Vallende vogels

[p. 199]

XXVIII. Passage als linnen-juffrouw

Sanneke verbleekte toen ze het las. Wat een dolzinnige grap. Daar stond me in de krant: Een Limburgsch meisje naar Hollywood. Mejuffrouw Demerrel uit Canne, meest gelijkende dubbelgangster van de Amerikaansche filmster Arde Conny, aangenomen door de Everwhere Corp.

Arde Conny, nooit van gehoord. Zij, aangenomen in Amerika? Wie verzon toch zoo'n onzin? Vergisten ze zich met een naamgenoote? Was Willy weer een dwaasheid overkomen?

Giel Demerrel wist evenmin wat ervan te denken. Hij zou wel eens bij de krant informeeren, wie dat bericht ingezonden had. Erg vond hij het heelemaal niet. Zijn dochter werd met den dag meer vermaard, zijn café meteen, het bracht klanten binnen. Hij zelf steeg ook in aanzien, je kon het aan de verdubbelde attentie van het vrouwvolk in het dorp merken. Een nog tamelijk jonge, beroemde weduwnaar...

De pastoor schrok van het nieuwtje en kwam terstond ‘Repos des Cyclistes’ binnenvallen, informeerde of het waar was. De film, Amerika, Hollywood, allemaal slechtheid, gevaar voor ziel

[p. 200]

en zaligheid. Zeker, men kon er veel geld verdienen, maar dat woog niet op tegen de zedelijke gevaren. Nu Sanneke getoond had braaf en ingetogen te willen leven, zou het hem spijten, wanneer zoo iets gebeuren moest.

Hier kon Demerrel zich niet inhouden. Wat spijten? Wanneer dat geluk in haar bereik kwam, moest ze het met allebei de handen aangrijpen!

Ketteke sloot hem wat snibbig den mond door op te merken, dat al dat gepraat over Amerika en de film geen zin had, wijl zij - ze moest het toch weten als er echt sprake van kon zijn - niets, totaal niets van het geval wist. Er zou geïnformeerd worden wie dat valsche bericht de wereld ingezonden had.

Gerustgesteld ging de pastoor naar huis en begon het krantenbericht al zooveel mogelijk tegen te spreken. De kwezeltjes waren intusschen al naarstig bezig Ketteke's verleden op te halen. Jammer, dat het niet waar was.

Giel Demerrel haastte zich heelemaal niet om meer te weten van de krant. Zoolang dat verhaaltje niet tegengesproken was, voelde hij zich middenpunt van de belangstelling. Haar uitverkiezing beteekende toch een hulde aan den vader meteen! Bovendien veel nieuwswgierigen en

[p. 201]

heimelijke benijders kwamen een pint bij hem drinken.

Door zijn talmen kon het gebeuren, dat een brief van Willy arriveerde voor de tegenspraak in de krant verscheen. De jonge man, die niet voorzien had dat de persdienst der filmondernemingen met telefoon en telegraaf werkte. meende zelf nog het groote nieuws te kunnen overbrengen. In een onbedacht moment, bekende hij, had hij haar foto ingezonden, zijn eigen naam en adres erbij opgevend. Spoedig ontving hij antwoord. Gezicht en figuur vond men haast identiek aan gelaat en gestalte van Arde Conny; in de persoonsbeschrijving lag geen beletsel. Juffrouw Demerrel werd binnen een maand verwacht.

Nu moest ze zelf beslissen. Hij durfde haar haast niet te adviseeren. Het beroep van dubbelgangster werd weliswaar goed betaald en bood ook nog verdere kansen, maar het was niet zonder gevaren van meer dan eene soort.

Persoonlijk zag hij haar zielsgraag arriveeren. Hij begon zich eenzaam te voelen. Wat dacht ze ervan, hier zelf ook een tijdje te komen, om daarna, getrouwd en al, met naam en geld, naar Europa terug te keeren?

[p. 202]

Na deze verlokking ontbloeide zijn brief in lyriek, die Sanneke in verwarring bracht. Er sprak zooveel oprecht verlangen uit, zooveel echte, hartelijke liefde, dat ze de tranen ervan in de oogen kreeg.

