|
| |
| |
| |
Haedstik XVI
De maten út it ikebosk
It wie foar lytse Rein Hylkema wol in swiere slach, dat er syn Flaemske reus wer misse moast. Hwat hied er bliid west, doe't Heit der fan 't simmer op in joun mei thús kaem. Rein hie al twa fikse kninen, mar sa'n baes hied er noch noait yn 't hok hawn. Dy wie like swier as syn oare beide togearre en grif wol fiif goune wurdich. Dat lok wie harren nou suver yn 'e hannen fallen. It bist siet oan 'e kant fan it boskpaed to plúzjen, doe't Heit op in joun by de boer wei kaem en hie him sa mar fange litten. Heit hie forskate lju frege, mar gjinien wist, hwer't dy knyn wei kaem. En doe't de dagen en wiken foarby gyngen, sûnder dat der in eigener opsetten kaem, hie Rein it bist as syn eigendom biskôge. Tsjin de jonges praette hy fan ‘myn reus’ en allegearre moasten hja tajaen, dat der yn de omkriten gjin knyn to finen wie, dy't Rein sines bilykje koe. Better baes as Rein hie it bist net treffe kinnen: it rip wie noait leech, it romme hok waerd faker mjukse as forlet fan wie. It wie ek noch gjin âlde knyn, dat doe't Rein him in wikemennich fuorre hie, wie hy noch mear mânsk wurden.
Rein syn suster, Rimke, wie noch altyd siik en lei yn in tintsje by de apelbeammen. Faek tilde Rein de knyn út it hok en sleepte 'm nei syn suster ta, dy't it bist like folle biwûndere as Rein. As er dan seach, dat syn reus, dy't yn it tintsje hinne en wer wipte, al wer hwat groeid wie, koed er syn wille net op. Rein sei gewoanwei net folle, mar op sa'n stuit hoegde er net om wurden to siikjen.
‘Sjochst wol, Rim,’ frege er dan, ‘hoe't syn hier glânzget?
| |
| |
En syn efterpoaten! Gjin hazze yn Gaesterlân, dy't sokke skonken hat! En dat wite stipke op syn lofterear, dat makket him noch moaijer! Hwat hat er goede, moaije eagen! En mak as in laem! Ik wol it net, mar ik koe him wol by it fel troch it hiele hôf tôgje, dan soed er noch gjin kik jaen. Dan moatst dat lytse, wite kring hawwe: as ik mar nei him wiis, klaut en bromt er al. Mar de reus, dat is de baes syn bêste, greate feint, nou?’
Sa riddenearre Rein dan, wylst Rim him noch oanmoedige en sei, dat er de reus mei syn goede, moaije eagen mar gauris wer yn it tintsje bringe moast.
As der it oare jier wer in totoanstelling yn Balk kaem, dan woe Rein der mei syn reus hinne en hy wie nou al wis, dat er de earste priis helje soe.
Rein hie net safolle forfaltsjes yn syn swier jongeslibben, mar it lytse lok brocht ek in glâns op syn gesicht en in ljocht yn syn eagen. Jolle Sânstra, in buorfeint, dy't by it hynstefolk wie, stapte hjir yn syn forlof as in hoanne om, mei syn lange sabel. Mar gjin huzaer koe greatsker wêze op syn sabel, as Rein op it mês wie, dat er fan Jolmer-en-dy krige hie. En gjin boer wie wizer mei syn bêste stamboekkou as Rein mei syn reus.
Rimke, dy't noch minder libben hie as Rein, omdat se al jierren siik wie, mei net folle kâns op betterskip, Rimke wie yn dit stik net oars as har jongere broer. Stil en dimmen, ûndergyng hja har swier lot en al fleach it har faek oan, as de bern boarten en it jongfolk meiïnoar oangyng, se liet it net blike. De lytste genegenheit en it minste presintsje brochten in kleur op har wangen fan opteinens. Greate Lubbert wist wol, dat syn fanke mear litte as de minsken tochten en lytse Rein, dy't al ier soargjen leard hie, seach it ek wol, mar hy praette der net oer.
