Er is niets nieuws onder de zon

[p. 85]

Hoofdstuk 28
Trouw en verantwoordelijkheid

Kort geleden hoorde ik een verhaal dat me diep heeft geroerd: Van een echtpaar (ze leefden in concubinaat) werd de vrouw ziek. Ze werd liefdevol door haar man verzorgd in alles, eten drinken, zorgde voor bewassing dat ze altijd een schoon bed had en alles wat er verder voor de patiënt nodig is. Naast een dagtaak op het werk lijkt me dat een hele opgave.

Op een keer vond hij haar zachtjes huilend in bed. Hij vroeg wat er aan scheelde maar de vrouw antwoordde niet en bleef huilen. Tenslotte kwam het hoge woord er uit: ik ben een zieke vrouw en hoewel je me goed verzorgt zul je er een dag van vervelen en een andere vrouw gaan zoeken. De man bezwoer haar dat hij dat nooit zou doen. Toch was de vrouw niet helemaal gerustgesteld. Op een dag werd de vrouw jarig. Er kwamen mensen: een ambtenaar van de burgelijke stand en getuigen. Ook had de man ringen gekocht. Toen zei hij: ik dacht je geen beter cadeau te kunen aanbieden dan dat we vandaag officieel in het huwelijk treden. Dan weetje zeker dat ik je nooit zal verlaten. En zo gebeurde het. In totaal is de vrouw 13 jaar ziekgeweest en haar man heeft haar tot haar dood toe liefderijk verpleegd.

Dit is een waar verhaal en nog wel is Suriname.

Is het niet hartverwarmend? Trouw, ook huwelijkstrouw bestaat dus nog wel in Suriname al lijkt het soms meer op het tegendeel gezien de vele gezinnen zonder vader. Bij doopplechtigheden bijv. zijn er in de meeste gevallen alleen moeders en doopgetuigen die het kind ten doop houden. Waar zijn dan de vaders? Zijn ze niet mede ver- antwoordelijk voor de opvoeding? Moeten zij niet ook de doopbelofte afleggen? Om even op dit thema door te borduren: onlangs hoorde ik van een man die er prat op ging dat hij 30! kinderen had. Mijn reaktie was: niets om trots op te zijn. Hij moet zich eerder schamen want het is voor mij moeiliijk te geloven dat hij echt ‘vader’ is voor deze 30 kindren. Voor zo iemand past een ander woord dat ik liever niet neerschrijf. In een Minow programma werd medegedeeld dat

[p. 86]

er per jaar 1500 (vijftienhonderd) tienerzwangerschappen plaatsvinden waarvan 56 onder 14 jaar! Dit zou ons allen ernstig moeten verontrusten. Een onderwijzeres belde op om er op te wijzen om ook eens aan de jongens te denken die daarvoor verantwoordelijk zijn. Hierop werd echter niet ingegaan. Toch een veeg teken en werkelijk verontrustend. We bidden: Onze Vader die in de hemelen zijt: Hoe moet een kind dat zonder vader moeten opgroeien zich dat voorstellen? Moet een Christen vader niet een afspiegeling zijn van de hemelse Vader? Gelukkig zijn er wel heel wat goede gezinnen waar de vader inderdaad de echte vaderrol vervult en zorg draagt voor zijn kinderen. We praten over ‘gezinsplanning’, wordt het ook geen tijd dat we gaan werken aan verantwoord vaderschap? Waar ligt de fout? Men zegt wel eens: dat is nog een uitvloeisel van de slaventijd maar de slaventijd is al meer dan honderd jaar voorbij! Wordt het geen tijd dat we ons gaan herorienteren, vooral op wat de bijbel zegt?

‘Trouw zijn’ is een levensinstelling. Iemand die trouw is in het ene is het meestal ook in andere verhoudingen: vriendschap, trouw aan een eens gegeven woord, trouw aan idealen, plichtsgetrouw in werksituaties etc. De ander in crisissituaties in de steek laten is ontrouw. God heeft ons in zijn Woord duidlijke aanwijzingen gegeven hoe we met elkaar moeten leven. Trouw en verantwoordelijkheid gaan hand in hand. Laten we dus proberen trouw te zijn aan onze roeping, vooral t.o.v. onze kinderen, zowel vaders als moeders zodat de kindren zich aan dit voorbeeld kunnen optrekken. Een gezond gezinsleven is de ruggegraat van een gezonde natie. Laten we daar aan werken. En als we falen? Vallen is erg maar niet weer opstaan is erger. De ‘verloren’ zoon zei ook: Ik zal tot mijn vader gaan en zeggen: vader, ik heb gezondigd, tegen de hemel en voor U......

Trouw is niet in de modder blijven liggen maar opstaan en opnieuw proberen, elkaar vergeving vragen, hoe moeilijk dat soms ook kan zijn maar God vraagt het van ons en Hij is getrouw, ten allen tijde.