Het leven van Philippus den Stauten, Hertoch van Borgonien, ende van Margarita van Male, Gravinne van Vlaenderen

[1396]

Den hertoch van Bretagne siende dat hy niet sterck ghenoech⁺en was om te wederstaen aen de macht ende couragie van den heer de Clisson, heeft eenighe van syne edelieden ghesonden naer den selven heer op sijn casteel van Josselijn met eenen brief, gheschreven met sijn eyghen hand ende gheseghelt met synen seghel, waerin hy den heere De Clisson versocht om in 't heymelijck t'samen te commen ende te handelen over een goedt accordt, waer op den heer De Clisson antwordde dat hy te vreden was hem te commen spreken, waert saecke dat den hertoch eerst wilde synen sone in ostagie senden. Den hertoch dese antworde becommen hebbende, heeft terstondt synen sone (noch maer seven jaeren audt sijnde) met den viscomte De Rohan naer Clisson ghesonden.

Clisson dat kindt siende heeft daer uyt wel connen mercken de goede meyninghe van den hertoch. Hy heeft dan dit kint medeghenomen, ende is daer mede by den hertoch ghecommen. Den heere De Clisson ende den hertoch van Bretagne t' samen ghecommen sijnde, hebben hun spreeckplaets ghecosen in eene camer van het predicheeren-clooster van Vennes, alwaer sy ghecommen sijnde, sijn sonder ymants wete achter lanckx den hof uytghegaen ende met een cleyn schuytjen naer een groot schip in zee ghevaeren, alwaer sy naer een ghespreeck van ontrendt twee uren malcanderen sonder eenighe gheveynstheydt hebben den peys besworen, ende heymelijck naer het clooster wederghekeert sijnde, heeft den hertoch den heere De Clisson by de handt ghenomen ende gheleydt naer sijn casteel De La Motte.

+ 1396. Peys tusschen den heer de Clisson endenhertoch van Bretagne.

[p. 242]

Dit is gheweest het eynde van de verschillen tusschen den hertoch van Bretagne ende den heere De Clisson, ghewesenen conestabel van Vranckrijck, naer het welcke Petrus De Craon sich verstaut heeft naer Parijs wederom te keeren, ende sich dickwils te laeten vinden in het hof van Arthois by de hertoghinne van Borgonien, gravinne van Vlaenderen, sonder nochtans in 't hof van den coninck te derven te voorschijn commen.

⁺ Den coninck Sigismundus, coninck van Hongaryen, vreesende voor de macht van Bajazet, turckschen keyser, sondt sijn ambassadeurs naer den coninck van Vranckrijck om van hem hulpe te versoecken teghen den ghemeynen vyandt van het christendom. Den coninck siende de redelijcke vraghen van den coninck van Hongaryen, heeft hem de selve toeghestaen; ende een machtich legher vergadert hebbende heeft Joannes, graef van Nevers, sone van Philippus den Stauten, hertoch van Borgonien, daervan het opperhooft ghemaekt, den welcken daer naer in de handen van de Turcken is ghevallen ende ghevanghen ghenomen, ghelijck wy daer naer in sijn leven sullen breeder segghen, om een ende deselve gheschiedenisse gheen tweemael te moeten beschryven.

+ Hulpe van den coninck van Vranckrijck ghesonden aen den coninck van Hongaryen teghen den Turck.