|
| |
| |
| |
XXX Angsten
Om geld te sparen had Willy den nacht doorgebracht in een asyl. Maar een boeketje bloemen voor Sanne wilde hij niet vergeten. Daarvoor moest maar genoeg overschieten.
Nadat de vele formaliteiten vervuld waren mochten de goedkoope passagiers eindelijk van de boot. Oberhoff stond aan den steiger met een bescheiden ruikertje van kasplanten. De geliefden vlogen elkander om den hals. Zij bracht meteen voor hem mee de oude wereld, waarnaar hij soms zoo verlangde. Hij beteekende voor haar toch ook de geleider door een vreemde, overweldigende samenleving.
Willy wenschte niet dat ze terstond al geldzorgen voelen zou. Er restten nog een paar uren voor de trein naar het verre Westen trok, ze gingen, per taxi, even een toertje maken door de meest indrukwekkende wijken van het moderne Babel.
Gelaten en gelukkig vleide zich Ketteke naast haar verloofde neer, keek verstrooid en soms met gilletjes van verbijstering naar het ontzagwekkende autoverkeer, naar de drukte in het bankcentrum en naar de in blauwe nevelen oprijzende
| |
| |
toppen der wolkenkrabbers. Ze vergat ook niet haar jongen eens goed op te nemen. Je kon merken, dat hij zware tijden achter den rug had. Scherpe, strenge trekken groefden zich om zijn mond. En zag ze daar geen zweem van grijs aan zijn slapen?
Een gevoel van eindeloos medelijden overmeesterde haar: al die beroerdigheden kwamen toch feitelijk door haar in zijn leven. Met ware dankbaarheid bedacht ze, dat al het wondere, dat ze zag, zien zou en ondervinden, door hem in haar bestaan gekomen was. Zonder hem bleef ze een onbeteekenend dorpsmeisje in een onbeteekenend dorp. Nu lokte en lachte het groote leven haar toe! Ze greep zijn hand en drukte die innig. Willy keek verrast en verstrooid op en glimlachte ernstig.
Na het tochtje door de wereldstad volgde de lange, lange treinreis, door monotone en romantische landschappen. De twee hadden elkaar zooveel te vertellen, zooveel te vragen, vielen bovendien van vermoeidheid zoo dikwijls tegen elkaar in slaap, dat ze menig beroemd punt en verschillende stations van wereldnaam onbemerkt voorbijreden.
Tenslotte arriveerden ze in Los Angeles. Pacq- | |
| |
lart wachtte hen op. Meewarig monsterde hij het Europeesche meiske.
- Met de beste wenschen voor een aangenaam verblijf en een behouden thuiskomst, liet hij zich, veelbeteekenend, ontvallen. Ketteke verstond het niet en Willy deed of hij het niet gehoord had.
Ze brachten, in afwachting van betere tijden, Suzanne Demerrel onder in een kaal, door het Leger des Heils geprotegeerd hotelletje. Onbeholpen stond het meisje, gewend aan gemoedelijke Belgische dorpsverhoudingen, in deze voor haar gevoel ongemoedelijke omgeving. Het heimwee, dat haar aanhoudend had gekweld, brak, toen ze 's avonds alleen gelaten werd, bijna overweldigend door. Al haar liefde voor Willy, al haar overredingskracht, haar driftig verlangen naar een groote toekomst, geld verdienen, waren noodig om kalmte te herwinnen.
Reeds 's anderen daags begeleidden de mannen haar naar een der studio's van de Everwhere Corp. Twee sensaties onderging ze bij de eerste kennismaking: de onverschilligheid van de ontvangst en de poenige manier waarop sommigen haar begluurden. Materiaal en nog wat, anders niets.
| |
| |
Arde Conny kwam haar dubbelgangster inspecteeren. Ze leek een vriendelijk, eenvoudig meisje van aannemelijke jeugd, maar ze irriteerde Ketteke door haar kil-zakelijke allures. Conny's opmerkingen bracht men haar in het Duitsch over: een beetje linksch, hoofd staat niet los genoeg, loopt met onvoldoende élégance, armen zwaaien wat erg, haarkleur wat afdekken: te scherp, oppassen voor mollig worden... Enfin, men kon het met haar probeeren. Eerst een paar dagen gymnastiek. Na deze nuchtere critiek, zonder een zweem van menschelijk gevoel, zweefde de gevierde actrice heen, Ketteke, rood van schaamte en ergernis, achterlatend. Ze moest denken aan de paardenmarkt te Tongeren, waar men de beesten heen en weer liet draven. Had ze zelf ook niet vooruit en achteruit moeten loopen, knielen, armen omhoog heffen, neervallen, opstaan, tanden laten zien, enzoovoorts?
De wandelingen in de prachtige omgeving, het begluren van allerlei internationale beroemdheden, die hier voorbijreden in enorme luxewagens, het bewonderen van vermaarde villas en theaters bracht in de vervelende dagen van gymnastiek en andere oefeningen wat afleiding. De bijna roerende zorgen van Willy hielpen haar
| |
| |
over de eerste heimwee-crisis heen. In opgewekte stemming raakte ze niet en ze merkte dat Willy ook veel zorgen had.
