Bonte blomme

[p. 96]

11. Volzomer-mörrege.

Straf steit et hiemels tentgeweef
Gespanne en dao binne beef
Van neet te temme krach e vuur,
Wie gleujend, vleujend goudglazuur,
Dat oet te hoegste huugdes dweers
Door 't sjitterend blouw zeil zich peers,
Um daan mèt wèld geweld, spontaan,
Oedein te spatte tot oceaan
Van fonkelende zonnewien
Vol ziel-begeisterende sjien.

En midde-n-in dee straolestroum
Ontwaak te eerd oet häören droum.
En koelik weurd et klaor begriep
Van 't groet gebäöre bij häör riep,
Of aal stik z'in de statiedrach
Van oet te doezend-en-ein-nach:
De weeg in tintelend chromaat,
Et veld in roesjend goud-brokaat,
In wermen ametis te hei,
In vloer van deep smarag te wei.
Daan seert ze alles illegant
Mèt fijne, zèlv're slingerband.

[p. 97]

 

Mer rieker nog van lijnbeweeg

 

Weurd noe dat speu·l van kleur en leech,

 

Wen aal wat leef in struuk, op len,

 

In broune beuk, in zwarten den,

 

Ziech opmaak wie op wink of woord

 

En invèlt mèt subliem akkoord,

 

Wen hoeg, in volle zonnezie,

 

Weersjalt te solo-melodie,

 

Geöllegerd door liewerk-slaag

 

Es lofleed op te nuijen daag.

 

 

 

En hiel deen tint - en toenendans

 

Stijg hoeger, hoeger in de glans,

 

En lèG ziech neer es gloriekroen

 

Rondum de Meister zenen troen.

Sept. 1919.