Niettemin voelde ze voor het Amerikaansche avontuur niet veel. De maanden doorgebracht tusschen de vromere menschen van het dorp hadden haar een anderen kijk op wereldsche dingen doen krijgen. Ze verafschuwde lichtzinnigheid en dacht met rancune aan de lelletjes, vriendinnetjes van haar vroegere vrienden, die haar gekrenkt hadden toen ze, weerloos, in de processie liep. Ze weifelde dus, graag wilde ze haar jongen terug zien, eens varen op zee, rondwandelen door vreemde landen met palmboomen en millionairs, maar ze schrok voor het risico.

- Stom wicht, viel Demerrel uit, toen die vernam dat ze echt kansen maakte, zóó chance krijgen en dan nog neuzelen en dubben! Vooruit, neem de pen, schrijf Willy, dat je overkomt, dat hij aan de maatschappij melden moet dat je er binnen een maand bent!

Omdat, in haar onderbewustzijn, nog wat anders school dan alleen maar eenvoud en degelijkheid - overigens pas met moeite geconsolideerd

[p. 203]

- nam ze haar vader ditmaal het krasse gezegde niet kwalijk, was zelfs blij de moreele verantwoordelijkheid voor een besluit, waarvoor ze toch ook wat voelde, op hem te kunnen laden. Ze schreef, en verzond den brief per expresse.

Overkomen, best, maar dat ging geld kosten. Met de duizend frankskes die ze gespaard had, kwam ze er niet. Toen vader hoorde van geld uitgeven slonk zijn geestdrift. Bij alle druk, nonchalant en royaal doen, bleef hij toch in den grond een schriel, inhalig boertje. Handen vol geld uitgeven, voor iets waarvan hij toch misschien nooit zou profiteeren... Nog eens overdenken.

Bij Ketteke was evenwel een wild verlangen gewekt. Oude glorieuze idealen herleefden. De onwrikbare overtuiging, die ze als kind al had: geboren te zijn voor iets anders, iets hoogers, rijkers, bleek nu toch gegrond. En dan, ze zou Willy terug zien, misschien trouwden ze daar al heel vlug, maakten ze samen fortuin. Nu de kans aan het suffe dorpsleven te ontkomen vaststond, wilde ze die grijpen met beide handen. Daar vader treuzelde met het nemen van informaties omtrent den overtocht en andere formaliteiten, trok ze zelf erop uit om meer daaromtrent te vernemen.

[p. 204]

Erg viel het niet mee. Amerika binnen komen zou, met een bewijs van aanstelling, nog wel lukken, maar zelfs passage laagste klasse leek baar bijna onbetaalbaar. Met betrokken gezicht verliet ze het kantoor van den agent der lijn Antwerpen - New-York.

En ontmoette Pol Meulenbeek, die haar met onverholen verbazing feliciteerde. Filmactrice worden en met een armezondaarsgezicht rondloopen. Hoe was dat nogelijk!

Ze vertelde den goeien, verboemelden vent voor wat voor moeilijkheden ze kwam te staan.

- Is dat alles? riep Pol overmoedig. Kleinigheden, Ketteke! Ik weet er wat op. Ik heb een kennis in Antwerpen die boekhouder is aan de lijn. Die helpt je wel. Vanavond nog schrijf ik.

- En als die geen raad weet? twijfelde Sanne bedrukt.

- Dan... nou, dan schiet ik je dat geld wel voor. Als je straks rijk bent, betaal je het me terug. Ik vertrouw je als Onzen Lieven Heer zelf.

Pol hield woord, schreef en kreeg per keerende post een gunstig antwoord. Het meisje kon den overtocht maken tegen geringe vergoeding mits ze dienst wou doen als linnenjuffrouw en toezicht houden op de kinderen aan boord.

[p. 205]

Zelf ging Pol het goede nieuws naar Canne overbrengen. Demerrel viel een steen van het hart, maar Sanneke voelde zich haast onwel worden van agitatie. Er ging iets zoo geweldigs gebeuren in haar leven, dat ze de gevolgen ervan niet overzag en haast wenschte, dat alles maar een verbeelding, een droom mocht wezen.

Meulenbeek tracteerde op haar succes, liet wijn ophalen, geen goeie dan maar andere. Klinken! vooruit, daar ga je, Ketteke! Roem en succes. Hij zelf zou haar, per auto, naar het schip brengen. Natuurlijk, vader mocht mee.

- Allons, allons, niet zoo sip kijken. Denk aan je bien aimé, aan je mooi Mofje! Prosit! Santé!