Ravijnen

[p. 115]

Het kleine leven

Hij was gekomen uit een dorre streek,
een steenwoestijn, waarvan het oogenkwellend,
luisterloos witte middaglicht nooit week,
waar de verveling tot ellende werd
en stage klaarte en ongestoorde stilte
wegknaagden hoop en vreugde en levenslust.
Hij kwam dan uit dat troostelooze land
in een vallei aan schoone dagen rijk
en vol van vreugden om wat leven mocht.
Daar was geroep in vilten korendalen,
daar dansten wind en stof op mulle wegen,
leeuwerken sprongen schatrend naar de zon
en kindren kirden er in hemeltjes
van zon-doorgloorde loovers en daar schreed
met koninklijk gebaren menig zaaier.
Dra kreeg hij lief het land en 't goede leven
en gaarne wilde hij wegduiken in
de lusten van wat plagerig gelach,
van dwingende oogen, onweerstaanbaar woord,
van overdreven liefde en stil beminnen,
of in de vreugd van kaartspel onder lamp,
van wat gebabbel tot het plechtig uur
van middernacht en van wat samenzijn
in blij gejok aan warmen, hoogen haard.
Nu trof zijn leven eerst het groot geluk
van kleine vreugden!.... Maar toen kwam een man,
een stralend man met ernstig aangezicht,
en deze nam hem haastig bij den arm
en voerde hem naar avondrooden top
van stijlen berg, die als een heksenhoed
boven de dalen stond.... Het was er stil,
heel stil, want zóó hoog sprong geen leeuwerik,
geen windvlaag droeg zóó hoog uit de vallei
de vreugdestemmen om het goede leven.

[p. 116]

 

Doch daar aanschouwde hij wat niemand zag

 

van al die blijden in de blauwe diepte:

 

het stijgen van een gouden wolkenstoet

 

achter de blauwe hellingen der aarde;

 

bloedroode orkanen over zandwoestijn,

 

stormen die dooden stroom en karavaan;

 

en regenbogen op smaragden vlakten,

 

kleurige poorten waardoor ruiters reden;

 

en witte scheepjes in de azuren schaal

 

van effen zee en wolkenlooze lucht;

 

en dan bij nacht het glijden van de gloeden

 

van rosse meteoren over de aard.

 

Daar zag hij wonderen, zoo vreemd en schoon

 

dat menschentaal die niet vermag te zeggen

 

En toch, hoe werd er menige verrukking

 

daarboven soms gebroken door den val

 

der blikken naar het dal der kleine vreugden,

 

en hoe verlangde hij soms naar wat spel

 

van luchtig woord en zorgeloos gelach,

 

naar wat gezelligheid bij zachte lamp

 

en wat gekeuvel in den koelen avond.

 

Menigmaal zocht hij op zijn schoonen berg

 

naar 't pad waarlangs hij was omhooggeklommen,

 

doch nergens vond hij dit.... En toch 't verlangen

 

naar wat het menschenrijke dal aan vreugd

 

te geven had, kon van zijn ziel niet wijken.

 

Toen restte nog een hoop: dat eens het wezen,

 

dat hem geleid had naar den wondren berg,

 

een hart vervuld van kleine, helle vreugden

 

zou voeren naar den rijkdom zijner hoogte,

 

opdat hij toonen kon zijn groote schatten

 

tot loon begeerende wat simple blijheid.

 

Zoo ging hem groote heerlijkheid voorbij

 

omdat hij naar beneden tuurde en wachtte....