Logo DBNL
De dagboeken van Wim Kan 1957-1968. De radiojaren (1988)

De dagboeken van Wim Kan 1957-1968. De radiojaren

(1988)–Wim Kan–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

1958

Het is het jaar dat de dijk tussen Marken en de vaste wal wordt gedicht. De Verenigde Naties beginnen met grootscheepse bergingsacties in het Suezkanaal. De Nederlandse regering bepaalt dat de bouw van de IJ- en Coentunnel moet worden stopgezet. Corry Brokken wint het Eurovisiesongfestival met het liedje ‘Net als toen’ en de Taptoe Delft is weken van tevoren uitverkocht. Kan: Een indrukwekkend machtsvertoon. Twee Russen die zaten te kijken werden bleek om d'r neus. Ik zei: en das alleen nog maar de meziek! Het programma ‘Engelen en Spoken’ wordt doorgespeeld. Vijf maanden lang in Amsterdam. Eerst in het Nieuwe de la Mar theater en vervolgens nog eens een maand in de Kleine Komedie. Financieel blijkt er achter de schermen door Saks jarenlang veel op slordige wijze te zijn misgegaan en Kan is een vermogen kwijtgeraakt. Een nieuwe hulpvaardige impresario stelt zich voor: meneer Van Liempt. Na de traditionele zomerbespeling in Diligentia reserveert Wim Kan de herfst voor zijn speelfilm. Het kabinet-Drees valt, als Wim Kan midden in de voorbereidingen van zijn tweejaarlijkse oudejaarsconference zit.

Woensdag 1 januari

Première De la Mar. ‘Engelen en Spoken’ (nu weer met Cilli Wang). Tot de pauze kat-uit-de-boom-kijkerig. Na de pauze voor mij: bedje gespreid. Opstaan bij het slot.

Zaterdag 4 januari

Boe! Boe! Af en toe wel goed maar zwaar, langzaam, provinciaals. Voel me in De la Mar nog niet zo thuis. Vandaag even in Den Haag geweest. Diligentia. Juffrouw Wieringa rukte me uit de put waarin ik me toch alweer bevond (bevind). Onzekerheid. Dacht het programma nu wel in mijn zak te hebben. Weet niet of Amsterdam zo'n succes zal worden. Telegraaf en Parool zeer goed. Volkskrantje slecht. Handelsblad mooi voor mijn nummer, slecht voor mijn leiderscapaciteiten (?). De inzinking is daar weer aan te wijten (denk ik). Slecht geslapen, tobben over oud worden. Ol en zo. Pensioen. Onhoudbaarheid van dit tempo. Toekomst. Zou liever niet leven dan wel. Praktisch geen contact met de mensen. Vind ze allemaal vervelend. Interesseert me niets. Egocentrisch vind ik mezelf worden (of altijd geweest?). Op wacht, om te zien of ik al aan het zakken ben. Turend in de toren naar tekenen aan de wand. Direct volledig van de kaart als iemand zegt of schrijft dat ie het niet zo goed vond. Ik wou dat ik dat eens kwijt kon raken. Annie Schmidt heeft het ook, merk ik nu en Kees Stip (geloof ik) toch ook. Ik zou zo graag eens een jaar lang niet grappig in het openbaar willen zijn.

Maandag 6 januari

Gisteravond bij meepratend zondagavondpubliek alles op alles gezet en ze meegekregen. Tempo verzwakt. Alles wat nadrukkelijk gedaan. Het regent nu. Zit in mijn huisje. Toch wat down. Het wordt zo stil om me heen. Alleen 's avonds applaus, maar da's gauw voorbij.

Denk aan een nummer voor mezelf met een vleugel op het toneel.1

Donderdag 23 januari

Ongelukkige kritiek van Koolhaas in vn gelezen, gisteravond voor ik op moest. Niet begrepen waarom een man midden eerste rij zo

somber kritisch bleef zitten kijken. Raakte er steeds meer uit. Slechte, sfeerloze, wat vijandige avond. We hielden 69 plaatsen over. Vreemd. Slecht weer! Veel buitenmensen belden af.

 
Kort is de roem
 
Achter de bloemen en cadeaus
 
die wij vandaag nog krijgen
 
staat dreigend reeds de donkere doos
 
met paardevijgen!

Maandag 27 januari

Zinnetje. Na mijn verbittering werd ik criticus.

Dinsdag 28 januari

Gisteravond een zaal vol imbecielen (leek het). Ze lachten niet en klapten niet. Ertussen bevonden zich heer Pos, Han Bentz van den Berg, Karel Wunnink. Onbegrijpelijk. Alles op alles zettend dronk ik de hele karaf met wijn op en maakte er tot slot een soort keet van. Achterin stampten ze zelfs. Ging voor het eerst in Amsterdam de zaal in en zat naast Han Bentz van den Berg te klappen. Een vreemd soort overwinning. Ze lachten niet, ze klapten niet, ze zaten er heel somber naar te schouwen, de pointes van ons mooiste lied zijn weggehoest, want alles was verkouden. En iedereen had haast voor de vestiaire. Heel eenzaam stonden daar de sterren.

Waren vanmiddag even op de toneelschool. Het pakje margarine lag er nog net zo, half aangebroken, als van Ank [van der Moer] en mij. Op de trap zaten ze weer (nog), de leerlingen. Het oog gericht op de gouden horizon van de grote kunst. Eerbiedig fluisterden ze over ons om na ons vertrek (misschien) te zeggen: da's niks, zó ouderwets...

Er ging veel door mij heen toen ik dat alles terugzag.

Zondag 2 februari

Ol naar Fien de la Mar geweest. Hopeloze toestand. Mist. Ben schor. Hou het niet vol tot 4 juni of zoiets. Vandaag met Meerburg per telefoon besproken, krijgen een vrije maandag misschien.

Dinsdag 4 februari

Vreemde dag. Stem weer slecht. Worstelde me wanhopig door de avond heen. Zeer down van narigheid. Buziau is dood. Fien de la Mar in Paviljoen 3 van Wilhelmina Gasthuis. Weinig opwekkend geheel. Max Tailleur belde op: Heintje Davids knapt weer wat op. 13 februari wordt ze 70. Televisietoestel geven we met elkaar! De lach laat zich zo moeilijk combineren met de dood.

Zondag 9 februari

Het is elke avond uitverkocht. Ol vertrekt met chauffeur Hans Beuk 's avonds om 18.30 uur. Ik blijf tot 20.30 uur thuis. Net of ik uitgeschakeld ben. Ik lees wat, slenter wat door het huis. Kan niet geloven dat daar in de verte vijfhonderd mensen zitten te wachten. Vreemd leven.

Donderdag 13 februari

Bij de dokter en de accountant geweest. Keel nog niet over. nv nog niet opgericht. Ik geloof toch weer wel dat ‘Engelen en Spoken’ ook in Amsterdam een topper is; hoewel ik er voor de pauze wel nooit helemaal achter zal komen. Het loopt nu (afkloppen) fantastisch. Na het applaus sta je - heel alleen - onder de douche alles van je af te spoelen. Soms is het net of je een heel ander bent dan die man van die anderhalf uur op de planken. Fie Carelsen nam afscheid van het toneel. Ol heeft een zesdehands kastje gekocht. Het hoeft niet thuisbezorgd. De houtwurmen verzorgen het vervoer!

