Stichtelijk huisboek

Onkruid-wieden.

Ach, op d' akker van mijn harte,

die den Heere bloeien moest,

Staat het onkruid al te welig,

dat het goede zaad verwoest.

't Heeft zijn draden zóó gevlochten

in den grond van mijn bestaan,

Dat mijn Schepper meê moet helpen,

zal het ooit geheel vergaan.

[p. 306]

 

Als ik zwoeg in eigen krachten,

 

werp ik blad en stengel neêr,

 

Maar de kiem blijft ongetroffen,

 

en - zij keeren morgen weêr.

 

 

 

Doch wanneer God-zelf den vinger

 

aan de diepste wortel slaat,

 

Ziele! is 't wonder, dat in 't wieden

 

menig aardklop mede gaat?

 

 

 

't Rooien van het zondeweefsel

 

gaat niet zonder angst of smart:

 

't Kost een deel van d' ouden akker!

 

't kost een stuk van 't oude hart!

 

 

 

Maar veel liever nú geleden,

 

dan hierna vergeefs getreurd!

 

God, mijn God! vaar voort met wieden,

 

tot de laatste vezel scheurt!