Wij zullen elkander wederzien

Woorden des levens bij den dood onzer dierbaren

Blik ten Hemel. (Fragment).

..................
Des Christens doodsklok is de sabbatsklok,
Die in des Hemels tempel wordt geluid:
Dat hoort zijn ziel, en met een heilgen schok
Van vreugde, vliegt zij haar omwindsels uit...
Wáárheen? Wie die 't vermeldt? Ons stoflijk oog
Heeft niet gezien!.. Maar onze ziele zag,
Zóóveel 't inwendig oog aanschouwen mag,
Zóó ver 't geloof kan opzien naar omhoog!
Wij zagen, in den geest en door de kracht
Van 's Heeren geest, de wondre heerlijkheid
Daar Boven voor de Zijnen weggeleid.
Wij zagen de oevers, waar de vrede lacht,
De palmen, waar de koele schaduw wenkt,
De velden in haar altijd groene jeugd,
De levende fonteinen van geneucht,
Waar Christus-zelf zijn schapen weidt en drenkt.
Geen tranen meer, maar eindlooze overvloed
Van vreugd, die duizendmaal de smart vergoedt.
De zwoegers in Gods wijngaard hebben rust;

[p. 99]

 

De strijders in Gods strijdperk smaken vreé:

 

Een vroolijk danklied werd de bange beé,

 

't Geloof aanschouwen, en al 't lijden lust.

 

Niets bleef er van het aardsch Gethsemané,

 

Niets dan de olijf; van 't kruis niets dan de kroon;

 

Geen doornenkroon, maar de eeuwge lentekrans

 

Der rozen zonder doornen. Welk een glans

 

Van Blijdschap! Wat vertroosting bij Gods troon!

 

Al wat gescheiden is, hervindt elkaâr;

 

Al wat verstrooid was, is voor eeuwig één,

 

Één hart, één ziel, bij de eigen zaligheên,

 

Nu elks en aller deel! Ziet, welk een schaar,

 

Weêrblinkende als het licht! Hoort, welk een lied,

 

Weêrklinkende als een waterval!........

J.J.L. ten Kate.

(Dood en Leven, IIIe Zang.)