Woensdag 26 februari

Brief geschreven aan Saks om vóór '59-'60 definitief de samenwerking op te zeggen. Het inhouden van één dag salaris in februari had de deur dichtgedaan.

Donderdag 27 februari

Onderhoud met impresario Van Liendt2. Aanbieding voor twintig avonden in februari '59 als nummer in besloten avonden varietéprogramma ¾ uur tot 1 uur na de pauze... voor ƒ 1500, - per avond, totaal ƒ 30 000, - voor twintig avonden. Het zal me benieuwen of daar echt iets van zal komen.

Vrijdag 28 februari

12.00 uur bespreking met bestuur schouwburgdirectie en Wim Sonneveld en Meerburg. Gezellige bespreking, maar geheel nutteloos (dacht ik zo). 's Avonds in theater van huis weggelopen meisje met geverfd haar en niet-te-eten-gehad-achtig briefje, zielig bij deur staan te wachten. Later Louis Borel en een student uit Groningen.3 Allen door Ol afgehandeld.

Zaterdag 1 maart

Vandaag is het stil weer geworden. Sneeuw ligt langzaam te smelten in de tuin. De reigers vliegen steeds dichter bij het huis. Onze twee witte eenden vliegen in de zon over een stil geworden plas. Het leven is vreemd. Gisteren opening boekenweek. Dacht ‘even’ binnen te wippen. Werd vier-, vijf-, zesmaal gefotografeerd. Voelde me toch wel weer gevleid, terwijl ik weet dat het onzin is. Tenslotte was ik niet in rok of smoking, maar gewoon in mijn blauwe toneelpak! Hein zou een plaats voor me zoeken, maar kwam niet meer terug. Na een gesprekje met de heer Den Doolaard (minister Staf is met de helm geboren4) liep ik plaatsloos de schouwburg maar weer uit, modderig, mistig Amsterdam weer in. Toch ineens een soort buitenstaander.

Donderdag 6 maart

Vreemd, als gek geworden voorbijsnellend leven. Elke avond uitverkocht. Anderhalf uur met Jan Tine op kantoor van Meerburg zitten praten en verteld waarom we bij Saks weggaan. Terwijl ik alles uitlegde, dacht ik steeds: Dit hadden we al vier jaar eerder moeten doen (breken met Saks!). Jan Tine huilde af en toe. Het was wel een triest gesprek.

Heb zojuist Ol (met zeer smal smoeltje) op d'r donder gegeven. Ze doet constant veel te veel. Pauze-theater, Fien de la Mar, broeikas, tuinhuisje, hele huis, koken en dan nog elke avond spelen en hele leiding in theater. Maar het helpt niets.

Zondag 9 maart

Zit, omdat we morgen om 12.00 uur die Engelse(?) film zullen gaan zien over de ‘railroad of death’, weer eens een beetje in mijn krijgsgevangenedagboek te lezen.

Maandag 10 maart

Belevenis. In privéstudio van Columbia Film van 12.00 tot 15.00 uur film gezien over krijgsgevangenschap-Birma-railroad. ‘Bridge on the River Kwai’. Een boze droom keerde gedurende drie uur terug in mijn leven. Een fantastisch knap gemaakte film, die voor het eerst de sfeer van die tijd wist op te roepen, die de nachtmerrie van die lang vervlogen jaren opnieuw tot leven wist te brengen. De herinnering die we al hadden opgeslagen in de diepste kelders van ons bewustzijn. De hele dag bleef de film door me heen woelen. Tot diep in de nacht kwamen de beelden opnieuw spoken. De bomen in het bos buigen voor de storm, bomen die niet buigen breken. De dappersten zullen het nooit kunnen navertellen.

Zondag 16 maart

Ben nu aan grote objecten bezig. Gisteren bespreking met heer Katan over nv abc-cabaret (begrijp er niets van). Vrijdag a.s. bespreking met Kees Stip, Kees Brusse, Mieke en Ol over filmscenario. Elke dag bezig met speelseizoen '59-'60 (Cruys Voorbergh als gast).

Zag Italiaanse film in Calypso (‘Zo vaders, zo zonen’ met Vittorio de Sica5) nu voor de vierde keer. Een allerleukst draaiboek en alle figuren uitmuntend gespeeld. Het leven een beetje ten voeten uit. Maar belachelijk monumentaal volgens Ru van Veen.

Gisteren stierf Han Beuker. Het in memoriam dat ik om 13.00 uur door de radio hoorde was wel heel erg slecht en rommelig en kort.

Zondag 30 maart

Mistig, herfstachtig weer. Mimi, Maya, Marijke.

Mimi Kok gaat naar Amerika, want er is hier niemand die haar nog iets leren kan (zie interview Telegraaf 22 maart).

Marijke Hoving begint samen met haar man een eigen gezelschap.

Maya Bouma trouwt, krijgt kind, wordt moeder en wordt opgeslokt door de televisie.

Dinsdag 1 april

Vruchtbaar, interessant en stimulerend met Kees Brusse, Kees Stip, Corry zitten praten en lezen over aanstaande film. Het wordt

steeds duidelijker. Ik ga er steeds meer in zien. Ga me er zelfs (o, slecht teken) een beetje op verheugen.

Zondag 13 april

Gisteren Toon op televisie. Zag het ruim een uur. Viel me nogal tegen. Televisie geeft dan toch een vervormd beeld. De conferences vond ik in de lengte gerekt; het beeld in de breedte. Zelf moet ik er niet aan denken om een dergelijke uitzending te gaan maken. Televisie, niet doen! Nooit doen (voorlopig).

Maandag 28 april

Ol ging haar 57ste verjaardag lief in. In theater afscheidsavond en jaardag. Druk, druk, druk met de handjes. Zaken zijn prettig gegaan. De la Mar theater maakte in deze vier maanden de beste zaken van zijn bestaan! Fruitmand, bloemen, cadeaus. Vreemd leven. Veel hulde en toch een raar gevoel alsof je er met één been buiten staat.

Blasé? Ach, je kunt het niet meer allemaal aan. Later zal ik denken: Ik heb er niet genoeg van genoten.

Vrijdag 2 mei

Gisteravond in de Kleine Komedie gestart en de wanhoop meteen al weer nabij. Vreemd publiek (322 mensen en ƒ 689, - voor ons). Was prachtig weer! Met geen stok zouden ze mij het theater in krijgen. Veel technische lichtfouten. Slechte voorstelling. Onze meisjes schreeuwerig. Alles gehaast zonder echt tempo. Enfin niet over doorzeuren. Zit nu bij het water te schrijven. Het is 12.15 uur. De Kezen (Stip en Brusse) hadden er al moeten zijn. Filmbespreking dadelijk bij het bloemenhuis.

Van Liendt vanavond in theater voor februari (zie dat nog niet doorgaan twintig avonden voor ƒ 1500, - met Fred Kaps en Nicole Louvier vóór de pauze). Moe. Zie in serie Kleine Komedie niets meer.

Vrijdag 9 mei

Samen met Ol bij de notaris. nv-akte gepasseerd en getekend. Parodie op het leven. Gewoon totale onzin waarvan een zinnig mens niets begrijpt.

Zaterdag 10 mei

Een nachtmerrie die voorstellingen in de Kleine Komedie. Vanavond is het voor het eerst uitverkocht. Het is niks. Nooit meer doen! Vreselijk publiek. Wim Sonneveld heeft mooie aanbiedingen voor Hollywood en bbc. Toon gaat ook al weg. Idee voor liedje (oudejaars?). ‘Ik blijf wel hier. Ik blijf wel thuis’.

