Naar Nickerie

Hoe het vroeger was

Oom Man vertelt van vroeger toen hij een jaar of negen was. Alles was heel anders. Er reden weinig auto's, je zag meer ossewagens. Zijn ouders hadden zelf twee wagens. Daarmee gingen ze naar de rijstvelden om er te werken. Of naar de ‘Vesting’: zoals Nieuw Nickerie genoemd wordt.

‘Ja hoor, zo was het in die tijd. Er werd maar twee keer per week markt gehouden. Op zaterdag reed ik met m'n moeder naar Waterloo, Daar hadden we op de markt een kraam.

Dat was in die tijd mijn wekelijkse uitje.

Ja, wij moesten als kinderen altijd meehelpen. Ook in de vakanties, Vooral op de velden was het heel hard werken. Landbouwmachines waren zeldzaam, alles ging met de hand. Zaaien, planten, oogsten en dorsen.

Als je eenmaal op het veld was, bleef je er tot laat in de middag, Warm eten werd van huis meegenomen.

Toch was het een heerlijke tijd. We maakten kleiballetjes. Als 's avonds de vuurtjes brandden, gooiden we de balletjes erin om te bakken. Later werden ze gebruikt om er kere-kere's mee te schieten.

De reis naar Paramaribo was een groot avontuur dat bijna twee

[p. 14]

dagen duurde. Je ging dan met een barkas, de Binnendoor. Meestal waren de boten zó volgeladen, dat er van makkelijk zitten nauwelijks sprake was. Had je geluk, dan kon je je hangmat binden.

Wel hadden de boten mooie namen: Jenny, Thelma, Sylvania, Augusta.

De reis over zee duurde niet zo lang, maar was niet gezellig. Je kon ook zeeziek worden.

Via de Nickerierivier, de Arawara met zijn 72 bochten, de Wayombo, de Coppename, de Saramaccarivier en het Saramaccakanaal kwam je tenslotte bij Poelepantje aan. Je kon ook bij Uitkijk van boord.

Zo'n reis zou ik ook heel graag willen maken, denkt Sonny.

‘Kom jongens, het is zowat tijd om te gaan slapen.’

Ze moeten Edje wakker maken. Onze vriend is onder het vertellen in slaap gesukkeld. Ba, het is ook zo'n vermoeiende dag geweest. Nu pas merken ze hoe moe ze zijn.

Even later duiken de drie in hun bed en zijn binnen enkele minuten in diepe rust.