Roseliins oochies, ontleedt

[p. 121]

XXXIX.

⁺ EY! siet mijn ROSELIIN.
Soudent vvel rosen zijn,
Die op haer Lippjes
Sagt staen gegrondt?
Neen. Sooje rosen siet,
Soo schoon sy blosen niet,
Als vvel de tippjes
Van haren mond.
De rose-tippen
Zijn vvrang van smaeck:
Maer 't gêen koomt glippen
Van hare Lippen,
Geeft een soet vermaeck.

Ey! siet mijn Sonne aen,

Waer voor vervvonnen staen
Die vvel besinnen
Haer vvond're kracht.
En sou haer Ooge-schijn
Niet vvel den boge zijn,
Waer mé de Minne
De Werld verkracht?
Neen. Want dien boge

+ Stemm, Je ne puis eviter.

[p. 122]

 

Vervvondt met smert:

 

Maer hare OOGEN,

 

Soet van vermogen,

 

Storten vreuchd in 't hert.

 

Oh! of de Hemelen

 

My 't Ooge-vvemelen

 

Steeds vvilden gonnen,

 

Van ROSELIIN!

 

'K gaf om haer luyster niet,

 

Die in den duyster schiett;

 

Sy sou de Sonne

 

Mijns Zielle zijn.

 

Oh! of ons monden

 

Bleven althoos

 

Met soete vvonden

 

Aen een gebonden;

 

'K kôos het voor Ambrôos.