Dinsdag 13 mei

Matinee in het sanatorium in Laren. Sleutel verdienen voor de eventuele hemel. Toch moeilijk en nerveus werken. Een zieke, grijze man rolde door zijn bed van de lach.

's Avonds prinses Beatrix in de zaal (met bril incognito). Mooi succes. Eigenlijk de eerste echte succesavond in de Kleine Komedie.

Zaterdag 17 mei

Eindeloze dagen. Gedoe. Slechtverzorgd theater, de Kleine Komedie. Krakende toneelvloer. Kopjes koffie drinkende toneelmeester. Smerige kleedkamers. Slecht publiek! Soms begint het goed, zakt het langzaam weg. Dronken mensen boven op het balkon. Een vreemde gek stuurt mij steeds anoniem allerlei lasterbrieven.

Zag ‘Omzien in wrok’ met Kees Brusse. Dat is komedie spelen. Binnen tien minuten betrapte ik mezelf erop dat ik vergeten was dat Kees het maar speelde. Ik geloofde er volledig in. Het gebruik van het toneel en het één zijn met meubelen en rekwisieten frappeerde mij opeens. Een nieuwe stijl met een vervelend woord van ‘understatement’ wordt hier in directe toepassing gebracht. Grandioos!

Zaterdag 31 mei

 
Mijn lief is pas ontwaakt nu
 
en holt over de brug
 
Zij wordt wat oud en kraakt nu
 
maar is nog wááátervlug!
 
(Ol na middagdutje in het warme bloemenhuis)

Zondag 1 juni

Kleine Komedie gisteravond goddank voor 't laatst. De plas verstilt. Je maakt de balans op van de dag. Door je handen gelopen als water.

Maandag 2 juni

Lezing op vragen6 in universiteit Oudemanhuispoort. Heel warme avond. Aula nog nooit zo vol geweest. Zeker vierhonderd studenten, veertien professoren en verder vele, vele ‘belangstellenden’. Ze puilden eruit. Snikhitte. Bloeiende goudenregenboom op sfeervolle binnenplaats. Zeer bijzonder geladen sfeer. Inleiding van tien minuten slaagde wonderwel. Parodie op spreker die rede beëindigt en vraagt of er nog vragen zijn. Eerste paar vragen meteen schoten in de roos. Applaus, gelach. Na de pauze steeg het succes. Eén kuchje onder een grap maakt de grap vrijwel waardeloos. Zodra conferences ontaarden in uiteenzettingen, wordt het een lezing. Als alles zo erg intellectueel leuk zou zijn in een programma (bijvoorbeeld Frankrijk is een constitutionele anarchie), dan zou iedereen zeer ernstig met intellectuele hand onder intellectuele kin in de zaal zitten te knikken van ‘verdomd geestig’. Massa reacties: finale alles weggeven. Kan voorspellen wie op eerste rij bakje met de twee appels7 op zijn hoofd gaat zetten. Wat hebt u nu gestemd. Reactie te voorspellen. Jan de Bie conference. Na zes keer, je denkt niet meer aan Jan de Bie. En wie denkt u dat ik tegenkom? Goed publiek: Jan de Bie. Slecht publiek: zwijgt of roept Sinterklaas.

Door een haag van applaus stapten Ol en ik hand in hand de zaal uit. Buiten was de zomeravond. Ol en ik reden als een bruidspaar met open dak en dicht bijeen van het succes naar Kudelstaart.

Donderdag 5 juni

Journaal tv gezien. De Gaulle. Groot, lang. Maakt een indruk van iemand die in Velp op de Schietbergseweg zou kunnen wonen. Onhandig van gebaar, vermoedelijk omdat ie een man uit één stuk is. Cabaret van Jelle de Vries. De dilettanten holden over het scherm. Elk ogenblik dacht ik: Nu slaan ze mijn ruitje stuk.

Vrijdag 6 juni

Om 13.00 uur bij Saks binnengekomen waar Katan en Versloot ook al zaten. Binnen een kwartier zo'n daverende stront dat ik ben weggelopen. We zijn heel stiekem door Saks samen opgelicht. Niet meer over denken. Einde van Saksische tijdperk.

Zaterdag 28 juni. Spiez

We hebben het gehaald! Vijfentwintig jaar. Vreugdedans ingestudeerd o.l.v. niemand en uitgevoerd voor het bed. Kreeg zojuist van Ol één steiger, één ballpoint (zilveren) met datum van huwelijk erin, één prachtdas. Telegrammen: anp, Wim Sonneveld, toneelpersoneel Schouwburg Arnhem. Om 11.30 uur wandeling begonnen langs glibberig, smal en af en toe zelfs griezelig paadje. Moest de zilveren Ol af en toe een hand toesteken. Eén keer met rug naar de afgrond over heel smal boomstammenbruggetje. Praktisch niemand tegengekomen. Eenzaam weggetje met unieke uitzichten. Beetje symbolische wandeling was het ook. Moest Ol op de moeilijkste punten helpen, zoals zij mij vijfentwintig jaar lang op de moeilijkste punten heeft geholpen. Als ik terugkijk is het toch wel een succes geweest, dat huwelijk van ons. Niet alleen voor de buitenwereld, maar ik denk in hoofdzaak voor de binnenwereld. Helemaal echt (als dat bestaat) zonder komedie, echt één zijn.

Tenslotte - humor van het lot - zaten we ineens heel feestelijk naast elkaar op een kleine zilveren lunch te wachten in een... alcoholvrij restaurant.

Zaterdag 5 juli

In Holland was een koe (volgens de Telegraaf) zo erg leuk op de tv (quiz). Alweer een bewijs dat koeien de lolprogramma's voor de tv dan maar moeten verzorgen.

Dinsdag 15 juli. Kudelstaart

Nou, de steiger plus terras is wel iets aparts. Dat maakt alles goed, want dat thuiskomen is niets. Eindeloos, uitzichtloos, gedeeltelijk vruchteloos gedoe van telefoneren, schrijven, uitzoeken en regelen.

Er is weer groot politiek gezeur en gelazer. Staatsgreep in Irak. Militairen (majoors en kolonels) grijpen de macht. ‘Irakkers’. Oorlogsmogelijkheden, olievoorziening. Laatste troeven in Midden-Oosten van de westerse landen. Enfin, 't oude liedje. Radio luisteren. Olietank vullen, afwachten, twijfelen.

Contract afgesloten met Van Liempt en Flinck voor ruim ƒ 30 000, - in twintig avonden in februari '59. Ol zal ook meespelen. We krijgen dan vóór de pauze driemaal Fred Kaps en tweemaal Ol

(met vijf à zes nummers totaal) en na de pauze ‘ikke’. Het is het duurste contract wat Ol en ik ooit in ons leven afsloten. Bovendien zal Ols salaris nog bekeken worden. Is nog niet inbegrepen bij de ƒ 1500, - per avond.

