Roseliins oochies, ontleedt

VI.

Stemm, O faux amant! O langue menteuresse!

DEn Zeyl-steen kan door syn verborge krachten,

En eygen-aerd, niet soo gestadig trachten,
Na 't Noorden om te sien;
Noch Clitïe na 't gulde Sonne-rad,
VViens Voerman kan, door syn gesvvinden trad,
Haer Oogen niet ontvlien:

De Wachters van het Gulde Vlies, en App'len,

Die vvonder gauvv om hare vruchten trapp'len,
En slaen soo nauvv geen acht,
Op 't gêen in haer bevvaring is gestelt;
Als vvel mijn Oog op 't soette Oog-gevveld
Van mijn Beminde vvachtt.

Maer, nijdig Lot! dat my de soette vruchjes,

Daer ick om vvensch met minnelijcke suchjes,
De vruchjes van haer OOG
Soo schaers uytdeelt. vvant eenen ruymen tijd

[p. 85]

 

Ben ick 't gesicht van hare schoonheyd quijt,

 

Hoe seer ick daer na poog.

 

Den meesten tijd is sy in huys geseten:

 

VVaer sy haer voedt met 't gierig vvillen-vveten,

 

En suygt Minervaes borst.

 

Of siet men haer oyt over straten gaen,

 

Eylaes! dat is maer peck in't vuyr gedaen;

 

'T en lescht, maer scherpt den dorst.

 

Gelijck de Sonn, met 't vvolck-gevvaed behangen,

 

De Werld ontreckt haer glinsterende vvangen:

 

Soo doet mijn ROSELIIN.

 

Koomt s'immer uyt; haer Oochjes zijn bedeckt.

 

'Tschijnt s'ons, uyt nijd, de soette vreugd ontreckt,

 

Van haren Oogen-schijn.

 

Ah! Roselijn, indien u niet kan raken

 

De soette vreugd, het minnelijck vermaken,

 

Dat my u OOCHIES geeft;

 

Ey, bidd' ick, drijft ten minsten niet den spot,

 

Met dien vervarelijcken Minne-God,

 

Die in uvv OOCHIES leeft.

 

Die heeft een lust te spannen syne boochjes,

 

In u gesicht; te sien door uvve OOCHIES,

 

Die selfs geen Oogen heeft.

 

En vvilt ghy vveer dat blinde Minne-vvicht

 

Berooven van het noodige gesicht?

 

Ah! 't is te vvreed geleeft.