Der wie tusken dy twa in greate, stille tagedienens. As Rein seach, dat Rimke it slimmer hie as hja witte woe, helle er de âld harmoanika út 'e kast en gyng er by har op 'e bank sitten to spyljen. Rein wie aerdich muzikael, hy koe in bulte
| |
| |
ferskes en song bêst en de wizen, dy't er koe, spile er ek knap. Al to suver wie syn ynstrumint net mear, mar fan syn achtste jier ôf hied er der al op oefene en nou helle hy der út, hwat der ynsiet. It wie in bûnte list fan ferskes, dy't er spile: fleurige lieten, bikende strjittedeuntsjes, Krystlieten, psalmen en gesangen, mar hy spile en song se allegearre mei gefoel.
It wie foar Rim in stil geniet, as Rein syn heech jongeslûd by de âlde harmoanika troch de simmerjoun song. It fleure har altyd op en as se koe, song se sels mei. Fan har kant libbe se mei har hiele hert mei yn Rein syn fortriet en wille, yn syn soargen en lok.
Nou ek wer, mei de Flaemske reus. De dagen, dat hja sterk genôch wie, om yn it moaije waer op it hiem to kuijerjen, soarge hja like trou foar him as Rein en treau it rip fol lekkere hapkes. ‘Ast' it oare jier in priis krigest op 'e totoanstelling, meist der wol by sizze, dat it myn knyn ek mei is, dan komme ús nammen beide yn de krante,’ lake hja dan tsjin Rein.
En nou wie Heit forline wike thúskommen mei it treurige boadskip, dat hja de reus net hâlde mochten, hwant dat it Thomas Yntema sines wie, dy't by de Marder Snipflechten wenne. Fan 't simmer wie er it bosk ynglûpt en dy man moast 'm wer ha, der wie neat oan to dwaen.
Rein wie der wyt fan wurden en Rimke hie daliks frege:
‘Kin Heit 'm dan net fan dy man keapje? Doch myn goune der mar by, dy't ik forline wike fan muoike Gryt krige ha.’
Mar Heit hie sein, hy koe him ûnmûglik bitelje; sa net, de man soe sa'n prachtich bist ek wol net misse wolle.
‘Acht wiken ha 'k 'm fuorre en foar him soarge,’ sei Rein, ‘moat ik him nou sa mar wer oerjaen? Hwerom hat Heit it oan dy man forteld?’
‘Omdat ik in oar syn knyn net hâlde wol en dû tink ek net.’
Né, Rein soe net iens in sint fan in oar hâlde wolle, mar hy
| |
| |
hie der gjin wille om, dat syn reus, dêr't er sokke greate plannen mei hie, nou helle wurde soe.
Rein tocht lykwols net: as dy knyn dochs fuort moat, kin er my ek neat mear skele. Krekt oarsom, hy hong der noch sterker oan en socht noch mear klaver foar him. Hy brocht 'm noch faker by Rim yn it tintsje en togearre prakkesearren hja oer middels, om de ramp foar to kommen. Mar hja seagen gjin útwei. Heit hie gjin jild om sa'n djûr bist to keapjen, dêr stuite alles op. Yn eigen drôvich lot hie Rim har altyd skikke kinnen, mar nou't se seach, dat Rein syn moaiste bisit misse moast, kaem se soms yn opstân. Dat hja dochs ek sa earm wiene, dat it net ien kear in pear goune lije koe. In boer koe folle better in hynder misse, tocht hja, as Rein syn knyn.
Rim wie der lykwols it fanke net nei, om to kleijen en to eameljen.
‘Dû krigest myn goune,’ sei se tsjin Rein. ‘Wy sparje beide krekt sa lang, datst wer in jonge reus keapje kinste, dan soargje wy togearre wol, dat er gau great is.’ En as Rim ienkear wer ljocht en mûglikheit seach, dan koe se der sa optein oer prate, dat se Rein ek meinaem.
