Bonte blomme

[p. 88]

5. De mijnstreek.

Vreuger.

Gezèllig kronkelt ziech te weeg,
Vol plakke lommering en leech,
Intiem begrens door hèGGegreun
Van pame, dennekes of deun.
Haos eelke stap, dee geer d'rop zèt,
BrinG weer 'n ander oetziech mèt.
Dat kort ten aofstand en d'n tied,
Al wandelt geer ouch oore wied.
En bij zoe'n leef, riante baon
Pas ziech et landvolk prachtig aon:
De koojjong, op z'n bloete veuj,
Drijf nao et brook te vètte keuj;
E meiblom-tröske, dat er vónt,
HinG bómmelend oet zene mond.
Dao rijd te boer, broenroed van kleur,
Mèt peerd en slaagkaar nao de sjeur,
Terwijl z'n dikke reete smik
Druug-knetterend te stèlte brik.
Zeet, es heer aon de kruusweeg kump,

Wie heer devoot z'n möts aofnump

Veur kruzzefiks of Moeder Gaods,
Vlaak bij 'nen awwen eik geplaots.
Wee heer ouch tegekomme maag,
Dee zeet er mónter goojen daag,
En vraogt geer, boe de weeg nao geit,
Geer krijgt e vruntelik besjeid.

Zoe is, helaas, neet mie, zoe waor
De mijnstreek euver zoeväöl jaor.

[p. 89]

Allewijl.

Eintoenig-rech rèk ziech te weeg,
Altied vervelend-eins beleech.
'ne Lange, grijze, doedse moer
Loert op uuch neer, onvrunt'lik, zoer.
Berozde puntdraod langs te kant
Stèlt bruut ziech tösse weeg en land.
Fabriksrouk spreit ze vèttig zwart
En tröf te plante-n-in et hart.
Van veerre raos et héls lawej
Van rösteloes masjien-gedrej,
En 't nijdig fluite van de stoum
Klink wie 'ne sjriew in bangen droum.
E trupke manslui, mager, blas,
Trèk uuch veurbij; ze komme pas
Oet t'ingewande van de eerd,
Boe duusternis en voch regeert.
Ze kieke-n-uuch wantrouwend aon
En make koelik uuch vrij baon.
Wat dondert hun dee vreemde vent;
Wee wèt, mesjien trèk tee z'n sent
Van hun geslaof en hunne zweit,
Terwijl de lummel zelf niks deit.
'n Kroeg, die aon d'n dreisprunG liG,
Slók gaw hun op en dadelik
Weersjalt ten dómpig-kleine zaol
Van rou·w spiktakel, platte taol.

Zoe geit et noe in dat good land:
De penning heet 'nen achterkant.

Oct. 1916.