Trude

[p. 178]

XXVIII

As fielde Trude wêr't dizze reis op ta gean soe, sa sette hja ôf. Mei it fjoer fan har jonkheid noch yn al har lea parearre hja troch de út-gong op 'e súd-easthoeke fan 'e feemerk dêr't hja in oardeljier ferlyn op dy stille jûn yn 'e iere maitiid fan fjouwerenfjirtich as in flechtelinge troch glûpt wie mei de âld-arbeider op nei it eigen hûs.

Troch de útgong stiek Hartman har it iene heltertou troch de bek, sloech it oare in ein oer 'e moannen en bûkele sa linich op 'e guds as die er it alle dagen.

Doe't er mar amper siet skeat de fos foarút, wrinzge fan wenstigens en om 'e foalle, en hearde benijd nei Hartman syn troaikjend wurd. De spoarbomen stiene omheech en it wie goed dat de ruter en 'e guds inoarren ferstiene, sa mjirke de fos ta de stêd út. Wa't by de oerwei wiene skodhollen. Sok riden ek en dat yn it losse helter. Mar bûten de Skrâns, dêr't de sydwegen op 'e strjitwei útkomme en sy ek sydlings ôf moasten, wist Hartman syn Trude wol te kalmearjen en faaks einen stapfoets, of mei ynhâlden rin, oer 'e bermen te lieden oant it hûs fan Simen en Botsje en dêrefter en boppeút de grutte pleats fan Ate Kuperus al neier en neierby kamen.

It waard Hartman dêr frjemd temoede, foar 't earst sà wer yn 'e bekende omkriten. Hast seis jier wie it ferlyn dy jûne... en fan 'e winter yn 'e nacht as in flechteling. Hy rydboske. ‘Trude’ en leavjend kloppe er de merje ûnder 'e moannen.

Yn 'e reiden en it wylgegrien bylâns de wei flústere in simmersk sigentsje. De sleatsjes glinsteren yn it ljocht fan 'e dei en de wite blomkes fan it triedsjefleach tearden har blanke tsjelkjes wiidút nei de waarme sinnestrielen. De greiden pronken mei it grien en it goud fan 'e foalleblommen. De himel bleekblau en de middei wie waarm. Dit, dit hied 'r dochs sa faken al sjoen.

Alles wie ommers like eigen as altyd.

As altyd...?

‘No is 't hjir ôfrûn foar dy! Begrepen...?’

... Yn it kamp, tusken oaren de startbanen mei oan it oprêden...

‘Eke... Eke... Wier... ik koe dyn heit dêr sa net sjen...’

Mar...

[p. 179]

Nee, nearne oan tinke.

As Eke aanst...

Trude wrinzge.

Hy fielde de langstme fan 'e guds dy't er beried.

Dy gong.

‘Trude...’

It waard him te mânsk.

As Botsje him no mar net opmurk.

Hja seach him net. De hiele wei fan Simen' Botsje ôf oan 'e pleats ta lei stil en ferlitten.

It efterhûshiem fan Kuperus' pleats blonk fan fierren leech en Ijocht yn 'e felle sinnestrielen op dit simmersk oerdeisskoft. Sa, ja sa koed 'r dit al folle simmers lang. Hy rydboske.

‘... Eke...’ Ja, wat die er... Wat dreau him...

As hja...

Syn eagen stoarren... Hy winske, ferlange.

‘Trude...’

Mar hy beried de felle waarmbloedige Trude waans skerpe eagen de neiste omjouwing ferswolgen.

It spultsje oan 'e wei. De wide greiden dêr't hja op libbe hie.

It blinkende wetter. De pleats dy't al neier en neier kaam. Hja mjirke lâns de wei.

Skerp gûlde it yn in heftich prûsten troch it eale dier har hals.

Dêr, yn ljocht en simmerwielde, in faam op it efterhûshiem.’

‘Trude... kom, kom myn pop.’

Mar wat bate?

Hja dûnse oer 'e dykskant.

Púnstikken spatten mei geweld yn 't wetter.

‘Trude...’

Hja sloech de kop yn 't boarst, mar de feint betwong har. De bek stie iepen fan it hisende heltertou; de blij reade noasters blonken yn it simmerske ljocht.

‘Trude,’ oandien.