgesproken. Het leek hem een wanhoopssprong in letterlijken zin, overigens niet buitengewoon gevaarlijk. Willy's vrije parachute kon een last van twee wel dragen.

Somber en van vage angsten gekweld trok Willy naar het triestige hotelletje waar Ketteke verbleef. Goed nieuws, zwaar om te vertellen. Hij vermoedde wat in het gevoelsleven van het arme kind, bijna gebroken in een minder hachelijk uitziend avontuur, moest omgaan. En toch, àls het lukte - waarom niet? - kwam er een einde aan die beroerde historie. Samen terug. Een week of wat van geluk en rust, dàn verder zien. Honderd-drie-en-zestig sprongen had hij al gemaakt. Een voet verstuikt, in een modderpoel

[p. 230]

gesleurd en een hand ontveld, dat was alles.

Met iemand die leerde fietsen liep het soms minder goed af.

Schijnbaar rustig en resoluut ontving Ketteke het nieuws. Eindelijk: erop of eronder. Een keerpunt. Ze toonde zich echt ingenomen met het plan. Veronal-tabletten innemen? Niet noodig. Voor één keer, maar ook een laatsten keer voelde ze zich wel sterk. Hij moest zich maar geen zorgen maken. Wanneer kon het gebeuren? Wanneer de operateur beschikbaar was! Zoo gauw mogelijk dan.

- Dapper Ketteke, streelde Willy haar, bewonderend.

Het meisje lachte flauwtjes; ze wist immers wat ze van haar moed en zenuwen, nu al, vergde.

's Nachts ondervond ze de reactie op zooveel geforceerde wilskracht. Akelige, koortsachtige droomen kwelden haar. Ze steeg met Willy op, boven een landschap met spitse bergtoppen. Willy sprong,... zonder valscherm! Zij sprong hem na.

Ze schrok wakker! Maar gedroomd. Niet schreeuwen. Flink blijven, nog een, twee dagen. Dan de bevrijding, hoe ook.

Weer viel ze in slaap, weer kwamen de angst-

[p. 231]

droomen. Ze vlogen nu boven Canne, al hooger en hooger, in de richting van Maastricht of een andere stad, met veel torens, scherpe torens, en puntige masten van schepen en gapende schoorsteenen van fabrieken, met onder in vuur... De hel!... Willy greep haar... ze stortten neer...

De parachute had zich niet geopend! Jezus, Maria, help! Ze zag de torens, de straten, de daken naar omhoog snellen. Nog drie seconden, twee... en dàn...

Wakker, met klamme haren, gezicht en rug nat van angstzweet, sidderend tot in het hart. Niet meer slapen... nog een paar van die angstvizioenen en ze werd waanzinnig.

Terwijl ze wakker lag overwoog ze, dat ze toch niet de eerste en eenige vrouw was, die een tochtje per valscherm ondernam. Er liepen hier verscheidene rond, die het hadden aangedurfd, verzekerde Willy. Geen heldinnen, bang voor een muisje of voor een infectie als griep regeerde!

Ze sluimerde nogmaals in en droomde toch nog van de parachute, nu leek het maar een ouderwetsche parasol, waarmee ze over slooten wipte. Amusant, een beetje belachelijk.

's Anderendaags maakt ze met Willy een groote

[p. 232]

wandeling. Het was of ze allebei de schoonheid van het land, de drukte der stad nog eens goed in zich wilden opnemen. Ze poogden elkaar op te vroolijken en aan te moedigen, maar die overmoedige stemming zeeg dra ineen. Stil, somber en zwijgend keerden ze naar hun verblijven weer.

Willy had vaak de mededeeling op de lippen van het geval af te zien en maar ineens naar de consulaten te gaan om vrije passage te bekomen. Hij kwam er niet toe het te zeggen.

Sanne sliep 's nachts zwaar en droomloos. De zekerheid dat den volgenden morgen het definitieve gebeuren zou, bracht haar in een toestand van doffe kalmte. Willy kwelden dreigende voorgevoelens... dezelfde die hem in Keulen òòk hadden beangstigd.

's Morgens om elf uur stegen twee vliegtuigen omhoog. Pacqlart met een grooten, afgekeurden militairen tweedekker. De operateur van Everwhere en de leider van het journaal in een klein eendekkertje, vlot en snel van beweging.

