Het monster van de oorlog

[p. 345]

Belijdenis

stil, er zijn méér jaren heengegaan als deze,
mijn vriend.
wij waren kleuters haast nog
toen de eerste mare van de menschenkrijg
rondwaarde door onze landen,
schrik en ontsteltenis brengend in de gezinnen
waar een vader of een zoon geofferd moest worden
aan de vleeschelijke vraatzucht van de oorlogsmammon.
stil, er zijn méér heengegaan in die jaren
dan onze eigen verwanten.
mijn moeder stond met betraande oogen -
o, wrange spot: de vrouw der smarten -
te staren naar het bulletin:
‘stoomschip XX getorpedeerd.
met man en muis vergaan.’
en jouw vader, die gezonde krachtige vent
die balen torste tot zijn spieren erbij zwollen,
stond na jaren weer tusschen jullie in:
een wrak, beide oogen weg en aan de linkerzijde lam,
en was niet jouw broeder
was niet mijn broeder,
die als broeders met elkander waren,
door een andere broeder,
door duizenden andere broeders in onwetendheid
gedood? -
stil, mijn vriend, er zijn meer jaren heengegaan
als deze,
maar in alle jaren, die waren tusschen toen en heden
hebben wij niets geleerd,
niets begrepen,
niets willen zien wat zoo duidelijk en klaar
tot ons had kunnen spreken.
stil maar; ik weet het,
woorden kunnen weinig richten in deze kamer
waar de hamer van de tijd
alle mooie beloften aan gruis heeft geslagen.
we kunnen alleen opnieuw weer beloven,
beloven en vertrouwen.

[p. 346]

 

beloven vóórdat wij zullen gaan.

 

nú niet en nooit!

 

mijn vriend.

 

 

 

Lou Tieman

Lou Tieman (geen jaartallen bekend) was huisschilder te Amsterdam en ging via Jef Last meewerken aan verschillende revolutionaire bladen, waaronder Links Richten. Dit gedicht is opgenomen in de al meermalen genoemde verzamelbundel Van één wereld (1934).