Woensdag 16 juli

Afgrijselijk weer. Stormachtig, regen, zeer donker en zeer somber. Irak blijkt iets opgeklaard nu Amerikaanse troepen in Libanon geland zijn en Rusland en Egypte tot op heden (18.35 uur) weinig reageren. Maar wat mij betreft is het weer radio aan en luisteren en machteloos afwachten of de een of andere onheilsboodschap misschien opeens een eind aan al dit aardse leven zal maken. Sliep er vannacht heel slecht tot haast niet van. Warm, misselijk af en toe en tobberig. Ook over dit soort leven wat nu weer begonnen is. Bracht Ol vanmorgen naar de kapper en autoode, respectievelijk drentelde door een langzaam onbewoonbaar wordend Amsterdam. Stampvol overal. Nergens mogelijk te parkeren. Winkels vol uitverkooponzin, domme mensen in stad. brrrr!

Donderdag 17 juli

Het ergste van zo'n kouwe zomer vind ik nog dat je praktisch geen dorst hebt! Heel ongezellig.

Dinsdag 22 juli

Om 16.00 uur Kees Brusse en Mieke hier om te zeggen dat ze in Kees Stips scenario eigenlijk niet veel meer zien. Ik zag er terstond ook niets meer in. Gisteravond naar Hilversum voor Snip en Snap Revue (drie dagen uitverkocht) in Gooiland. Heb het weer eens gezien en hoef nu de eerste drie jaar niet meer. Om 20.45 uur dacht ik (echt!) dat mijn horloge stilstond. Toch viel er ook veel te waarderen. Sleeswijks organisatie achter Willy Walden en enkele scènes (telefoon, televisie en het wiebelend schip). Verder pompeus overladen, lang en burgerlijk! Heerlijk toen we om 24.15 uur in de stilte van de Westeinder kwamen met wat lichte, bedroefde regen om het weer goed te maken. Rubinstein speelde Chopin en dat klonk mooier dan Bill Stanfords orkest in de bak van Gooiland.

Woensdag 23 juli

Vandaag een denkdagje. Wij staan vaak bloot aan een soort eb en vloed van het dag- en weekblad, kritisch. Het mooist zijn we altijd als we vijfentwintig jaar bestaan, de duizendste voorstelling van iets geven of ons te pletter rijden tegen een boom!

Woensdag 30 juli

Weer ter repetitie naar Diligentia. Een soort vreemde moeheid valt over me als ik een half uur bezig ben. Veel echte ‘zin erin’ heb ik totaal niet. Als ik iedereen zo zie repeteren, begrijp ik absoluut niet dat dit leuk was of ooit leuk zal zijn. Een vage vreemde angst bekruipt me weer alsof alles een vergissing zou zijn. Alsof er nu ineens ook geen mensen naar zouden komen kijken. Dit is bepaald niet onder woorden te brengen. Soms denk ik: Stel je je aan of is het echt waar. Helaas is het echt waar. Ik zie er niets in. Ook in mijn eigen nummer niet. Denk voortdurend dat ik daar nu aan zou moeten gaan werken.

Merkwaardig lijkt het mij dat beroepsschrijvers zoals Carmiggelt, Annie Schmidt altijd tekort aan teksten hebben. Alle amateurs hebben altijd pakken vol ideeën, schetsen, gedichten, films en toneelstukken in de kast liggen.

Zit nu op steiger te schrijven. Ga dadelijk met Ol naar bioscoop ‘Als de kraanvogels overvliegen’ met de Rembrandt-film van Haanstra vooraf. Onze eigen film is op dood spoor geraakt. Het blijkt nu al hoe moeilijk alles toch is. ‘Zelfs’ Kees Stip kan het ook niet. Ach, er komt nooit van iets iets terecht, denk ik soms.

Vrijdag 1 augustus

Herhaling ‘Engelen en Spoken’. Première en 27iste voorstelling. Dagen van tevoren het gevoel - het vage gevoel - ik moet nieuwe dingen bedenken voor mijn optreden, nieuwe liedjes en vooral nieuwe grapjes. Vage onrust. Weet er niets meer van en als me dan fragmenten te binnen schieten denk ik: Dat is niet leuk genoeg. Tenslotte toevlucht zoeken tot geluidsband van prachtige succesavond in het Kurhaus op 4 juli j.l. Draai de hele band af en zit er stil naar te luisteren, als naar een ander. Schiet af en toe in de lach. Begrijp het niet helemaal goed, ik bedoel, hoe ik zo kwam die avond. Denk dan: Dat breng ik straks niet meer op. Ben nu ouder

geworden, of zo'n vaag soort afstandsgevoel. Straks zullen er mensen zitten die dat niet leuk zullen vinden. Ik moet ‘iets nieuws’ erin brengen, dacht ik dan weer. Draaide tenslotte wanhopig geworden de band in totaal drie à vier keer af. Kende toen alles weer van buiten en stapte met een gevoel van als ik me nu straks maar een beetje bedrink is de avond zo om, naar Diligentia. Ongelukkigerwijs hadden we 's middags te zout gegeten doordat Ol maggipoeder over haar bord had laten vallen. Een gevoel van misselijkheid kwam over me, mede doordat Marijke Morley ziek gemeld werd. Ol, druk telefonerend, probeerde Dorien te krijgen om in te vallen. Marlene was er niet en Hil de Vries had ribben gekneusd. Enfin, dus misselijk naar Diligentia. ‘Aardig’ besproken, zeker over de vierhonderd plaatsen (het regende 's middags ook). Voor zaterdag nog niet veel, voor zondag niks...

Toneelmeester om 19.00 uur op toneel nog bezig met onzindingen, die allang gedaan hadden moeten zijn, maar hij had anders geen warm eten gehad en zo. Om 19.30 uur nog maar even naar Scheveningen en dan toch maar terug naar het theater. Melk zitten drinken. Geen trek in wijn, toch glaasje genomen en toen... een-twee-drie in godsnaam op! En mezelf zien lopen en staan en gebaren. En mezelf horen nadoen van de band (over kleed ‘legtut so recht’). Heel vreemde, erg onzekere gewaarwording. Alles klinkt zo raar. Toch lachten ze wel veel, maar zo gek. Kwam er pas beter in en werd rustiger bij ‘Enge vent met de pet’ en ‘Vaders’ (liedje van Annie). Maar toch een soort rare avond gespeeld, waarbij ik (geloof ik) door de band gehandicapt werd. Het geheel speelde pl.m. 1 uur en 35 minuten. Ging met liedje ‘Voorhout’ nog de zaal in. Veel, echt veel succes. Denk dat morgen alles beter, soepeler, minder geforceerd zal gaan en dat alles meer uit mezelf zal voortkomen. Om te onthouden! Raadgevingen voor over een jaar (en voor altijd trouwens).

Span je niet te veel in! Maak het korter, puntiger, breng het terug tot een ruim uur (zeventig minuten op z'n langst). Forceer je stem niet zo (direct in de eerste tien minuten was ik al schor door het schreeuwen, de diepe forcering, de zenuwen en de hitte in de zaal). Ik wou dat ik er moreel meer met de pet naar kon gooien. Dat ik meer zou denken: Ze vinden het sowieso prachtig, wat zal je je zo forceren. Ik wou dat ik wat evenwichtiger van binnen was. En meer

moest lachen (echt lachen) om mezelf of de situatie. Na afloop was ik niet in de put. Wel weer bereid om alles te geloven, van ‘'t was niet veel’ tot ‘fantastisch’ toe. Maar 't wordt psychisch voor mezelf steeds moeilijker.

