| |
| |
| |
2. Sinte-Berreb.
1.
Zwoer-brommend bónk te Groete Klok;
'n Rij van hiere, zwart gerok,
Mèt witte hejse, witten das,
Trèk stäötig in persessie-pas,
Eelk mèt 'n brannende flambouw,
Door 't middelsjeep van 't kèrkgebouw.
't Is plechtig fees: de koer verdrink
In leech, en 't goud en koper blink
Op achtergrond van werrem roed
En baoge gleujleech, reuzegroet.
Mistieke atmosfeer umstraolt
De hoeg pileere en dao daolt
Van bove neer 'n teer-fien waas,
Wie gouddoorvlochte, ijle gaas,
Geweve door 'n ing'lehand
Oet ölgertoene, wieroukbrand,
Oet glinsterende belleklaank
En zachte, leeve kräölkeszaank.
Wie kant, op dón'kle vloer gelag,
Ziech taan iers tuint in al z'n prach,
Zoe teikent ziech tat wazig dóns
Ouch aof op 't zwart-zwoer klokgebóns.
Zoe trèk et broedersjap in rij
Ouch door de sjeepe van opzij;
Drei kiere klink 't ‘Adoro-te’
En buig eneeder deep te knee;
Drei kiere weurd zoe ier gebrach
Aon d'allerhoegste Oppermach.
| |
| |
En es, nao trökkoms op te koer,
Nao 't ‘Tantum-ergo’ de pastoer,
Umgeve wie door zonneglans,
Hoeg-zeeg'nend ophief te monstrans,
Es hiel et broedersjap tao liG
In adoratie, aoh, daan sprik
Bij mennigein 'n stum hiel fien:
‘Wat ier, van Sinte-Berb te zien!’
| |
2.
't Is hallef ach en de soepee
Wach 't broedersjap in de ‘foyer’.
Dee maoltied is 'n vaste rint,
Al steit er neet in 't riglemint.
Ouch heet er reije van bestoon:
Daozonder waos et niks gedoon.
Deen daag is toch te hoeg, te sjoen,
Um dee te sleete wie gewoen.
En daan, es neet woort gesoepeerd,
Dan waor 't ouch neet te moote weerd,
Dat rok, fien humme, hoegen hood,
Woort oetgehaold oet te kommood.
Sints 't broedersjap woort opgeriech,
Verdedig me mèt staol geziech,
Dat me-n-op teezen hoegen daag
Ins ekstra lekker ete maag.
Zoe gaw de klok geslage heet,
Is ouch te taofel gaans kompleet.
't Gezèlsjap, dat ziech t'rum ranzjeert,
Is tamelik gepannasjeerd:
Bedaarde hiere, op hun stök,
Jong luikes, vol bestèl en drök,
Prach-kerels, zier dekoratief,
| |
| |
En and're weerem, klein, sjetief.
Dao zitte dokters, rinteneers,
Druugpruimers, groete wawweleers,
Aptiekers, kouplui, inzjenjörs,
En rechters, sjeepes, prokurörs.
In 't midde zetelt te pastoer,
Mèt rechs te preezes, wierdig-zwoer.
Aon d'euverzij zit te keplaon,
Dee 't groet sermoen heel, ouch mèt aon.
De res zit in 'n bonte lijn:
Aajt neve jonk, groet neve klein.
De poorsies valle-n-in de smaak,
Dao weurd e stevig glaas gekraak.
Den toen van komverzatie stijg,
Noe heer gestiedig veujdsel krijg.
Ei lid veural, vol appetiet,
Hanteert versjèt en mets mèt vliet.
Van aof et ierste fondemint
Veult heer ziech in z'n illemint.
Sint-Berreb is altied gewees
Veur häöm et allerhoegste fees.
Dao tik te preezes aon ze glaas:
Er nump et woord mèt väöl emfaas,
En zwejt mèt wäörd, hoegdravend, zwoer,
De wienrouk nao menier pastoer.
Dee gooje maan steit eeder jaor
Bloet aon et eigenste gevaor,
En, of heer daovan hèlt of neet,
Er huurt altied etzelfde leed.
Mer 't steit noe ins zoe op 't program
Es vas gebruuk van awwe stam.
| |
| |
Nao dezen offisieelen tos
Goon ouch te ander tonge los.
Alwee get op z'n lever heet,
Dee nump et woord en hèlt et beet;
En wee me noets taobij vergit,
Dat is teen hier, dee zoe good it.
En rond geit te sjampanjefles;
Dat kump te preezes aon z'n tes!
Mer das get, boe heer niks um gief,
Want 't is 'n aajt prerogatief
Verbonde aon z'n dienjiteit,
En boe heer ouch bepaold op steit.
En daan, hej heer ziech geblameerd,
Noe heer zoe'n nobel lui trakteert?
Zoe wèrrek ziech ten aovend veurt,
Door gein oneve woord versteurd.
Mer es te kind're-bèdtied kump,
Verdwijnt 'n deil mèt väöl belump.
Die vinde, dat et deftig steit,
Es me-n-op tied nao hoes tou geit.
Noe valle d'and're oet hun rol:
Veur hun begint noe pas te lol.
Me sjuif bijein in kleine krinG,
Me praot en lach, me rouk en drink,
En zoe, terwijl d'n tied verstriek,
Weurd men'ge fles boergonje liek.
Mer och, dao kump 'n oor van goon.
De hiere sjeije, zier voldoon,
En onderwijl ze taam'lik laat
Nao hoes tou goon door wind en naat,
Klink door 'nen hik van zwoere wien:
‘Wat ier, van Sinte-Berb te zien!’
Jan. 1916.
|
|