‘Mar dû silst arbeidzje foar dy goune,’ fitere se Rein.
‘Hwat moat ik dan foar dy dwaen? In deuntsje spylje?’
‘Né, in ammerkefol toarnbeijen siikje, dû witst wol, dêr bin ik gek op. Hast al nei Bremers Wyldernis west, dêrst' forline jier sokke moaijen weihelleste?’
Né, Rein hie der noch net hinne west. Hy stie efkes to bitinken: it koe fan 'e middei krekt, hy hie net folle to forstriken. De kwikkebeijen foar it lysterbosk wiene hast fan de beammen ôf, dêr koed er om twa ûre wol mei klear.
Yn 'e neimiddei set er ôf mei in net al to lyts ammerke. As er 't treft, lyk as forline jier, komt dat net allinnich fol, mar kin er him ek noch sêd ite. Jonge, dy hearlike boskfruchten binne dochs mar foar elkenien en Rein is in bitûften siker, dy't de moaiste plakjes wit en de rykste strûken fynt.
Bremers Wyldernis, ien fan de moaiste en iensumste plakjes fan Gaesterlân! Fier fan de greate wegen, by toeristen ûnbi- | |
| |
kend. Mar inkelen, dy't dêr komme, bihalven dan yn de lysterfangerstiid. Mar foar aventûrlike swalkers ûnder de jonges in hearlike en feilige oarde. Bloeijende heide en tropkes âlde wylde spjerrebeammen. In bitizing fan strûken en toarnen en de smelle paden bigroeid mei mânshege raeijen. As de mannen fan Uncas hjir binne en de bloeijende gersplommen waechse harren boppe de holle, dan sprekt Jolmer fan de ‘prairiën fan Amearika’. Noch net sa'n ûngaedlike namme, hwant de húskes fan Nij-Amearika, dat yn de bosken forskûle leit, binne net sa fier ôf.
De septembersinne stiet yn al syn gloarje boppe it bosk, efter de beammen yn de fierte hinget in blau gerdyn, de loft trillet fan waermte. De fûgels binne sa drok net as yn de maitiid, mar it sjongt en pipet dochs noch fan alle kanten, de faisanten tripkje oer de paden, de jonge hazzen en kninen sjitte jin foar de fuotten wei.
De sleatskanten en boskseamen lâns hingje de strûken fan 't jier swier fan de toarnbeijen. En binne dy, dêr't it maklikst by to kommen is, ek skjinsocht, foar Rein is dat gjin biswier. Hy fynt djip yn 't bosk de forhoalenste plakjes wol, dêr't er se mar foar it gripen hat en ite kin, safolle as er lêst. Hy komt op in plak, dêr't noch gjin minske west hat en dêr't it blinkt fan beijen. Hy woe de moaisten yn 't ammerke dwaen, mar se binne hjir allegear like moai, dat hy yt mar foar de hân wei op en lit se tagelyk by hanfollen yn it ammerke glide.
Hy hat der lykwols noch gjin kertier west, dan merkbyt er, dat er net allinnich yn 't bosk is. In eintsje fan him ôf heart er praten en efkes letter sjocht er yn de hege raeijen twa jonges op 't smelle paedtsje, dat er sels ek delkommen is. Spitich, tinkt Rein, oars hie 'k hjir noch wol twa kear om in ammerfol hinne kinnen, mar dizze beide maten sille my wol danich helpe.
As se by him binne, sjocht er, dat it frjemden binne. Hy leaut tominsten net, dat er se ea earder sjoen hat. It binne in pear knapen, folle mear mânsk as Rein. Hja hawwe elk in bos yn 'e hân, de iene komme toarnbeijen yn, de oare
| |
| |
bliuwt it lid op. De gesichten steane him net oan. Hja sizze earst neat, mar der glydt harren al in spotsk glimke oer it antlit.
‘Doarst hjir allinnich yn dit iensume bosk, jonkje, mei al dy wylde dieren?’ freget de greatste, in maet fan wol fjirtjin jier, gnyskjend.