Zaterdag 2 augustus 14.15 uur

't Succes! Nooit heb ik volop genoten van het succes; ik heb er meer met argwaan naar geluisterd. Ik zit op mijn steiger en heb zojuist gelezen wat ik gisteren geschreven heb wat ik meen te voelen, wat me remt, wat me hindert, wat me ziekelijk doet verlangen naar pensioen. Huisje in Zwitserland, zuiden van Frankrijk, maar in elk geval: weg! uit dit soort onbestendigheid. Dit roekeloze leven op die draad van het succes.

Zondag 3 augustus 17.30 uur

In het land van rustige Romme en bedrijvig Dreesje nieuw dagboek begonnen. Haastig en even zeggen: Gisteravond alles goed en ‘gewoon’ verlopen. Geen vuiltje aan de lucht. Kalm gewerkt. Niets geforceerd. Alles o.k. Het was praktisch uitverkocht. Een prachtzaal, enthousiast en gezellig, vóór de pauze ook! Iedereen blij en tevreden. Ikzelf inbegrepen. Optreden duurde ruim anderhalf uur... (zal 't korter maken).

Vandaag om 13.00 uur weer verontrustend nieuws over Chroesjtsjov, die topconferentie eist samen met Mao Tse Toeng. Zal me weer een weekje worden.

Maandag 11 augustus 13.40 uur

Ik kom weer terug op het oude idee: Je moet niet te veel met redenerende kunstenaars omgaan. Ze hebben allemaal zo volkomen gelijk met hun theorieën dat ze er praktisch elk leven mee doodslaan. Eerst heb ik altijd weer een soort enorm ontzag voor de theorie en dan ineens kijk ik er dwars doorheen en denk ik: Doe 't maar liever op je gevoel.

Gisteravond met Max Koot kopje koffie zitten drinken op de Kneuterdijk. Ben toch een beetje uitgepraat met hem.

Dinsdag 12 augustus 14.30 uur

Dacht je dat er één mens in de zaal zat die dat zag? Dat zeggen ze en dan laten ze iets weg dat best gemist kan worden: een kleedje, een vaasje, een stoel. Maar het voetlicht heeft 32 lampjes en als er nu maar 31 branden, dacht je dan dat er één mens in de zaal zat... En 2, als er 2 niet branden? en 3? en 11? En als er nu maar 19 lampjes branden van die 32...? Dacht je dat er één mens in de zaal zat die dat zag? Maar wanneer zit nou die man in de zaal die roept: ‘Jullie voetlicht brandt slecht’?

Opnieuw gezeur met Saks. Kan geen nummer vinden voor december. ‘Engelen en Spoken’. Zeurt over een Spaans danspaar en het blijkt weer dat hij geen flauw benul heeft waarmee hij twaalf jaar lang zijn brood heeft verdiend. Marjan Berk is nu drie dagen ziek. Niemand informeert nu eens hoe het er mee gaat. Versloot en Katan zijn vandaag met de financiële abc-controle bezig. Het schijnt een janboel te zijn. We nemen nu maatregelen dat Saks niet aan de verdere Diligentia-recettes kan komen. Grote hemel, wat ben ik blij dat we van deze waardeloze prul af zijn. Een boekhouder die niets kan, een administrateur die oplichting rangschikt onder het motto ‘zaken zijn zaken’ en een directeur die op z'n reet zit niks te doen. Slapend zijn we geweest. Hoe het ook verder moge gaan, dit moet nu afgelopen zijn en nooit meer met die vent in zee.

Donderdag 14 augustus

Het weer is slecht (goed voor theater). Gisteravond uitverkocht. Prima succes. Succes is een taart waarvan iedereen probeert mee te eten. Als ie op is, zie je niemand meer.

Vrijdag 15 augustus 14.12 uur

Daarnet was het wat nevelig op de Westeinder. Stille, wat bedroefde motregen vertelde over de naderende herfst. Af en toe een scheepje van verregende vakantiegangers, die er het beste van trachten te maken. Gisteren is de klm Super Constellation Hugo de Groot in de Atlantische Oceaan gevallen, 99 vermisten (doden).

Veel gezeur met afwikkeling Saks-abc. Schreef hem een verzoenende brief. Die moet ie vandaag ontvangen.

Woensdag 20 augustus

Vreemde dag. Iets van het oud worden zit daar toch in. We gingen vanmorgen al op tijd van huis naar Maya Bouma. We wilden haar zo graag engageren voor ons nieuwe seizoen '59-'60. Ik heb haar ook in het hoofd voor Iris, het meisje in mijn film. Ongeveer vijf jaar geleden maakte ze 's avonds in Diligentia auditie met vlechtjes opgerold en pa Bouma in de zaal. Ze inspireerde tot het hoofdstukje in ‘Corry en Ik’. En nu was ze getrouwd en zou het voorstel om weer bij ons te komen werken met haar man bepraten... Maar ze leek aardig gebleven en niet over het paard getild... We gingen naar Peter van Hattum en spraken voor beide partijen vrijblijvend voor '59-'60 ook weer af. Dat zou dan Sant, Maya, Peter worden. Daar nog wat ‘sex’ tussen en we kunnen een goed ensemble hebben.

Vrijdag 22 augustus

nv abc-cabaret. Ik werd op een morgen wakker en uit de mij omringende post bleek duidelijk dat ik directeur was geworden van een naamloze vennootschap. Naast mij, nog in diepe rust, lag de directrice! Toen zij ontwaakte en ik haar het heerlijke nieuws meedeelde, zei ze: Vijfentwintig jaar heb je gewerkt om een beetje naam te krijgen, nou is het zover en nou maak je er een naamloze beweging van!

Nu ben ik directeur van iets onbegrijpelijks. Eenmaal per jaar moet ik met mijn directrice vergaderen! Aandelen à pari. Wat is dat nou weer?

Zaterdag 23 augustus 12.30 uur. In werkhuisje

Was er maar een echt kantoor die ons alles uit de hand kon nemen. Was er maar een echte huishoudster die voor Ol het huis kon doen. Hadden we maar een echte toneelmeester. Hadden we maar echte artiesten aan de zaak. Grote God, van dit leven kun je praktisch alleen genieten als je de deur achter je dichttrekt en met vakantie gaat. Ik word hier moedeloos van en zenuwpatiënt. Moe, moe, moe (en kribbig).

Dinsdag 26 augustus

Voor mijn huisje ligt een schip met vissertjes, een boot vol sterke verhalen. Nu is het alweer 12.40 uur, in mijn gevoel heb ik nog niets

gedaan, maar op het lijstje staan alweer veel telefonen.

bpm (heer Leo) of we naar Nieuw-Guinea wilden? Ol sliep nog bijna, maar wilde meteen, hoewel ze niet precies bleek te weten waar het ongeveer lag. Mijn oude plan voor een reis om de wereld komt weer naar voren. Heer Van Liempt over februari-tournee. Gezanik over verkeerde publikaties over ons aanstaand optreden met Fred Kaps. Heer Dienske over een opname in theater. Heer Van Eysden over liefdadigheidsvoorstelling. Max Poons over Hilversum. Seth Gaaikema over zijn toekomst.

Wat zou dat zijn dat er zoveel sardines vlak voor de Nederlandse kust worden gevangen? Misschien is er een schip met blikjes vergaan!

