Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

[p. 168]

XXXIII.
Christelyk Vryagielied.

Teêr Katharijntje

Voor 't zonneschijntje

En 's middagshette week,

Bij 't ruisschen van de beek:

Beek die haar jeugd nae 't leven vaak verbeeldt.

Daar frisch en koel

Een luwe stoel

De moede leden streelt.

Zij bukte neder

En zag haar teeder

En vrolijk aanschijn daar:

Toen werd zij nog gewaar

Een tweeden, die van achter haar beloert.

Met greep hij toe.

Hoe, sprak zij, hoe!

Omziende wat ontroerd.

Hij sprak met eenen:

Gij ziet den genen,

Schoon kind, gij ziet hem nu,

Voor wien gij vlugt zoo schuw,

Ik volg uw spoor, ik jaag, ik loop, ik ren;

Op dat uw geest

Weet wien hij vreest,

Zoo luister wie ik ben.

[p. 169]

 

't Is waar, geen zegen

 

Van moeders wegen

 

Ik erf, nocht' haaf noch goed:

 

Hoewel zij daalt van 't bloed

 

Der Koningen, een overoud geslacht,

 

Wiens roem zal staan

 

Door brave daên

 

En zegeteekens pragt.

 

 

 

Maar uitverkoren,

 

Ik eerstgeboren,

 

Mij voor geen vorsten schaam:

 

Als eenig erfgenaam

 

Mijns vaders, die met donderen rumoert:

 

Wiens Majesteit

 

Geen schepters zweit,

 

Maar vier en bliksems voert.

 

 

 

Laat and're blaken

 

Om rozen-kaken

 

Om oogjes bruin als git,

 

Om 't poezelachtig wit:

 

Jont and'ren 't lijf, eer 't worm of slange knaagt:⁺

 

Maar mij alleen

 

En anders geen,

 

Uw ziel, o schoone maagd!

 

 

 

Uw ziel, o spruitje!

 

Als Konings bruidje,

 

Dan zitten zal te prijk

 

In mijn heer vaders rijk.

 

Daar stâge lust het bedde voor haar spreidt;

 

Daar ze onvermoeid

+ gunt

[p. 170]

 

Verzweegt, 't geen vloeit⁺

 

Van 's bruîgoms zaligheid.

 

 

 

Zoo zuik're woorden

 

Haar ziel bekoorden;

 

Ontvonkt door deze stem,

 

Greep zij verliefd naar hem,

 

Die met een heilig spook verdween gezwind.

 

Zij uit verdriet

 

Riep: eer gij vliedt

 

Koom, kust ze die ge mint.

j. van vondelen, Kuisheids-Kamp.

+ inzuigt