Bleek, met gesloten oogen zat Sanneke naast Willy. Ze zag er kinderachtig uit in het dikke, zware parachutistenpak, met valhelm en dik gezoolde laarzen. Ze wou niet de diepte in kijken,

[p. 233]

straks sprong ze, in de armen van haar Willy, oogen dicht. Oberhoff hield bemoedigend haar koude handen in de zijne, maar wist weinig te vertellen, behalve een paar geruststellende woorden, wanneer de machine plots in een luchtholte wegzeeg.

Op tweeduizend meter zouden ze springen. De hoogte was bereikt; de snelle eendekker cirkelde nabij. Willy inspecteerde zijn valscherm. In orde. Dan bevestigde hij, onder het wakend oog van Pacqlart, de niet zichtbare riemen waarmee de twee aan elkaar verbonden waren, droeg het bijna bewustelooze meisje op den vleugel. Een handdruk, een kalmeerend woord van den aviateur en dan: God helpe ons, hoorde Sanneke Oberhoff nog mompelen.

Nu volgde het schrikkelijke. De val in de ruimte. De druk der van beneden opstormende lucht belette haar adem te halen, deed de longen haast bersten. Deze sensatie leidde haar af; de schrik duurde maar kort. Met een plof ontplooide zich de groote, witte parachute. Ze dreven...

- Goddank! stootte Willy met rauwe stem uit.

Ze voelde dat ze niet alleen stevig aan hem bevestigd was, maar dat hij haar ook met wilde kracht omvatte. Ze ontwaakte uit een toestand

[p. 234]

van lethargie, voelde het leven weerkeeren en sloeg de oogen op. Rustig gleden ze weg door de ijlte. Het had niets schrikwekkends; het was eer een zalig wegwiegen naar den grond, ver beneden. Snel bruiste de levensmoed in haar op. Dankbaar, haast guitig, lachte ze Willy toe. Het ergste was immers geleden.

Met fel ratelende schroef kwam de vinnige eendekker met den operateur aanstormen.

- Schitterend! Wat die meid zich flink houdt, brulde het journaal.

- Je kunt zien, dat het echt een huwelijksreis is. Daar zit muziek in het geval.

- Voor die kan Conny nog oppassen.

Bijna gulzig draaide de operateur voort, den piloot aansporende steeds dichter te naderen. Close-ups! Willy verontruste dit naderen en hij gaf al eens een teeken met de hand om wat meer afstand.

De operateur wilde en zou de twee nemen, wanneer ze elkaar verliefd en hemelsch toelachten, elkaar zoenden in de eindelooze ruimte.

Een rukwind... een schreeuw van scheurend doek en twee vertwijfelde menschen.

De parachute was tegen de schroef van de

[p. 235]

vliegmachine geslagen en stuk gereten. De ongelukkigen tuimelden, met het naflapperend valscherm, de diepte in.

De operateur sloeg den piloot met een vuist in het gelaat en begon toen, als een gek lachend, de wegvallende twee nog op te nemen zoolang het ging. Zulke opnamen moest men niet laten ontsnappen!

Pacqlart liet zijn machine in de diepte neerstorten, in de blinde hoop sneller te vallen en ze wellicht midden op de vleugels te vangen. IJdele hoop; de ongelukkigen vielen sneller. Dra zette hij den motor weer aan, om een horizontalen stand te herkrijgen. Die twee waren verloren.

Willy verstarde toen de noodlottige aanraking geschiedde. Het einde. Enkele seconden nog. Sanne's gezichtje verwerd tot een grauw masker; ze voelde wat komen ging: de dood. Automatisch, zonder bewustzijn bad ze onsamenhangende dingen. De eeuwigheid naderde!

In de enkele oogenblikken die nog restten gaf Willy zich rekenschap van alles. Door hem verongelukte het arme kind, werd haar jong leven stuk geslagen. En het gericht Gods schoot uit de diepte omhoog. Vergiffenis, Heer, vergeef mijn hoogmoed, vergeef al wat ik deed tegen Uw wil, maar red dit arme leven...

[p. 236]

Dan overviel hen een bijna woeste teederheid. Met bovenmenschelijke kracht drukte hij Sanneke tegen zich aan en zoende, huilend als een beest, het grauwe, verstarde gezichtje... de geloken oogen... de witte, samengenepen lippen.

- Sanneke, vergeef me... vergeef me... brulde hij als een zinnelooze...

- Adieu, Willy... hijgde ze...

De slag die de zielen uit het lichaam rijten moest... de nacht... de oneindigheid... het mysterie...