Huis van Nobi

[p. 30]

Trein nul uur nul

Op de nog stille en open rails
slaapt de donder van Zijn komst.
Maar een wit gefluit bedreigt reeds
de schemerende perrons.

Want een vuren pijl, die haar spoor
onherroepelijk verwoest,
stort van een vreemd territoor,
het walmende sein tegemoet.

Alle treinen zijn voorbij, ook
de laatste in wit en rood en zwart.
Alle terreinen zijn vrij, ook
het donkerste plein van mijn hart.

Waar niets meer oversteekt, dan
een dwalende vogel: hoever?
Een kleine, ritselende hand,
die zoekt naar een ster.