Hwat in forwaende smycht mei syn deftige broek en syn grouwe bollekop, tinkt Rein. Hy kin bêst in grap forneare, mar it eigenwize praet en it bazige foarkommen fan dizze jonge fynt er ûnútsteanber. Gnize se him miskien út om syn earmoedich kyltsje en syn broek mei lapen?
Rein lûkt oan de skouders en siket stil troch.
De beide maten komme deun by him en repe de toarnbeijen by 't hanfol fan deselde strûk ôf, dêr't Rein by sit.
‘Hjir binne wol mear pôllen,’ seit Rein, ‘jimme hoege mines net krekt leech to siikjen. Ik wie hjir earst by.’
‘Hy kin dochs prate,’ seit de oare nou. ‘Wy tochten, datst' dôfstom wieste.’
‘Dû moatst in buordtsje mei “verboden toegang” by de pôllen sette, dy't fan dy binne,’ seit de earste nou wer. ‘As aensens de strûken leech binne, bigjinne wy mei dyn ammerke, hwant dêr sitte moaijen yn.’
‘Dêr silst wol ôfbliuwe.’
‘Wyn dy net op, mantsje, wy sille dyn ammerke wêze litte, mar foar de strûken sille wy dy omraek helpe. Dû bist hjir goed bikend, dû moatst se ús mar oanwize, dan sille wy se wol leechhelje. En ast' in bêste jonge biste, meist sels ek noch in pear ha.’
Rein giet in eintsje fierder, dêr't mear strûken steane. Hy soe der wol sin oan ha, om dy parmantige opskepper mei syn moaije klean oan to fleanen, mar hy is sa wiis wol, dat se him gau lytsman hawwe soene.
Nou 't er better sjocht, leaut er ek, dat er se faker sjoen hat. O ja, it binne grif dy beide útfanhûzers fan mynhear Galama, dy't op 'e filla ‘Wyldemerk’ wennet. Hawar, hwa't hja ek
| |
| |
wêze meije, forwaende poeha-skoppers binne it yn alle gefallen, tinkt Rein.
De beide maten folgje him al gau en pakke him de moaiste beijen suver foar de hannen wei.
Rein tinkt der oer, om der wei to gean, mar né, dat forpoft er ek. Se moatte net miene, dat er bang is. Hy hat hjir op it lêst mear rjocht as twa frjemde smjunten.
As syn ammerke fol is, wachtet er lykwols net lang mear.
‘Dû moatst noch net fuort gean, jonkje,’ seit de greatste, ‘wy hawwe dy in bytsje pleage, mar dêr meist ek hwat moais foar sjen. Sjoch hjir ris!’
Hy hat it lid fan de oare bos ôfdien en triuwt Rein de iepene bos flak ûnder de noas.
Rein skreaut it út fan skrik en wylst er efterút stroffelt, slacht syn ammerke tsjin in beam oan en rûgelt de helt fan syn moaije toarnbeijen oer de groun.
Rein wurdt wyt, de triennen springe him yn de eagen.
‘Biroerdeling!’ gûlt er.
De beide frjemden gnize lûd, de iene komt wer mei de bos op him oan. It bist, dat yn 'e bos sit, in grouwe slange, stekt syn gleije kop boppe de rânne út. Rein is net lef, mar hy rydbosket fan ôfgriis.
‘Dû moatst him ris effen om 'e hals dwaen, dat fielt sa lekker,’ seit syn pleaggeast.
Rein kin himsels net mear baes, hy fljocht op 'e smycht oan en skopt him hommels de bos út 'e hân.
De ringslange bisiket tusken de blêdden wei to glûpen, mar de lytse lit him der boppe op falle, grypt it bist efter de kop beet en triuwt him wer yn 'e bos.
De oare hat Rein by de nekke grypt.
‘Nou silst him efkes om 'e hals ha, maet,’ hunet er.
