Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw


LIII. 1. Voormaals de Cupidootjens, De wakk're Minnegoodjens Beklommen met hun al, Met hooge leeren vaardig, Jupijns paleis eerwaardig, Met schrikkelijk inval. 2. Het ging er op een buiten, Te rooven en te ruiten Van 't reedste dat er was:
[pagina 215]
En dat hun oog bekoorde, Van 't geen de Goden hoorde, Het kwam hun al te pas. 3. Daar Phoebus heeft verloren, Boog, pijl en toebehooren, Zoo als hij 't droeg ten strijd; Jupiter ook zijn donder, Daar hij zoo menig wonder Meê deê, die werd hij kwijt. 4. Zijn knods Alcides mede; Neptunus heel te onvrede, Zijn drietand-gaffel meê; Mars ringskraag en zijn kolder Die bleef in dat gebolder; Diaan' haar fakkels reê. 5. Mercurius de bode Van al de hooge Goden Liet daar zijn leerzen, ach! En Bacchus onberaden Zijn Thyrsum schoon van bladen, Die nooit hij meer en zag. 6. Dus is het dan geen wonder, Dat wij ook moeten onder Het minnejuk zoo wis,
[pagina 216]
Nadien zij ons betrapen Met zelfs der Goden wapen, Die niet te ontwijken is. m. campanus, Velddeuntjes, in de Amsterdamsche Pegasus, bl. 5.