Ik ben een echt genie. De briefwisseling van Max de Jong en Hans van Straten 1942-1951

[Amsterdam,] 10 Juli '47

Hè, toch jammer, dat begin Augustus mijn zelfmoord onontkomelijk zal zijn. Ik heb net een boek opgezet, ‘De optekeningen van Jonathan Slokker’, en de eerste zes hoofdstukken zijn achter mekaar uit mijn pen gevloeid. Als iemand me onderhield, kon ik dit en dergelijke projecten zonder moeite realiseren. En als er in Holland een tijdschrift met een grote t bestond, dan konden ze het opnemen. Hermans schijnt zich in de Criterium-redactie zo ongeveer onmogelijk gemaakt te hebben, dat krijg je als je niet sterk genoege benen hebt om je eigen luciditeit te dragen. Nou zal hij Fokke en Paul wel

[p. 98]

opvrijen en jouw plaatsje bij Podium innemen. Maar ik lul maar wat, het zijn maar heel vage geruchten, waarschijnlijk zonder grond. Ik heb in een prominent milieu jouw naam genoemd, maar mij werd het zwijgen opgelegd - dat Du Perron-epigoontje. Ik kon het prominente milieu niet anders dan gelijk geven. Je moet ook oppassen, dat je niet net als Hermans doet: die sneert gelijkelijk over iedereen, met wie hij zich encanailleert en over iedereen, die zich met hem encanailleert. Soit, laat ik niet mopperen, vandaag een goeie dag gehad, ik heb een Waterman¹ gevonden, met deze mededeling beginnen de optekeningen van Jonathan Slokker ook. Ik sputterde nog tegen, toen ze jou als Du Perron-epigoontje afdeeien, dat je nog in ontwikkeling was, en Du Perron pas een jaar of wat geleden had gelezen. Ja, zeiden ze, hij heeft hem wel erg goed gelezen. Het is een feit. Je hebt een heleboel wel gedaan, maar toch is de voosheid van Hermans alleen nog door de voosheid van jou overtroffen. Aan Du Perron's eenzijdigheid gaat al wat jeugdige voorbarigheid en voosheid is voor anker. Je kunt met jouw vaart een veel breeiere persoonlijkheid ontplooien. Groeten aan je moeder.

Max.

1 Dure vulpen.