Zondag 31 augustus

Vanmorgen al om 8.30 uur in de tuin. De kabouters stonden er nog. (Afscheids)brief aan Nel Wiegel geschreven van vijf kantjes. Opnieuw gezanik over Formosa en Quemoy. Oorlogsdreiging in het Verre Oosten. Internationaal congres van ruimtevaartdeskundigen in Nederland. Over twee à drie jaar kunnen we terecht op de maan. Alles verandert op den duur: vroeger hing de maan als een bleke godin in de lucht, tegenwoordig meer als schietschijf.

Maandag 1 september 14.50 uur

Slotconclusie Diligentia. Zondagavond (31 augustus) in een stampvolle zaal, gemakkelijk, soepel, rustig en zonder overdreven inspanning afscheid van dit nummer genomen in ‘Engelen en Spoken’. Ik had de zaal en mijzelf in mijn macht. Ik dacht, terwijl ik bezig was: Dit zal ik nog wel een tijdje kunnen volhouden. Ik dacht: Het was onzin om er eind juli zo (en op die manier) tegenop te zien. Ik dacht: Nu moet je goed onthouden dat je dit nu dacht. Straks komt het allemaal in honderdvoud terug, de twijfel, het gevoel van onmacht en onzin van dat kan ik niet, nooit meer zal ik echt succes hebben enz.

Je moet het opschrijven, dacht ik, dat je deze hele maand vrijwel elke avond met plezier hebt gewerkt. Dat je je vrijwel nooit hoefde te forceren om er lachsucces te behalen, dat je succes groter werd soms, omdat ik het tempo wat liet afzakken en de woorden weer duidelijker ging uitspreken daardoor. Ik wil nu zonder enige kome-

die opschrijven dat ik het nú, nú, nú jammer vind dat de serie in Diligentia ten einde is, dat ik graag nog een tijdje had willen doorspelen en dat er straks weer een moment komt waarop ik dit zal (moeten) lezen en waarop ik dan weer denken zal: ‘Was dat echt zo’ of ‘schreef ik het op voor de show?’ Het was echt zo. Ik zal het niet geloven!

Dinsdag 2 september

In het pakhuis/tuinhuisje staat nu goeiig uit z'n doen gehaald, oud en aftands, ons Dreespaard (van de schlager ‘Vier Dreeskinderen’). Telkens als ik er langskom, moet ik er even naar kijken. Zo kijk je ook naar het tentje waar je drie weken in gekampeerd hebt als je van vakantie thuiskomt.

Woensdag 3 september

Grandioze voorstelling van ‘The Entertainer’ (de humorist). Koninklijk toneelspel van Paul Steenbergen en Ida Wasserman. Wist niet of ik huilen of lachen moest. De auteur (Osborne) weet de menselijke conversatie zo meesterlijk te observeren dat je je nog uren na afloop je eigen onzin hoort zeggen. De onvergetelijke avond van ongezien toneelspel. Doodmoe en half kapot reden we om 23.00 uur naar huis. Wat een vak, dat toneel. Als ik weer zestien jaar was, zeurde ik weer net zo lang tot ik toneelspeler mocht worden. Het is nu 14.45 uur. De wereld is weer aan het werk gegaan. Ik zit nog maar zo'n beetje. Ol werkt hard om onze toneelboel overzichtelijk te maken. Ik ga even wat zwerven, denk ik.

Zaterdag 7 september

Gisteravond gezellig en feestelijk met Ol naar Nöggerath Theater. ‘De reis om de wereld in 80 dagen’. We mochten (net als overal) volstrekt niet betalen. We kregen bier cadeau in de pauze. We waren ‘vorsten’ op bezoek. Vreemde samenleving: allerlei mensen die geen geld hebben, zouden zoiets heerlijk vinden. Wij zitten er samen een beetje dommig bij te lachen. Weten niet precies hoe we erop moeten reageren. De film was leuk. Beetje Amerikaans druk, vol, luid en vermoeiend. Hij liep voor de 38ste week. Op het Thorbeckeplein stond Heintje Davids geannonceerd voor vanavond bij Tom Manders. O Heer, spaar mij voor zo'n ouwe dag. Om 20.00

uur bij Ol en de tv. Een beschamend programma. Niet om aan te zien! Ik voelde een soort onmachtige boosheid in mij opstijgen. Het was weer helemaal van ‘televisie, wachten of 't soms leuker wordt’.

Dinsdag 16 september. Caroline Hoeve

Ineens in de herfst. De dieren staan drijfnat in het land. Zit in m'n Koepeltje. 't Is 13.10 uur. Verslag van Prinsjesdag. Ook in Den Haag begint het nu te regenen, hoor ik nu net. Troonrede. Tekort van 1 miljard! Wat zal Hofstra nu gaan doen. Minister Staf met hoge hoed op. Hij was zeker bang dat de regen door z'n helm zou slaan. Het sprookje van de gouden koets gevolgd door het sprookje van de 1½ miljard tekort. En het volk maar juichen in de regen.

Zondag 20 september

Vanmorgen dan zowat oorlog. Ol bleef weer gewoon, opgewekt en optimistisch, rechtop in bed met haar koffie zitten. O God, als we dat maar niet nog een keer mee moeten maken. Dan ga ik liever dood op mijn eigengekozen manier. China verklaarde dat het niet opzag tegen een oorlog ‘hoeveel bloed dat ook zou kosten’. Rusland waarschuwde Amerika. Chroesjtsjov stuurde brief aan Eisenhower. Deze accepteerde de nota niet wegens de beledigende inhoud. Enfin, de keet is voor de zoveelste keer weer in volle werking, alleen, mij lijkt het nog gevaarlijker dan de voorlaatste keren (Iran, Suez, enz.). We wachten weer af (wat zou je anders willen doen?). Wel ben ik blij met onze militaire uitzichttoren op de Prins Willemberg. Daar zie ik veel, ja heel veel nut in...

Donderdag 23 september 9.35 uur. Caroline Hoeve

De zon op mijn hand (in het Koepeltje). Sedert gisteren in een zeer goed humeur. In elk geval (misschien) vrij goed aan de film gewerkt. Kreeg er voor het eerst zelf een zeker soort plezier in. Ben van plan de zaak straks te hervatten. 't Zal mij us benieuwen wat er van komt. Zou donderdag Kees Brusse bellen. Het is weer het oude liedje, nu er een soort stok achter de deur staat gaat het ineens beter.

Zondag 28 september

Naar Rotterdam geweest. Om 17.00 uur Basilea schip bekeken. Beviel ons zo best (hut C) dat we meteen besloten te zamen met Gods wil 18 oktober a.s. van Bazel naar Rotterdam te varen. Moet zien voor die tijd hele film af te hebben.

‘Dorp aan de rivier’ gezien. Navel van Jan Teulings plus open broek, Bernard Droog op (in) de plé zien zitten. Dat is gedurfd realistisch, geloof ik. Ik vond het onesthetisch. Maar smaken verschillen. Fons Rademakers heeft de tijd dacht ik, toen ik zag hoe langzaam alles ging. Log, loodzwaar en langzaam voltrok zich alles en wéér dacht ik, ik moest er niet aan beginnen. Filmen kunnen we niet.

Dinsdag 30 september

's Avonds naar circus Strassburger. Op eerste rij en alle paarden op schoot en de olifant op je lip. Zaten volmaakt gezellig te kijken naar ongeveer twintig mensen die à raison van 2 × ƒ 5,50 hun leven waagden in de nok van de tent. Beren op fietsjes met jurkjes van zieligheid en zaligheid aan. Vreemde wereld van zand en zaagsel. ‘Collega's’, dacht ik af en toe. Clowns niet onaardig, maar slecht in elkaar gezet. In de pauze: regen op de tent. Wanhoop, want ze moesten inpakken. In gesprek met mevrouw Strassburger. Bezwaarde vrouw. Over de dieren die zoveel kosten, de Buma zo duur, de belasting zo hoog. Circus is blijkbaar ook niet alles.

