Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

[p. 109]

IX.
De Gevluchten.

Een rijke Graaf in zijner bosschagie
Woonde er in 't ridderschap al zeer plaisant,
Had veel lakijen, dienaars en pagies,
Maagden en knapen menigerhand,
Drie dochters schoone,
Die daar ook wonen:
Op het kasteel in het Bergsche land.

Klarisken was d'allerjongste Gravinne,
En zy ging wandelen in haar salet,
Waar zy haar vaders schildknaap kwam vinden,
Daar zy haar zinnen had op gezet,
Dien zy uit minne
Zocht te verwinnen;
Want zy met groote liefde was besmet.

‘Schoon kind wil my doch excuseren,
Want my die eer doch niet gebeuren mag;
Gy wordt er bemind van zeven Lands-heeren,
Zy bieden u haar minneklag,
Uit zuiver minne,
Die u Gravinne,
Tot trouw verzoeken van dag tot dag.’

[p. 110]

4.

 

Zy zwoer dien jongeling daar met eeden

 

Dat hy van harten was zeer wellekom,

 

Dat niemand zoude de plaats bekleeden

 

Dan hare lieve bruidegom,

 

Ja hy alleene;

 

Men zag haar weenen

 

Met tranenvloed als een waterstroom.

De schildknaap ook uit dertele zinne,
Sprak haar met troostlijke woorden aan:
‘Gy zijt zoo jong een Edel-gravinne,
Zoude ik voor uwen dienaar gaan?
Wierd uw vader
Dit eens gewader,
Zoo deed hy waarlijk mijn hoofd afslaan.’

Nogtans nam hy haar by der handen,
En zei: ‘welaan mijn overschoone bruid.’
Hy leidde ze in haar vaders warande,
Wel al zoo ver ter zalen uit;
Daar kreeg Lowysken,
Al van Klarysken,
Op trouw een gouden signet tot buit.

Lowysken nam van grootste waarden
Uit reverentie daar zijn hoed'ken af,
Als hy aan haar zijn trouwken gas;

[p. 111]

 

Zy zwoeren beiden

 

Van niet te scheiden

 

Voor dat de dood hen leide in 't graf.

Als toen ging hy haar vader vinden,
Die weinig dacht op zijn jongde kind.
‘Mijnheer, ik heb een zeker beminde,
En ik heb u zoo trouw gediend;
Wilt my raad geven
Want 't kost mijn leven
Indien haar vader my eens by haar vindt.’

Breng my deez' maget in geener schande,
Sprak daar de edele graaf van 't kasteel;
Breng ze nog liever in vreemde lande
Zoo hoort gy van den vader geen krakeel.
Gaat met malkander,
Vrijdt op een ander,
En trouwt gy uw uitverkoren deel.

Hy nam des Graven woorden in achte,
Ging uit de kamer alzoo zeer verblijd;
Hy speculeerde in zijne gedachte:
Dat hebt gy my geenen dooven gezeid.
Hy ging beneden
Zeer wel te vreden,
Bragt aan zijn Lief een troostlijk bescheid.

[p. 112]

11.

 

's Avonds kreeg hy haar al zoo late

 

Uit een slaapvensterken van haar paleis,

 

En zy bragt hem zeshonderd dukaten;

 

Het was goed teergeld voor Lowys.

 

In een kalisken

 

Zett' hy Klarisken.

 

Alzoo begaven zy hen op reis.

Hy liet haar vaders paardekens draven
Wel twintig mijlen tusschen dag en nacht,
Zonder ze in 't minste met spijze te laven,
Zoo hy met vreugde de reis volbragt,
Tot dat zy kwamen
Al binnen Namen,
Daar lostte hy zijn vriendlijke vracht.

Als toen ging hy een Pastoor aanspreken,
Om te bevestigen aan haar de trouw;
Eer veertien dagen of drie weken,
Zoo was 't Gravinneken al een vrouw;
En Lodewysken
Reed met Klarysken
Weer naar hun vaderland, als zijn huisvrouw.

Het was voor hem een blijde mare,
Al wat hy dede het en kost geen kwaad.
Dus kwamen zy t'huis weer beide te gaêre,

[p. 113]

 

Hy had volbragt zijns meesters raad.

 

Hy wierd ontvangen

 

Met groot verlangen.

 

Alzoo kwam Lodewyk tot grooter staat.

Uit een blaauwboekje.