Vallende vogels

[p. 120]

XVII. Dronken barmhartigheid

Buiten bezinning rende Sanne verder. Zonder zich rekenschap ervan te geven, had ze toch de goede richting gekozen, in vage, onbewuste herinnering aan den kant vanwaar ze gekomen was.

Angst voelde ze niet; ze onderging geen enkel gevoel dan een blinde verbittering over de grove behandeling. Ze merkte dat men haar niet vervolgde en ijlde toch maar, hijgend, af en toe huilend van zenuwoverspanning, verder. Soms meende ze, dat iets in haar hoonend lachte en in het rythme van haar Snellen loop zong: ik wil me vergooien, ik wil me vergooien.

Ze raakte buiten adem, doch kwam niet op de gedachte langzamer te loopen. Felle lichtvlagen van naderende en voorbij rijdende autos schoten voorbij; het bracht haar niet tot bezinning. Al haar gevoelens leken automatisch te functioneeren, ze holde voort en kon het niet laten, verontwaardiging gloeide op in haast periodieke buien. Ze wist eigenlijk niet meer wat ze wilde of wat ze deed. Moreel zelfbehoud, deugd en afschuw voor iets kwaads, dat ze niet overzien kon, handelden in haar.

Weer suisde een auto langs. Plots hoorde ze de

[p. 121]

remmen schreeuwen; de wagen stopte. Een drietal mannen stapten uit en wachtten haar op. Nu eerst klaarde zeker bewustzijn door haar hoofd. Die menschen wilden vermoedelijk helpen. Dat verteederde haar en deed iets stars plotseling wegsmelten. Ze gaf zich nu rekenschap ervan, dat ze heel alleen, midden in den nacht, ver van huis was, in een onbekende streek.

De mannen hielden haar aan en informeerden, waarom ze zoo laat, alleen over den weg liep. Was een ongeluk gebeurd? Naar geestelijke of dokter voor een zieke? Naar de vroedvrouw dan? Had men haar aangerand?

Het moesten Maastrichtenaars zijn. Hun taal verschilde niets van die ze zelf sprak. Het deed haar goed aangesproken te worden in zoo vertrouwde klanken. Het leek of het beschermende van eigen huis en dorp zich tot hier uitstrekte. Een warm gevoel van dankbaarheid steeg in haar op en bracht haar - onverwachte reactie - geheel uit het evenwicht. De starre beklemming en het werktuigelijke van haar doen weken weg, een dolzinnige vloed van sentimentaliteit brak door. Opeens begon ze hevig en onstelpbaar te schreien.

De mannen raakten wat verlegen met het ge-

[p. 122]

val en beraadden - met zware tong - wat ze met die meid moesten aanvangen. Je kreeg geen woord eruit. Was iets van dramatischen aard voorgevallen? Wilde ze soms naar de politie of de gendarmerie?

Sanneke wenkte neen. Wou ze dan mee naar Maastricht? Ja! Ze hielpen haar instappen en zetten de ondervragingen voort.

Langzaam aan kalmeerde het meisje. Ze begon haar doen dwaas en belachelijk te vinden. Zelfs een beetje laf. Had ze zelf niet - zij het ook zonder ernst - naar iets als ze zoo even meemaakte, verlangd? Er gebeurde nog niets heel ergs en ze raakte al overstuur. Misschien kenden die Maastrichtenaren haar wel en gingen ze straks in het dorp verteilen waar en hoe ze Sanneke aangetroffen hadden. Ze moest haar figuur redden en een verklaring verzinnen.

De zorg voor haar goeden naam hielp 'r over de zenuwcrisis heen. Het schreien hield op, ze kon zich rustig rekenschap geven van wat te doen stond.

Het drietal, merkende, dat ze kalmer werd, begon opnieuw te vragen. Het viel Sanne nu op, dat ze dit erg zwaar en overdreven deden. De kerels waren dronken, alle drie! Een gevaar

[p. 123]

ontloopende kwam ze in een veel grooter terecht, want het leek of de bestuurder van den wagen zorgeloos en onvast reed.