Donderdag 9 oktober

Wandelde al om 8.20 uur in het kletsnatte bos. Was vóór zevenen al op. Schrijf nu dagen lang aan film. Kwam tot bladzijde 69 (eigen handschrift). Gaan straks naar Kudelstaart. Om 17.00 uur Roem bij ons thuis over auteursrecht. Zie er niets van komen. Kees heeft nu al ruzie met Koolhaas over het draaiboek.

Zondag 19 oktober. Bazel

Ols visie. Toen we de auto op de trein zetten om de Gotthardpas niet over te hoeven rijden, zei Ol blij: Da's voor jou vooral leuk: kan je ook us om je heen kijken.

Om 15.30 uur door de tunnel. Langs Vierwaldstätter See. Vroeg invallende winterduisternis. Iets van lugubere, toch mooie aantrek-

kelijkheid. Overal ‘rook uit piepske’, zoals de majoor zegt!

Vrijdag 24 oktober

14.30 uur onderhoud met Kees Brusse in De la Mar. Duurde tot 16.45 uur. Tenslotte zei hij: We halen het niet meer vóór 15 december. Zaten Ol en ik na twee maanden van wikken, wegen, werken zonder film en zonder honorarium en zonder eigenaar te zijn van het door mij geschreven manuscript. Zijk was ik eerst... Maar woede zakte. Gingen door naar Wim Ibo (17.00 uur), over Maya praten die zich niet aan haar voorlopige afspraak met Wim Ibo had gehouden om in '59-'60 ‘Pension Hommeles’ op het toneel te gaan spelen. Bij ons contract had getekend voor dat seizoen, enz. enz. Maya blijft bij ons. Oudejaar '58 nu misschien toch...

Zaterdag 25 oktober

Half uur vroeger dan was afgesproken waren we in Hilversum, Polygoon, Steynlaan 3. Aanwezig: Roem, Van der Ploeg, Piet Buys, Koolhaas, Kees Brusse, Ol en ik. Soort verslagenheidsstemming van ‘we komen er niet’. ‘Speech’ van mij in het genre van dit heb ik aldoor gezegd. Kees zegt: Speel je nou die film ja of nee. Ik zeg: Nee.

Naar Antwerpen om Fred Kaps te zien in de Ancienne Belgique. Ontzettend dom etablissement. Niet te geloven dat zoiets bestaat op één uur gaans van Holland. ‘Daverend’ programma. Knal! Aan domme, lange tafels zaten we. Een juffrouw zong eindeloos vreselijke liedjes. Bittere tranen enz. In één woord jammerlijk. Persoonlijk viel Kaps mij iets tegen misschien. Hoewel hij er prima uitziet en zijn nummer prima verkoopt. In de pauze Ol en ik naar Kaps en afspraak met hem gemaakt.

Dinsdag 28 oktober 18.30 uur. Kudelstaart

Zit nog steeds in huisje te schrijven. De plas is aan het verstillen. Vanmorgen even genoten van dit huis en deze tuin. Wat zou ik hier graag eens met vakantie gaan. Om 11.00 uur Margriet de Groot met haar toekomstplannen. Ze krijgt ƒ 300, - van ons om het eerste jaar haar studie van te betalen. Bracht haar om 14.00 uur in Aalsmeer om de bus te halen. Wandelde met Ol in het dorp. Sfeer van even kalmeren. Voel mezelf namelijk ontzettend gehaast en nerveus.

Weet nog helemaal niet wat ik wil. Ben beetje moe. Jachtig gevoel. En waarom? 'k Weet niet. Rust moet je vinden. Rust. Om te genieten van een hoogtepunt in je leven... Ach.

Vrijdag 31 oktober 8.05 uur. Kudelstaart, kleine kamertje

Ol slaapt nog. Alleen, heel erg alleen zo zonder film die dan toch zeker anderhalf jaar of één jaar of zes maanden, maar in elk geval de laatste twee maanden in en om mij leefde. Nooit ging ik slapen zonder aan het scenario te denken, nooit stond ik op zonder te denken: Hoe gaat het nu verder. Nu is het voorbij. De film wordt niet gemaakt. Het stemt me weemoedig, maar ik geloof dat ik een goed besluit nam. Geen speelfilm! Het zij zo.

Woensdag 5 november 12.20 uur

Noorse waterhoenen drijven op de stille, vrijwel rimpelloze, plas. Gisteren naar Fien de la Mar in Santpoort. Zielig, niks, nutteloos. Eerbied voor Ol die er nog steeds heengaat. Zit nu ineens met heel andere plannen, gedachten, moeilijkheden. Denk me de oudejaarsavond alweer een beetje in. Heb er wel zin in (voor zolang als het duurt) en ook wel wat vertrouwen.

Donderdag 6 november

Lucie Baay aangenomen als secretaresse tot 1 juni. Het lucht me enorm op. Rustig gevoel. Het leven gaat anders ten onder in briefjesgedoe. Nam vanmorgen in onvolprezen goedheid nog een avondje aan: Boekenweek-optreden in Rotterdam 4 maart (dertig minuten). Heb je Lucie er weer zowat uit!

Vrijdag 7 november

Werkte wat in mijn huisje. Ging met Ol pl.m. 16.15 uur via Leimuiden (benzine) naar de Drecht. Dropte Ol bij kaktusbroeikasman en wandelde in unieke herfstsfeer naar de sluis. Zes meisjes fietsten me achterop. Sloegen alle zes op mijn schouder, riepen overmoedig van ‘dag meneer!’ en toen ze voorbij waren ‘jongens da's Wim Kan’. Allemaal terug met agenda's en papiertjes voor handtekeningen. Gekrijs, geduw, veel overmoed, veel stoom werd afgeblazen. ‘Bent u die zanger van de radio?’ Toch wel grappig incident. Zal het missen als het er straks niet meer bij is.

Donderdag 13 november

Weg zijn de dagen. Begrijp er niets meer van. Ze verzinken in de eeuwigheid. En schiet je op? vragen de mensen. Eigenlijk weet ik niet precies waarmee.

Vrijdag 21 november

Gisteren donderdag of nee woensdag 19 november dacht ik dat ik de titel gevonden had voor 't oudejaarsavonduurtje!

Na: Effe omkijken

 
't Doet je toch wat
 
Alles wat wenselijk is
 
enz. enz. dacht ik dan:
 
‘waardig over de drempel’

Zaterdag 29 november

Vanavond kro-tv - Boe! Juffrouw8 in quiz gezien die scènetjes met mij op tv wilde spelen. ‘Ik kijk wel uit.’ ‘Goeiendag’ (modewoorden voor radio en tv).

Dimitri Frenkel Frank (D.F.F.) schrijft tv-recensies in de Telegraaf en was de man van Mary's alles gaat naar wens-uitzending. Mij leek het een sombere zwijgzame kerel. Maar de Telegraaf schreef dat hij het programma op een bescheiden, maar uitnemende wijze had geleid! Een goed tv-programma moet niet langer dan een uur duren. Langer dan een uur houdt geen publiek het uit. Eerst stelde men de tv in handen van mensen die men bij de radio kwijt wilde. Toen men zag dat het een geweldige ontwikkeling tegemoet ging, wierp plotseling iedereen zich erop. De radio is de stiefmoeder van de tv ('t is een wonder dat het kindje niet vergiftigd is!).

