De dagboeken van Wim Kan 1957-1968. De radiojaren
(1988)–Wim Kan–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina XI]
| |
[pagina XII]
| |
Een echt ensemblenummer van het abc-cabaret: ‘Feestcongres der Ooievaars’ uit het programma ‘Engelen en Spoken’. Met links beginnend Marjan Berk, Sant Heijermans, Mieke Kemmers, Corry Vonk, Dorien Mijksenaar, Margriet de Groot, Marlene Gobau en Nelly Frijda. Boven alles uit Peter van Hattum.
Het is pauze bij ‘Wat een land, wat een land’. De finale ‘De ouders van de Beatles’ is net gespeeld. Carry Tefsen, Wim Kan met pruik nog in de hand, Celia Nufaar, Frans Halsema leunend op de bas van begeleider Kees Vlak.
De zusjes Maya en Annelies Bouma poseren ongedwongen bij een voor de foto regisserende Wim Kan.
| |
[pagina XIII]
| |
De vier programma's die het abc-cabaret speelde in de periode van 1957-1967: ‘Engelen en Spoken’, ‘Laat je niks wijsmaken’, ‘Herexamen’ en ‘Wat een land, wat een land’.
| |
[pagina XIV]
| |
Het huis in Kudelstaart met het uitzicht over de Westeinderplas, met het 360 graden draaiende werkhuisje en het terras, door Wim Kan omgedoopt tot kaboutereiland.
    | |
[pagina XV]
| |
Een van de honderdtien dagboeken, willekeurig opengeslagen.
Schrijvend aan het dagboek, nooit op vaste tijdstippen, vaste plekken, maar wel consequent iedere dag.
De geliefde plekken op de Veluwe: boven het eigen huis De kleine Wildwal aan de Schietbergseweg buiten Rheden; onder de Carolina Hoeve midden in de Onzalige Bossen.
 | |
[pagina XVI]
| |
 Linksboven: Momenten van ontspanning. Corry Vonk op de Laube [het balkon] van hun huisje de Enzian in Langwies.
 Linksonder: De ‘catastrofewinter’ van 1961.
 Rechtsboven: Kans eigen onderschrift bij deze foto: Maar oma wat hebt U 'n grote onderkin...
 Rechtsmidden: Onafscheidelijk samen.
 Rechtsonder: De landing van een helicopter doorbreekt even het isolement in de bergen.
| |
[pagina XVII]
| |
Uit een ver verleden: vader Kan met een zeer jonge Corry Vonk en Wim Kan bij het Uddelermeer in 1937.
 
Op vakantie of in de kleedkamer; altijd met z'n tweeën.
In de woonkamer van Kudelstaart. Kans eigen onderschrift: Schilt een peertje met vork en mes.
| |
[pagina XVIII]
| |
Op het zijtoneel toont impresario meneer Van Liempt de resultaten van de lange tournee.
Zangles bij Kees Smulders thuis in Hilversum.
Er is geen ontkomen aan. Handtekeningen zetten op de ijsbaan.
| |
[pagina XIX]
| |
 Boven: Even uitblazen, maar wel in de verkeerde trein. De geënsceneerde foto gemaakt even voor het vertrek naar Zwitserland. Jons Viruly en Mary Dresselhuys zwaaien de Kannen uit.
 Midden: Wim Kan feliciteert Simon Carmiggelt met zijn Constantijn-Huygensprijs. De beide echtgenotes kijken toe.
 Onder: Op het boekenbal in het Concertgebouw onderhoudt Koningin Juliana zich met Ru van Veen, Corry Vonk en Wim Kan.
| |
[pagina XX]
| |
Minister-president Willem Drees en zijn echtgenote complimenteren Wim Kan na afloop van de voorstelling in de kleedkamer.
‘Wat sta je toch tegen die doos te tikken.’ Kan als straatmuzikant de zaal in op de première van ‘Herexamen’ in Diligentia.
De finale van Mies Bouwmans grote geldinzamelactie Open het Dorp. Wim Kan belt in vier gesprekken een ton bij elkaar.
| |
[pagina XXI]
| |
Altijd de helpende hand van Corry Vonk die op het laatste moment nog iets aan het kostuum van Kan frunnikt, zoals hier bij de voorbereiding voor oudejaar 1960.
| |
[pagina XXII]
| |
Voor de aanvang van het Grand Gala du Disque 1963 nog even samen. Wim Sonnevelds optreden mocht wel, maar dat van Kan niet door de televisie worden uitgezonden, met alle gevolgen van dien.
Onder moeilijk speelbare omstandigheden probeert Wim Kan het grammofoonplatenfeest te openen.
De Birma-reünie in het Kurhaus. Na 25 jaar nog eenmaal samen: Wim Kan met zijn vaste begeleider uit die dagen, Nic Rayer.
| |
[pagina XXIII]
| |
Een uniek moment in de cabaretgeschiedenis: Toon Hermans, Wim Sonneveld en Wim Kan volgen de repetities voor het jubileumprogramma ‘Herexamen’.
Frans Halsema verrast zijn wat verbaasde leermeester met bloemen en een flesje wijn.
Hossend over het toneel met minister-president Jan de Quay op zijn schouders.
| |
[pagina XXIV]
| |
 | |
[pagina XXV]
| |
Wim Kan hield van lijstjes en opsommingen; de dagboeken staan er vol mee.
| |
[pagina XXVI]
| |
De laatste oudejaarsconference voor de radio: ‘Lachend over de loongrens.’ Omdat de miljoenen luisteraars niets zien, hoeft het smokingjasje niet aan.
| |
[pagina XXVII]
| |
Door de tientallen jaren heen altijd samen bedankend voor het slotapplaus.
|
|
