Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

XXXI.

Uitbuldert, woeste wind,
In 't noorden eerst begint.
Uw strafheid, door bedwang
Vertoeft niet lang:
Dewijl dat ik in 't schip der min
Te varen meen, naar mijn goddin.

Ik zet mijn zeil in top.
Ei, noorde wind, waait op,
En blaast met uwen mond
Mijn zeiltjes rond:
Op dat gij, door uw gunsten, mijn
Doet t'avond bij mijn liefje zijn.

[p. 161]

3.

 

Cupido zit te roer

 

Van 't scheepje dat ik voer:

 

Hij stiert het door de min

 

Naar mijn Goddin,

 

En schiet vooruit een pijltje ras

 

Hetwelk zijn zal mijn compas.

Wat zie ik, Venus' Kind?
Wij krijgen tegenwind.
Wel hoe of dit nog wil?
't Wordt ook stok stil;
Uw schoot en gaart haalt beî strak aan;
Wij moeten eens laveren gaan.

Wel dit valt groot verdriet,
Laveren kan men niet.
Het schijnt mij schier een droom,
't Is tegen stroom.
Cupido legt het roer aan lij,
Ik strijk het zeil; kom, roeijen wij.

Neen, laat het zeil vrij staan,
Voor stroom weêromme gaan;
Het zal zijn tegen wind,
Wat gij begint:
Dat is te zeggen: ook zult gij
Geen luk hebben in vrijerij.

[p. 162]

7.

 

Wendt dan het scheepjen om,

 

Opdat ik weder kom

 

Ter plaats, waar door haar straf

 

Ik mij begaf;

 

Waar ik (door 't derven haar's gezigt)

 

Van droeve kwelling ben verligt.

krul, Minnelyke Sangrympjes, bl. 195.