Rein skopt en slacht wyld om him hinne. Hy heart net iens, dat der tichte by harren, op 'e oare ikker, in ekster oanienwei skattert.
Mar it oare stuit sjogge hja alle trije forheard op: der springt immen oer de groppe en stiet ynienen tusken harren yn.
| |
| |
It is de Boskfûgel, yn folle wapenútris. De oanfaller lit Rein los, syn hannen sakje by syn liif del, syn mûle giet fansels iepen fan skrik en forwûndering. De oare docht automatysk it lid op 'e bos, dan stiet er, ek mei de mûle yn 't kier, as wie er oan 'e groun fêstspikere. Rein, bleek en triljend fan grime noch, sjocht mei wiid-iepen eagen nei dizze ûnforwachte forskining. Hy bigrypt der neat fan, mar ynwindich wit er, dat dit help foar him bitsjut.
Hartman munstert yn in omsjoch de trije knapen. Dan sjocht er, dat de oanfallene syn maet út it ikebosk is. Hy springt op him ta, grypt him by de hân en jubelt: ‘Rein, lytse Rein!’
Rein syn eagen geane noch wider iepen. Dy stimme hat er faker heard, ek de eagen komme him net ûnbikend foar, mar it slagget him net, om dy reade kop mei fearren, swarte wynbrauwen en in swarte feech ûnder de noas, to plak to bringen. Fan de holle sjocht er nei de gurdle fan rindfear, dan nei de bleate skonken en einlings nei de sandalen, dy't mei in pear toutsjes fêstknoopt sitte. Der bigjint in glimke om syn bleek antlit to boartsjen.
Hartman hat lykwols noch gjin tiid foar in forklearring. Hy keart him om nei de beide frjemden, gâns greater en grouwer as hy sels. Dy binne fan har earste skrik hwat bikommen en bigripe nou, dat se net mei in spoek, mar mei in Gaesterlânske Yndiaen to meitsjen hawwe. Hja sjogge ek, dat se him yn jierren en krêft de baes binne, boppedat bisitte hja in machtich wapen yn har slange. Har selsfortrouwen bigjint werom to kommen. Om 'e mûle fan de âldste komt itselde spytgnyske wer op.
Hartman giet flak foar him stean, sjocht him lyk yn de eagen en byt him ta, mei djippe forachting:
‘Helt!’
‘Foarsichtich, jonkje!’ is it antwurd, ‘oars sil 'k dy ek ris piipjen leare.’
‘Dêr ha 'k sin oan!’ laket Hartman. Dan leit er de holle yn 'e nekke en skattert, trije kear efter inoar. In nije skrik slacht de oaren troch de siel, hwant dit lûd is net minskelik mear, it is
| |
| |
net fan in ekster sines to ûnderskieden. Hwa yn 'e goedichheit hat ea soks heard?
Nou bigjinne syn eagen to flamjen en hy hunet:
‘Jimme binne helten! Togearre, mei in ûnhuere slange, tsjin lytse Rein! Helten binne jimme!’ De fûst om 'e ikene sabel, sjocht er harren forachtlik útdaegjend oan.
De greate rôllet syn fûsten op, mar foardat it op in slaen giet, bûge efter harren de tûken fan inoar en springe Uncas, it Reade Fjûr, de Njirrejager en de Wylde Ruter út it hout.
In skreau fan blydskip slacht harren út de kiel:
‘Lytse Rein út it ikebosk!’
Rein, dy't nou bigrypt, hwat macht as oan syn side stiet en hwa't syn helpers binne, is sa fan 'e wize, hy wit oars net to dwaen as mei de hân to swaeijen en in lang útrutsen: ‘Hui!’ to roppen.
De oanfallers bigjinne forlegen om har hinne to sjen, mar sjogge gjin kâns, om stil to fordwinen.
‘Hwat hat de Boskfûgel to fortellen?’ freget Uncas.
Hartman antwurdet: ‘Lytse Rein, ús broer út it ikebosk, is oanfallen fan twa wite banditen yn deftige klean. Se woene him in libbene slange om 'e hals lizze. De Boskfûgel kaem krekt op 'e tiid, om him to forlossen.’
