Er is niets nieuws onder de zon

[p. 73]

De kerk datzijn wij 2

Inderdaad, de kerk, dat zijn wij. Wij allen zijn mede verantwoordelijk voor de gang van zaken. Nu blijft vaak hoog nodig werk liggen. Een klein voorbeeld: Zelf ben ik al meer dan 25 jaar lid van een gemeente maar ik heb nog nooit huisbezoek gezien. Ben ik een uitzondering?

Ik geloof het niet. We noemen ons zelf Broedergemeente maar accepteren we elkaar wel echt als broeders en zusters in de Heer?

De zaterdagavond zangdiensten zouden ook door een pastoraal werker of door een liturgische commissie georganiseerd en gedaan kunnen worden. Dan zou de predikant wat meer tijd hebben zijn preekonderwerp goed voor te bereiden. Ik geloof dat het gemeenteleven door dit alles er bij zou winnen. De vrouw van een predikant moet als een hulp naast hem staan, niet als een extra belasting. Toch geloof ik wel dat verschillende predikantsvrouwen ook inderdaad wel betrokken zijn bij het werk in de gemeente. Ik denk o.a. aan het werk onder de vrouwen. Maar ook al doet ze dat niet dan vervult ze een belangrijke taak want de voorganger heeft een ‘Thuis’ nodig en verzorging. Een plaats waar hij weer tot zichzelf kan komen want werken met mensen op geestelijk gebied is zeer vermoeiend. In het engels wordt de predikant of voorganger ‘the minister’ genoemd wat eigenlijk een veel mooier woord is. Het betekend ‘dienaar’. Dat geeft veel beter weer wat de taak van de dominee, predikant of voorganger is. Dominee doet me denken aan het woord ‘domineren’. Onlangs in een gesprek met een predikant vroeg ik: en wat zegt de kerkraad? Hij antwoordde: De kerkraad...? Ik beslis. Is dat de juiste houding? Om met de tijdgeest te spreken: is dat democratisch? De kerk, dat zijn wij: U en ik, de dominee, de kerkraad, de diverse besturen, maar vooral de leden. De kerk als geheel heeft ook een taak naar buiten: Behalve de genoemde taken moet ze zich ook het lot aantrekken van drugsverslaafden, alcoholisten, aidspatienten, jongelui met een oorlogstrauwma, de gestoor-

[p. 74]

den, de zwervers, gehandicapten, gedetineerden, ontheemden enz. Verder moet ze op de bres staan en haar stem laten horen en protesteren tegen onrecht, onoprechtheid en alles wat daarmee samenhangt. We leven in een tijd van zedelijk en moreel verval zoals we in Suriname waarschijnlijk niet eerder gekend hebben. De kerk staat dus voor een enorme uitdaging kerk te zijn naar buiten. Zijn we bereid die uitdaging te aanvaarden? Zijn we bereid het ‘licht op de kandelaar’ te zijn zodat het uitstraalt naar alle kanten? Daarvoor is in de eerste plaats nodig een grote, allesbeheersende liefde voor God en de medemens vooral de medemens in nood. Dat is niet eenvoudig want is onze liefde wel groot genoeg dat we ons daarvoor kunnen inzetten? Dat kan kritiek (zelfs van medekerkmensen) opleveren en is soms niet helemaal zonder gevaar. Maar toen ik dit eens met een predikant besprak zei hij: ‘Maar niemand wil graag dood gaan’. Natuurlijk wil niemand dat maar wat hij daarmee wilde zeggen was eigenlijk: ik wil mijn nek niet uitsteken. Een zeer teleurstellende reaktie van een ‘dienaar Gods’. Jezus zegt: Zie, ik zend U als schapen onder de wolven... Of lezen we daar gemakshalve maar overheen? We kunnen geen ‘stille Christenen’ zijn want dan zetten we ons ‘licht onder een korenmaat’. En weet U wat er dan gebeurt? Dan dooft het licht. Probeert U het maar eens. In Openbaringen zegt Jezus aan de gemeente te Efeze o.a. ‘maar ik heb tegen U dat U uw eerste liefde hebt verlaten. Bekeert U dus anders zal ik de kandelaar van U wegnemen (d.w.z. dan dooft het licht). Ook zegt Paulus in 1 Cor 13. het bekende hoofd- stuk over de liefde: al heb ik een geloof dat bergen verzet maar heb de liefde niet, dan betekent het niets. Dat is een krasse uitspraak. Zonder de liefde zijn de werken dood. Leest U maar in onderstaand citaat:

Ik was hongerig, en U vormde een comite voor sociale noden.

Dank U.

Ik was in de gevangenis, en U trok U stil terug in uw binnenkamer om voor mijn vrijlating te bid- den.

Ik was naakt en in uw gedachten overlegde U bij uzelf dat mijn verschijning onzedelijk was.

[p. 75]

Ik was ziek, en U knielde neer en dankte God voor uw gezondheid.

Ik was zonder onderdak, en U preekte tegen mij van de geestelijke schuilplaats van de liefde van God.

Ik was eenzaam, en U liet me alleen om voor me te bidden...

U schijnt zo vroom te zijn, zo dicht bij God.

Maar ik ben nog steeds eenzaam en hongerig en koud.

Waar zijn uw gebeden dan gebleven? Wat hebben ze gedaan?

Wat helpt het een mens als hij zit z'n gebeden te zeggen en naar vrome woorden te luisteren terwijl de rest van de wereld schreeuwt om zijn hulp? (Uit ‘The missionary Brother’)

Zo is dan de liefde (tegenover God en de naaste) de vervulling der wet.

Het is een gebod, dus niet vrijblijvend als het ons uitkomt:

Laten we dan beginnen, U en ik, wij allen zodat de kerk van Suriname een helder licht mag zijn in deze duistere wereld.