Vallende vogels

[p. 185]

XXVI. Pro memorie geboekt

Willy Oberhoff poogde wetenschappelijk parachutist te worden. Hij wilde wat anders wezen, dan een van de vele desperado's, die hij in de luchtacrobatiek ontmoette. Hij bestudeerde meteorologie, aviatiek en aanverwante vakken. Langzaam weken zijn angstgevoelens; hij zag niet meer op tegen sprongen van 2000 meter en beheerschte zijn zenuwen voldoende om van de vrije parachute, te openen met een handbeweging tijdens den val, gebruik te maken.

Rolfsen deed hem zijn valschermen en relaties over, overtuigd dat Willy's toekomst verzekerd was. Er kwamen voldoende aanvragen binnen om van demonstraties te kunnen leven. Aanvankelijk bracht de post de eene wanhopige bezwering, om toch met die waaghalzerij op te houden, na de andere. Toen de demonstraties zonder ongelukken verliepen schikten zoowel moeder Oberhoff als Sanneke Demerrel zich in het onvermijdelijke, ze hoopten en baden dat spoedig betere omstandigheden die schrikkelijke broodwinning overbodig zouden maken.

Nog om een andere reden maakte Ketteke zich over Willy ongerust. Zou hij, zoo ver van

[p. 186]

Canne en zelden in de gelegenheid haar nog te zien, trouw blijven? Zouden andere meisjes haar jongen, avontuurlijken luchtheld niet omdwepen? Eerst had ze zich bijna geschaamd over het nieuwe beroep van Willy. Ook zij vond het iets als een wanhoopsdaad, een vernedering voor een ingenieur en geleerde als haar verloofde. Toen ze haast iedere week kranten ontving met fotos van haar jongen, - kiekjes van hem, in de vliegmachine stijgend, op de vleugels balanceerend, afspringend in de diepte, wegzeilend naar de aardoppervlakte, - toen ze met woorden van bewondering zijn prestaties beschreven zag, begon ze sportiever over zijn doen te denken. Hij maakte het beter, zond af en toe vrij kostbare cadeaux... en toch, het was haar oneindig liever geweest, wanneer hij nog eenvoudig teekenaar mocht wezen in Canne of een bescheiden postje in de omgeving had gevonden.

Met weemoed dacht ze terug aan de mooie middagen en avonden, toen ze allebei over de heuvels wandelden. Toen Willy nog vervuld was van grootsche droomen en illusies en haar binnenleidde in zijn wereld van hoogere gevoelens en stoutere gedachten. Ze zag haar toekomst nu verbonden aan iemand, die vaak genoemd en

[p. 187]

geroemd werd, - wat ze vroeger altijd verlangde, - die buitengewone dingen deed, ze genoot van het aanzien dat ze door hem verwierf, van de afgunst waarop ze haar vriendinnen in congregatie en missiekring betrapte, maar ze voelde haar liefde niet meer veilig. Ze hield nu oprecht en innig van hem; ze wilde hem bezitten, desnoods in armoede, maar zeker en onbetwist.

Omtrent Kerstmis ontmoette ze Willy in Maastricht. Hij toonde zich opgewekt, zag er goed uit, deed wat royaal en overmoedig. Ze meende iets bruuts in zijn woorden te beluisteren. Verbeelding? Overigens bleek hij heel hartelijk, hartstochtelijker dan vroeger en minder geneigd tot praten over al te verheven dingen. Hij sprak van een kleine mogelijkheid om in Amerika demonstraties te geven. Wanneer hij het Europeesche hoogterecord kon breken, wilde een impressario hem in de Vereenigde Staten laneeeren.

Sanneke schrok van een zoo roekeloos plan. Uit wat voor hoogte moest hij dan neerspringen? Vijf kilometer! Ze verschoot ervan. Een beetje bruusk stelde Oberhoff haar gerust, dat beteekende niet meer risico dan anders. Je leed wat

[p. 188]

kou, moest scherper windkracht en vermoedelijke plaats van landing berekenen, anders niets. Lukte het en kon hij in Amerika demonstreeren, dàn...