‘In libbene slange?’ skreaut Uncas.
‘In njirre of in ringslange?’ freget de Njirrejager.
‘In ringslange,’ seit Rein.
‘Dy iene helt dêr hat him yn 'e bos,’ antwurdet Hartman. De âldste knaep docht syn bêst, om syn freze to forbergjen. Sa gewoan mûglik seit er:
‘Nou jonges, jimme dogge it fordealde goed, mar wy hawwe gjin tiid mear, wy moatte nei hûs.’
‘Efkes geduld!’ driget Jolmer. ‘Wol Rein ús alles fortelle?’ Rein fortelt yn inkele wurden, hwat der bard is. Dan sprekt Uncas:
‘As jimme earlike striders wiene, soene twa fan ús mei jimme fjochte hawwe. Mar misdiedigers moatte foar de rjochtbank. De Njirrejager en it Reade Fjûr ûntnimme him dy
| |
| |
tromp mei de slange, wy passe sa lang op 'e oare bandyt.’
Sjoerd en Wessel hawwe har tsjinstanner gau oermastere en skuorre him de bos út 'e hannen.
De âldste lykwols is op Jolmer ynflein en jowt him in opstopper tsjin it boarst, dat er efteroer tommelt. Dan wol er fan ruten spylje, mar Jolmer slacht him de earmen om 'e fuotten, dat er foaroer ploft. Der folget in forheftige wrakseling. Fjouwer hannen en fjouwer fuotten meane yn in wûndere bitizing troch de loft en wine om inoar hinne. De fearren hingje Jolmer wyld om 'e holle, de bôge is him fan it skouder strûpt, syn sabel is losrekke. Hja rôlje om en om yn de blêdden, om bar lizze hja ûnder. De swiere frjemdeling hat frij hwat yn 'e bouten, mar Jolmer is helte liniger as hy. As de Wylde Ruter byspringe wol, himet Jolmer: ‘Ofbliuwe Piter, ik rêd it allinnich wol!’ En hy rêdt it ek. Mei in ûnforwachte set fan syn knibbels slingert er de frjemde fan him ôf en springt daliks boppe op him. Nou leit de oanfaller ûnder en bliuwt ûnder. Jolmer syn fûstslaggen hagelje op syn lea en holle, krekt sa lang, dat er bilies jowt. Dan lit Jolmer los en giet stean as oerwinner. Ek de frjemde klaut oerein. Hy hat neat mear to sizzen en strykt de hân oer de blauwe plakken om syn eagen.
‘Meije wy nou gean?’ freget er dimmen.
Hwat de oanfal op him sels oangiet, dêr wrokket Jolmer net oer, mar de jonges binne it iens: dat hja lytse Rein húnd en terge en him in slange oanhise hawwe, dat is in skandael, dat hja sa mar net gean litte kinne.
Hartman stelt út: ‘As dizze helten net read fan skamte wurde, dan sille wy harren read meitsje. Ik ha kryt en swartsel by my.’
It útstel wurdt optein oannommen. De beide knapen, dy't yn 'e gaten hawwe, dat forset net helpt, wurde mei in laech read kryt ynsmard en krije in swarte feech ûnder 'e noas. Hja sjogge der bjusterbaerlik út.
‘De bossen binne foar ús,’ seit Jolmer, ‘en nou meije de hearen gean. Wy winskje harren betterskip.’
| |
| |
Mei lege hannen en reade hollen sette de frjemden ôf.
Sjoerd hat de ringslange út 'e bos helle en hâldt him ûnder de kop beet. De oaren bliuwe op in earbiedige distânsje, as it bist syn sturt om Sjoerd syn pols wynt. Mar de Njirrejager laket en makket syn pols wer frij. Dan giet syn rjochterhân efterút en slingeret er de slange efter de beide frjemden oan. It serpint komt kreas op it skouder fan de greatste tolânne, glydt him by de lea del en glûpt in groppe yn. Us maet, dy't oars ek al sjen litten hie, dat er net bang fan in slange wie, springt mei in skreau omheech, wylst Rein en de mannen fan Uncas yn 'e hannen klappe.
