Huis van Nobi

[p. 26]

Niet wat ik zeg

Niet wat ik zeg maar wat Hij heeft gezegd,
vandaag en gisteren en morgen, keer op keer,
bevrijdt mijn hart; niets is zo levensecht.
Maar ik ontken Zijn vrijspraak telkens weer.

Vindt mijn weerspreken nimmer wederhoor?
De rechters en de beul zijn afgereisd.
Mijn cel staat open naar de open poort
en naar een verte die ik niet begrijp.

Want aan de wanden van het dodenhuis
zie ik nog steeds het fresco van mijn schuld
met het felle teken dat in bloed en gruis
het rood verleden van mijn kwaad onthult.

Verdwaald in dit verbijsterend perspectief,
kan ik niet keren uit verleden nood.
Totdat ik tuimel in het wit gebied
over de hoge drempel van de dood.