Roseliins oochies, ontleedt

[p. 87]

VIII.

Stemm, Je voudrois bien, o Chloris.

DEn blinden Dvverch, den grooten Vlammen-stóker,

Die synen lust in brand en moorden stelt,
Trock lest eenn pijl uyt syn geladen kóker,
Die, na my docht, vvierd op mijn borst gevelt.
'K riep, houd! vvaer toe 't onnoodig pijllen-spillen?
Soeckt gy mijn dood, gy most hem soo niet vvillen.

Soeckt gy mijn dood, gy sult hem soo niet vinden;

'T gevvenschte sterven, laes! is my ontseyt.
Soeckt gy mijn dood, gaet dan by mijn Beminde,
En treft haer borst, vvaer in mijn Hertje leyt.
Soo lang't daer is, en kan het nimmer sterven;
Alsoo't daer noyt syn's levens vuyr sal derven.

De vlugge Minn is flux, verstoort, gevlogen,

VVaer hy mijn soette Vyandinne vand:
Maer doen hy sag haer lodderijge OOGEN,
Smêet hy synn boog en pijllen uyt de hand;
Stack d'armen uyt, en hechten hem, vol lusten,
Aen haren mond, dien hy begerig kuste.

En plaetsten in haer vrundelijcke OOGEN

Al vvatter soet in 't soete minnen heet;
En svvoer haer, dat syn goddelijck vermogen
Noyt in haer borst sou vvercken 't minne-leed.

[p. 88]

 

Is 't vreemt dan dat haer Oochjes vvel vermaken;

 

Maer dat ons minn haer hertje niet kan raken?