Er is niets nieuws onder de zon

[p. 15]

Hoofdstuk 2
‘Oog hebben voor de ander’

Nog niet zo lang geleden kwamen er op een avond 3 gevallen van zelfmoord voor in de kranten; inmiddels hebben weer anderen de hand aan zichzelf geslagen. Wat verschrikkelijk eigenlijk of staan we daar niet eens meer bij stil? Mensen die in zo grote nood verkeerden zowel geestelijk als lichamelijk, dat ze het niet meer zagen zitten'. Hadden deze mensen dan niemand bij wie ze eens konden uitpraten of uithuilen? Woonde er geen enkel christen in de buurt die in de gaten had wat er gaande was? Of had men er geen oog voor? Overal om ons heen zijn er mensen die behoefte hebben aan genegenheid, een beetje begrip, een beetje liefdevolle benadering! Maar zien we dat wel? Hebben we er wel oog voor? Zijn we niet te vaak bezig met onze eigen beslommeringen om in deze moeilijke tijd het hoofd boven water te houden en hebben we daardoor geen oog voor anderen die het moeilijker hebben? Die onbekende vooral? De meeste mensen bemoeien alleen met hun eigen kringetje. Daar gaan ze op verjaardagsvisite, daar worden ze uitgenodigd maar daarbuiten.....Die kennen ze niet.

Meerdere malen heb ik mensen gesproken die een dienstmeisje hebben en niet eens precies wisten waar ze woont of hoe ze heet en nog minder over omstandigheden bij haar thuis. Samen gezellig met haar een kopje koffie of een glaasje stroop drinken 's morgens doet men meestal niet. O ja, ze krijgt dat glaasje stroop of soft wel, maar in de keuken, niet samen met ‘mevrouw’. En uw kinderen dan? Leeft U zich wel in, in de problemen van Uw kind of hebt Udaarvoor geen tijd? En de kinderen dan? Beseffen die wel de problemen van de ouders? Proberen die, vooral de tieners, maar ook de ouderen die al uit huis zijn, iets te betekenen voor hun vader, hun moeder? Uw buren dan? Staat U open voor Uw buren, ook als niet ze tot Uw kringetje behoren, als ze Mohammedaan of Hindoe zijn?

Is de liefde van Christus door U heen gegaan zodat het uitstraalt op uw omgeving of is het maar een aangeplakt begrip? Ach, U kent allemaal Uw Bijbel, tenminste dat hoop ik, maar

[p. 16]

lezen we die wel goed? Dan moet U toch nog eens Mattheus 25 lezen. Daarin staan 3 verhalen waarin de een geprezen wordt en de ander scherp veroordeeld.

En waarom werden ze onaanvaardbaar geacht? Het was niet op ‘verkeerde dogma's’ of omdat ze niet ‘zuiver in de leer’ waren maar omdat ze iets nagelaten hadden wat ze hadden moeten doen. Het was hun gebrek aan liefde jegens God (de bruidegom en de rentmeester) en gebrek aan liefde jegens de naaste (het laatste oordeel). En het oordeel was onverbiddelijk. Staat U daar wel eens bij stil? Of is het voor U zo maar een van de verhaaltjes uit de Bijbel? Wordt het geen tijd dat we ons gaan bezinnen wat voor soort Christenen we zijn en of we die naam wel waard zijn? Wordt het geen tijd dat we beginnen de handen uit de mouwen te steken om de noden om ons heen te lenigen of laten we dat over aan de instanties?

Zeggen we niet al te gemakkelijk: ‘God zal zorgen’ maar dat we in feite bedoelen: ‘ik ben niet verantwoordelijk’? Hoe komt het dat de sociale takken van dienst zitten te schreeuwen om vrijwilligers zoals bijv. de diakonie? En als er gevraagd wordt om vervoer van oudjes die graag eens naar de kerk willen is er niemand die daartoe bereid is! Als er pleeggezinnen gevraagd worden geeft niemand zich op. Ook niet voor de vacantie periodes voor die kinderen in de tehuizen die nergens heen kunnen.

Wat is er met onze Christelijke naasten liefde gebeurd?

Soms zetten niet-Christenen ons daarin beschaamd. Op de verjaardag van Min. Alibux waren ook 30-40 oudjes uitgenodigd. Ze waren met een bus gehaald, werden getrakteerd en hebben lekker gedanst. Zelfs de muziek was aangepast aan de smaak van de oudjes. Die oudjes kwamen uit alle bevolkingsgroepen en hadden een heerlijke onderbreking in hun trieste en vaak eenzame bestaan.

We zingen ‘van aller mensen broederschap’ maar 's Zondags in de kerk geldt dat niet. Dan zit ieder in z'n eigen groepje, soms enkel door een muur gescheiden maar die muur heeft een veel diepere betekenis dan enkel het stenen bouwsel.... Muren van wanbegrip, van wantrouwen en noemt U zelf maar op. Laten

[p. 17]

we beginnen die muren neer te halen. Laten we ons openstellen voor die ander.... en dan denk ik niet aan de arme en behoeftige maar er is ook nood onder de beter gesitueerde al ligt die nood anders.

Let wel, het gaat niet om Uw geld maar om uw persoonlijke inzet.

Liefde kan men niet met geld afkopen!

Tenslote nog een citaat uit ‘The Missionary brother’ (vrij vertaald).

Ik was hongerig en U vormde een comite voor sociale noden, Dank U.

Ik was in de gevangenis en U trok U stil terug in Uw binnenkamer om voor mijn vrijlating te bidden.

Ik was naakt en in gedachten overlegde U bij Uzelf dat mijn verschijning onzedelijk was.

Ik was ziek, en U knielde neer en dankte God voor Uw gezondheid.

Ik was zonder onderdak en U preekte tegen mij van de geestelijke schuilplaats van de liefde van God. Ik was eenzaam en U liet mij alleen om voor me te bidden...

U schijnt zo vroom te zijn, zo dicht bij God..

Maar ik ben nog steeds hongerig en eenzaam en koud....

Waar zijn Uw gebeden dan gebleven? Wat hebben ze gedaan? Wat helpt het een mens als hij zit z'n gebeden te zeggen en naar vrome woorden te luisteren terwijl de rest van de wereld schreeuwt om zijn hulp?