Iets diende ze toch te verteilen. Het beste was ze een kleine familietragedie voor te liegen. De meeste menschen vinden het dan indiscreet verder te informeeren.

Ketteke loog de drie beschonkenen wat voor: ze was in Heerlen in betrekking gegaan bij een oom... die een zaak had... Die oom behandelde haar siecht... wou iets verkeerds... dreigde haar...

Dat vonden de drie ongehoord.

- Kom we rijden terug, lalde de bestuurder... we gaan den boel kort en klein slaan!

Tot grooten schrik van Sanne stemden de anderen daarmee in. De auto stopte al.

- Om 's hemels wil, rijd door, bezwoer Ketteke nu. Ze mogen thuis niet weten wat er voorviel... vader zou hem overhoop schieten... en ik was vanavond nog graag thuis.

- Je maakt ons wat wijs, brabbelde de vent die naast haar zat. Maar dat is niet erg, je bent een aardige kip, je mag gerust liegen, het gaat ons niks aan.

- Dan maar voort... je hoeft 't maar te

[p. 124]

zeggen... we sleuren den kerel uit zijn nest, mokte de andere.

- Ja ja, wat is het leven... een stap naar 't graf... begon die chauffeerde te brallen.

- Is dat nu wat om een bedroefd meiske op te vroolijken, viel de complimenteuze uit. Vooruit een lollige mop... laten we lachen... het leven is al beroerd genoeg, de malaise blijft duren en het bier wordt maar niet goedkoop.

Leef de gekke Jaocob nog?

Jao, de gek dee leef nog.

Eerst lijzig, dan met pathos declameerden en schreeuwden ze de Limburgsche paraphrase van Ach, du lieber Augustin. De twee aan het autostuur omhelsden elkaar met een arm. De kerel die naast Ketteke zat, viel haar om den hals en zong bedronken schoklachend verder. Ze voelde zich in een hachelijke, belachelijke situatie. Ze protesteerde tegen de vrijpostigheid, maar moest toch eigenlijk om de zotternij lachen. Het drama eindigde op die manier in een dwaze klucht.

't Waren geen kwade kerels, alleen maar wat zat. 't Beste was ze te nemen voor wat ze waren. Ze reden haar wel door naar Canne. Veel verder, ze verkeerden in een staat van dronkemans-barmhartigheid, die iemand tot de subliemste

[p. 125]

zelfopofferingen verleiden kan. Wanneer ze naar Brussel wou, brachten ze haar daarheen.

Zingend, lallend en zoenend reden ze verder. Dra passeerden ze Maastricht. Even uitstappen om nog eentje te drinken? Dat wou Sanneke niet. Bij haar in Canne, konden ze nog wel een lekkere pint krijgen, uit dank voor den bewezen dienst. Maar niks verteilen aan vader, dat doe ik zelf liever. Vooruit, naar ‘Repos des Cyclistes’.

- Dan ben jij Sanneke Demerrel.

- Mooi Ketteke.

Ze vonden het een heele eer het schoone, blonde meiske van Canne in hun midden te hebben, begonnen haar overdreven te prijzen - tot haar zijden kousen toe - maar toonden zich meteen wat voorzichtiger.

Giel Demerrel zag direct, toen hij zijn dochter met de lichtelijk aangeschoten Maastrichtenaren zag terugkomen, dat er iets haperde. Het kon niet veel zijn, Sanneke lachte immers weer onbezorgd met de drie jongelui van middelbaren leeftijd mee. Hij liet het gezelschap in de huiskamer, vanwege de intimiteit en de drankwet, en daar braste men bezadigd voort tot kil en blauwselblauw de nieuwe dag door de ruiten scheen. Toen stapten de drie op en stelden zich

[p. 126]

voor. Die naast Sanneke gezeten had noemde zich Karel de Pintelaar. Of zoo ongeveer...