Christelijck vermaeck

bestaende in verscheyden stichtelijcke rijmen en gesangen

[p. 182]

Noodighe Verbeteringe.

Toon: Psalm 119.

1.

DIe sijn ghemoedt, dat vuyl is, omme-keert,

En dompelt neer de leelijck-siende smetten,

Die 't schandigh slijck van synen Acker weert,

Om dat hy 't goedt niet en sou sien verpletten,

Doet treffelijck, ghelijcker wordt gheleert;

Wel hem, die 't goedt in plaets van 't quaedt gaet setten.
2.

Goe plant geeft goe'n boom, goet zaet geeft goe vrucht

Een boom in mulle aerdt gheset, sal groeyen,

Met vrucht, en tack, schier boven aen de lucht:

Maer die hem noyt niet eens en wil bemoeyen

Dat hy zijn Ziel, van 't quade, laes! berucht,

Het vuyl uyt-wied', sal nimmer vruchten snoeyen.

[p. 183]

 

3.

 

Een Christen ziel, hervorremt en herbaert,

 

Diens quaet in zee den Heylant heeft verdroncken,

 

Is als ghekeert van Goddelijcken aert:

 

Den yver doet staegh sijn ghemoedt ontvoncken

 

Tot Godes Wet, hy ooght ten Hemelwaerdt,

 

Met zielen-drift, en heylighlijcke loncken.

 

4.

 

't Onkruydt verderft het over-goede zaedt,

 

Het neemt het merch van 't lant so wel als 't beste,

 

Het groeyt soo wel als 't gheen 'er elders staet,

 

Maer 't onderscheyt verneemtmen eerst op 't leste,

 

Wanneermen't dorscht, en met de vleugel slaet,

 

Hy valt bekaeyt die op 't wiet hope veste.

 

5.

 

Wel op dan, ziel! ruckt uyt den wortel-tack,

 

Zaey heylig zaedt, God sal den wasdom zeg'nen,

[p. 184]

 

Vreest gheen onweer, of eenich onghemack,

 

Godt sal nae wens, sijn gunste laten regh'nen,

 

Dat het ontluyckt, en klimt ten Hemel strack:

 

Die Godt bewaert, wat noot kan hem bejegh'nen?

     Liever.