Dinsdag 2 december

Zit steeds in mijn werkhuisje. Schrijf zinnetjes op die door mijn hoofd hollen. Verwerp ze weer. Urenlang. Mistroostig. Hoorde over Albert Mols ‘voorstelling’ zaterdag. Las ervan in Het Parool hoe fantastisch, geweldig, enorm het wel geweest was, terwijl ik weet dat hij er met z'n pet naar heeft gegooid. Zoiets ergert me. Ik voel me dan Oud en iesegrimmig met mijn eindeloze gewik en geweeg. Dat oudejaar spookt door mijn hoofd. Ik begin een liedje ‘Weet je nog wel oudje’, maak het niet af. Verwerp het weer. Begin iets

anders: ‘Goeie, ouwe radio’, twee coupletjes. Nee toch maar niet. Weer wat anders: ‘Waardig over de drempel, dan zal het warempel wel weer gaan’. Nee toch maar niet! Weer wat anders. Terug naar ‘Weet je nog wel oudje?’ enz. enz.

Woensdag 3 december 12.10 uur

Wordt steeds erger. Voel me nu gehaast, gejacht, nerveus. Heb nu weer een absoluut gevoel van ‘ik haal het niet’. Word er mee wakker. Denk van alles: Daar heb ik geen tijd voor. Vanmorgen veertig minuten telefoon met Wim Ibo over 31 december. Vertelde liedje van ‘Jazz bij de nozempjes’. Geweldig enthousiast. Het werd verder een vreemde dag. Was vanmorgen al gejaagd en geprikkeld. Wilde drukkerij laten weten, programmaboekje toch nog iets te veranderen. Schreef dat briefje tweemaal met dezelfde fout. Trapte het vloekend en tierend in een hoek van mijn (lieve) werkhuisje. Wilde ‘weg’, ‘oplossen’, dood of nog wat verder, maar begon ineens aan ‘Jazz bij de nozempjes’ verder te werken en schreef het - tot eigen verbazing - in een paar uur af! 't Beviel wel vijf minuten lang heel goed, toen iets minder en toen dacht ik: Ik heb het overschat. Enfin, ik ging per fiets (vrij goed gemutst) voor Ol naar Kudelstaart. Volle winkel. Wachten. Terug belde Goof. Incident.9 Nimmer had ik gedacht dat zoiets zou kunnen gebeuren. Helemaal overstuur. Zwaaiend van zenuwen en narigheid om 18.00 uur naar mijn huisje terug. Om die tijd kwam Ru net om de pennevruchten voor ouwejaar (drie weken werk) aan te horen. Hele stemming naar z'n moer. Ging het incident uitgebreid aan Ru zitten vertellen. Dacht over niets anders. Ging om 3.00 uur naar bed en was om 6.30 uur weer wakker. (Nu is het namelijk al weer donderdag 4 december.) Tien regels krant gelezen en weet nu niet meer verder. Voel me uitgesproken rot. Over mijn zenuwen heen. Eigenlijk toch een vreselijk leven, dat wandelen op die draad van succes en echec. Altijd weer die belachelijke spanning. Altijd dat gevoel van ik moet werken. Nooit eens gewoon een paar uur met een boek zitten. Langer dan drie minuten naar de Westeinder turen geeft me een gevoel van schuld. Ik weet dat dit zo niet blijven kan. Succes hebben is voor geen tiende zo moeilijk als succes houden.

Maandag 8 december

(Zeventien jaar geleden Loeboek Lingan!) Werkte van pl.m. 11.00-17.00 uur in huisje. Schreef ‘Goeie ouwe radio’. Ben er (tot nu toe) mee ingenomen. Gingen om pl.m. 17.30 uur naar Loenen, waar we weer eens echt gezellig met Mary en Jons aten. Werkelijk prettige sfeer. Het kostte ƒ 140, - maar het was me wel waard. Ol is heel erg lief. Ben zelf zeer onevenwichtig. Denk de hele dag dat ik iets mankeer. (Pijn op de borst, in de buik, in het hoofd en dan toch weer niet!)

Ben vol van mijn oudejaarsplannen. Telefoon met Sleeswijk over het waardig over de drempel stappen van de radio naar de tv10. Als het lukt (zoals ook S. wil) wordt het vast erg leuk (denk ik!). Het wordt een soort symbolische handeling en daarvan stel ik me veel voor (tot nu toe...).

Donderdag 11 december 23.55 uur

Sleeswijk en Siebe van der Zee zijn net weg. ‘Het plan’ zal doorgang vinden denken we. Hangt nu af van Broeksz, waar Ol en ik te zamen naar toe zullen gaan. Het kabinet is (bijna?) gevallen.

Woensdag 17 december 10.40 uur

Akelige dagen. Ol repeteert elke dag al met de troep. Komt doodmoe thuis, moet dan alles nog doen. Kostuums uitzoeken, veranderen, oppoetsen. Eten voor Ru (die met mij repeteert). Om 10.00 uur rolt ze doodmoe in bed. Een niet vol te houden leven! Maak me grote zorgen. Weet er niets aan te veranderen. Hulp is niet te krijgen. Daar sta je met je ƒ 1500, - per avond zelf af te wassen in de keuken. De mens is zonder meid zo klein.

Telefoon: Seth Gaaikema over zijn liedje. Telefoon: reclamebureau De la Mar (heel beleefd) of er op 2 januari in alle kranten advertenties mogen staan: ‘Met Coca Cola waardig over de drempel.’ Heb (zeer tot mijn spijt) nee gezegd. Nu is het nacht, 12.45 uur. Ik denk aan 31 december. Hoe ik nu ‘denk’ dat alles leuk zou kunnen worden. Steeds sneller leven we. Opname oudejaarsavond moet die middag zijn anders komt de actualiteit in het gedrang.

1954 opname 25 dec
1956 opname 30 dec
1958 opname 31 dec
1960 opname even na de uitzending (denk ik)

Donderdag 23 december

Voorverwarming voor 31 december. Interviews, foto's, reportages, enz. Brieven: Wilt u langzaam praten, mijn oude moeder enz. Mag ik uw tekst vooruit inzien, wij hebben een doofstom meisje in huis; Wilt u iets zeggen over de vrijgezellenbelasting; Wilt u iets zeggen over de lage aow-uitkering; Over de Coentunnel voor Zaandam; Wilt u zich abonneren op Keesings Historisch Archief.

Toch geen prettige dagen. Overmoe, te veel voorbereiding, nooit tevreden, moedeloos, zeurderig over een woordje, niet opschieten, eigenlijk een halve nieuwe voorstelling daar nog us doorheen en steeds denken: Ik doe niks. Gezeur met kranten. In Leiden twee avonden stroom van fouten en een generale repetitie van 11.00-19.00 uur. Twee matige voorstellingen (‘ja, wel aardig, maar u was er een paar maal uit’). Kan slecht onthouden. Zie nergens veel meer in. Moet nu nog maken: ‘Waar gaan we in het Nieuwe Jaar naar toe?’


Vorige Volgende

Over het gehele werk

plaatsen


landen


Over dit hoofdstuk/artikel

datums