De beide jonges lûke oan de efterste foet, bang dat harren noch mear wachtet. Op in feilige distânsje bigjinne hja to skellen en to lêbjen. Mar Rein en de maten hearre it net iens mear. De Boskfûgel hat in sang ynset en, hân oan hân yn 'e rounte dounsjend, sjonge hja allegearre mei: Dit is ta eare fan ús ikebosk!
Lytse Rein syn eagen blinke fan tank en blydskip. De maten út it ikebosk! Hy lit harren it mês sjen, dat noch gloednij liket. Hy fortelt fan syn Flaemske reus, dy't er nou wer misse moat. As de jonges de namme fan Thomas Yntema hearre, roppe hja tagelyk: ‘Sterke Thomas!’ Dan docht Jolmer fansels it forhael fan de brân. Rein hie der al fan heard, mar wist net, dat de maten as brânstifters fortocht west hiene. As Hartman mei kleur fan de klokliederij fortelt, rôllet Rein hast yn 'e blêdden fan wille.
Nou ite hja de bos mei toarnbeijen, dy't hja op 'e ‘fijân’ formastere hawwe, leech en siikje Rein syn ammerke fol.
‘Gean mei my nei hûs,’ noeget Rein. ‘Ik ha nou myn reus noch, Thomas Yntema hellet him net foar yn nije wike, hat er tsjin Heit sein.’
De jonges nimme it daliks oan, mar dan moatte se harren earst forstrûpe. Rein giet mei nei 't arsenael en stiet der by to laitsjen, as syn maten mei sjippe en sleatswetter har gesichten ôfhimmelje en as froulju steane to spielen en to wringen. Noait sa'n nuver stel sjoen, tinkt er, mar hy is der
| |
| |
greatsk op, dat dizze kwasten syn maten binne. Dat hied er ek net tocht, doe't er fan 'e middei nei Bremers Wyldernis sette, dat er mei de maten út it ikebosk werom komme soe. Hwat sil Rim bliid wêze, dat de jonges meikomme, hwat sil hja in wille hawwe, as hja heart fan it aventûr fan dizze dei en fan al de fiten, dy't de mannen fan Uncas útheve.
‘Dit hat dus de lêste kear west, jonges, nou is ús Yndianelibben út,’ seit Piter mei in bytsje wémoed.
‘Hwerom?’ freget Rein.
De simmer rint to'n ein, sizze de jonges, en de lysterfangers bigjinne yn de bosken to arbeidzjen. Foar alle feilichheit hawwe hja har spullen al opburgen yn 't twajierrige hout, dêr't dochs gjin lysterstrikken komme. Mar fan 'e wike sille hja alles ophelje en foargoed it kamp opbrekke. Nei de brân hiene hja earst de moed opjown, mar Piter hie gjin lichten dien. Noch ienkear woe hy de stridersklean oan hawwe en de útsetter fan dizze ûnforjitlike simmer fiere yn Bremers Wyldernis. De oaren hiene der like folle sin oan en de útsetter hat goed west. Ek sûnder lúsjefers, sûnder kampfjûr en sûnder fredepipe kin men fan alles bilibje.
Hartman strykt mei de hân oer syn moaije houteksterfear en freget:
‘Silst dû noait wer de holle fan de Boskfûgel siere?’
‘It oare jier,’ laket Rein.
‘It oare jier,’ antwurdet Hartman, ‘dan is Jolmer fjirtjin jier. Dy giet nei Snits, om foar professor to learen. Piter moat donglade en hynsteride, Sjoerd bigjint ek to buorkjen, Wessel sit hiele dagen by syn heit yn de frachtwein en ik sutelje mei sjerp en pipermuntsjes by de doarren lâns...’
|
|
Auteursrechtelijk beschermd