Hij keek Sanneke aan op een manier die haar kleuren deed, schalks, veelbeteekenend... korter bij de aarde dan ze van hem gewoon was. Ze ondervond, onder dien blik, zoowel een gevoel van verkilling als van een zonderlinge warmte. Hij verlangde toch nog immer naar haar. Ze mocht gerust al over de toekomstplannen spreken, thuis en waar ze wilde.

Met de dringende bede toch vooral geen onvoorzichtigheden te begaan, met een allerhartelijkst afscheid liet ze Willy vertrekken. Had de jonge man, in Keulen en op feestgelagen na zijn luchtsprongen al eens weifelingen in zijn gevoelsleven ondervonden, nu herleefde, innig en sterk, zijn liefde voor het schoone, blonde Vlaamsche meiske. Dat ze vooral naar zijn geestelijke bezigheden informeerde had hem bijzonder en bijna beschamend getroffen.

Inderdaad kwelde hem ontevredenheid over zichzelf, over zijn toekomst. Hij kon nu ruim bestaan, reisde veel, zag steden en landen, wist zich omringd van bewonderaars, mannen en

[p. 189]

vrouwen, maar het voldeed hem niet. Hij voelde zich niet sportief genoeg aangelegd, achtte zijn omgeving beneden zijn intellectueele standing, maar zag toch geen kans om aan beroep en milieu te ontkomen.

Afwachten. Verdragen tot betere tijden. Probeeren zooveel bij elkaar te slepen dat hij een of ander technisch bureau kon overnemen. Alle energie concentreeren op het record, op een engagement in het land van den dollar. Dan terug naar Europa en hier doen waartoe hij zich getrokken voelde.

Reeds in Februari lukte de recordsprong. Heel de Duitsche en buitenlandsche sensatiepers stond vol ervan. De parachutefabriek, met wier valschermen Willy demonstreerde, steunde en subsidieerde het Amerikaansch plan. In Mei stak Willy naar het Westersche goudland over. Zonder zijn liefke te hebben gegroet. Hij bekende het zichzelf met berouw en schaamte. Geen tijd gehad.

In Amerika beleefde Oberhoff maar matig succes. De concurrentie was in dit land, gewend aan toegespitste sensatie en roekelooze records, buitengewoon zwaar. Zijn Europeesche titel maakte er weinig effect. Uit de oude wereld

[p. 190]

betrok men zangers, dirigenten, hoogadelijke bruidegoms, desnoods nog geleerden en filmsterren, maar eersterangs bankiers, sportsmen, recordbrekers en dergelijke produceerde men zelf. Natuurlijk, een vreemde die hier een wereldrecord vestigde, die wat origineels verzon, die een rilling van sensatie kon doen varen over alle oprecht Amerikaansche ruggen, mocht op belangstelling, publiciteit en dollars rekenen.

Oberhoff beleefde dagen van armoede. Soms ondervond hij heimwee. Dan schreef hij lange brieven aan Sanneke en zijn moeder, belovende bij de eerste de beste geschikte gelegenheid over te komen. Later bedacht hij zich weer. Het machtige land, met zijn geweldige steden en grootsche landschappen interesseerde hem. Met hooghartige nieuwsgierigheid bestudeerde hij de wording van een jong, energiek volk, voortgekomen uit de restanten van oude rassen en verzinkende culturen. Waarom zoo spoedig vertrekken? Eenmaal hier vandaan zou hij er toch nooit meer terugkeeren. Daarom, maar geprofiteerd van het moment.

Willy verbleef achtereenvolgens in New-York, Chicago, San Francisco, Detroit, in het land der Mormonen, in de Zuidelijke negerstaten, tusschen

[p. 191]

uitstervende Indianenstammen en strandde tenslotte in het dorado van alle avonturiers: Los Angeles, Hollywood. Men nam er weinig notitie van den Duitschen parachutist. Zijn aanbod om mede te werken aan films werd voor kennisgeving aangenomen en pro memorie geboekt. Er lummelden hier tientallen valschermspringers rond, kerels die geloofden met vijf minuten werk geld voor een heele week te verdienen. Goed uitgerekend waren die tuimelaars dan nog duurder dan de eerste sterren. Stel je voor! Niettemin: Oberhoff, Willy, adres? Goed, het kan te pas komen.