- Om jou het meest, bekende hij op een avond neerslachtig. Ik weet niet of ik goed deed je hierheen te lokken, maar ik verlangde opeens zoo naar je!
- Daarom wil ik je heel graag alle beroerde dingen die nog komen kunnen vergeven! fluisterde ze hem, onder een spontane omhelzing toe.
Die nare dingen kwamen spoedig. Het eerste karweitje van dubbelgangster was een gevaarlijk moment op de rails. Aan handen en voeten gebonden moest ze uit een hondertien rijdende auto geslingerd worden, op de spoorrails, terwijl juist een sneltrein in volle vaart naderde. De trein zou over haar heen daveren, wanneer ze mooi stil bleef liggen kon dat geen kwaad. De operateur had haar te filmen door de razende wenteling der wielen.
Ketteke verschoot van kleur toen ze vernam wat men van haar vorderde. Bang? beet de regisseur haar honend, in gebroken Duitsch toe. Waarom dan hier? Kinderachtig! Je bent hoog tegen ongelukken en invaliditeit verzekerd. Val- | |
| |
len je momenten mee, dan krijg je een aardig pakje dollars!
Geld! Geld moest er komen, veel geld, om Willy die al voorgeschoten had, terug te betalen, geld om zoo spoedig mogelijk met hem dit hartelooze land te verlaten. Levensrisico? Niet denken, laat ze doen wat ze willen.
Zakelijk, maar met wetenschappelijke voorzichtigheid, arrangeerde ze de gevaarlijke momenten. Arde Conny deed de tragische posen voor en verzocht met aandrang even welluidend en welgemanierd te gillen als zij het voordeed. Dat wegslingeren uit de auto gebeurde met wat trucjes, kon weinig kwaad. Het overreden worden door den trein moest echt gebeuren. Om te demonstreeren dat het, mits men zijn zenuwen beheerschte en stil plat in het midden bleef liggen, geen gevaar opleverde, liet men de locomotief langzaam een paar keer proefrijden.
Inderdaad; het dreigende, ijzeren monster raakte de speelster niet. Dan de scène maar opgenomen. Tien minuten later kwam heel de trein in volle geweld aanrazen. Sanneke had al haar zelfbedwang noodig om geen beweging te maken. Een radelooze angst overviel haar; dat beteekende het einde. Jezus, Maria, Jozef, sta me bij! hoorde ze zichzelf bidden.
| |
| |
Zonder het te weten gilde ze ook bij het over haar heen donderen van machine en wagons. Scherp, expressief, kreten van echten doodsangst, misschien niet welluidend of welgemanierd, maar levenswaar, zooals de uitdrukking van schrik op haar gelaat, naar de camera toegewend, geen comedie was.
- Gelukt, verklaarde de regisseur laconiek. Trillend van emotie werd Sanneke op de been geholpen. Onder hysterisch gelach van Conny viel de debutante flauw. Dat went wel, meende de operateur en liet haar naar haar woning rijden.
Inderdaad merkte Ketteke, na te zijn bijgekomen, weinig meer van de al te sterke emotie die ze ondergaan had. Misschien wende ze aan de dingen toch wel, vooral wanneer een rond honorarium gevaar en schrik vergeten deed. Toen ze 's avonds met Willy rondkuierde, voelde ze zich heel wel en heel normaal. Ze lachten en gekten over het avontuur met fort Eben-Eymael, dat voor beiden zoo rare gevolgen had. Oberhoff sprak over plannen omtrent een nieuwe tournée met Pacqlart. Misschien gingen ze eens goed geld verdienen. En dan!
Maar 's nachts overviel Sanne een angstcrisis. Het begon met benauwende droomen. Vooral de
| |
| |
locomotief, aandreunende in wolken van stoom, in regens van vonken en een hel van ijzergedreun, teisterde haar zenuwen. In blinden schrik schoot ze wakker. Nacht, wat licht scheen van buiten haar kale kamertje binnen. Alleen in het onmenschelijke verre Amerika. Willy logeerde elders, ver weg. Waarom kwam hij niet hier, waken, haar beschermen. Ze viel opnieuw in slaap, weer kwamen de schrikdroomen, dreigender dan te voren. Ze raakte in een zenuwcrisis en gilde haar angst uit.
Heel het hotelletje raakte in beroering. Men bonsde op de deur en toen ze verbijsterd die opende, stroomde het kamertje vol rare, vreemde menschen die haar in onverstaanbaar Engelsch toespraken. De hotelhoudster nam haar mee naar de huiskamer; ze kalmeerde iets, doch kreeg periodiek, nog aanvallen van angst en sterke bevingen.
's Anderen daags kwam een dokter even kijken.
- Alweer een! mompelde hij, na de voorgeschiedenis te hebben vernomen. Een cocaïne-preparaatje en veel afleiding. Een paar dagen rust.
- Oppassen kind, ried een oude dame in slecht Fransch. Laat bij Everwhere niks merken,
| |
| |
anders moet je zóó eruit. Ze kunnen zelfs de dubbelgangsters bij dozijnen krijgen.
Later op den dag kwam ook Willy. Het scheen hem weinig te verwonderen.
- We zullen een bezoek gaan brengen aan onze consulaten, stelde hij somber voor.
|
|
Auteursrecht onbekend