Christelijck vermaeck

bestaende in verscheyden stichtelijcke rijmen en gesangen

[p. 32]

Teghen den ongheschickten Klap.

Toon: Fyllis Vooghdesse van mijn hert.

AL 't ydel praten en ghelaet,
Dat niet in tucht noch ware reden en bestaet,
Verweckt de ziel tot geyle dertelheydt,
En tockt tot datse die verleydt,
En doetse door 'er leelijck kallen,
Elaes! te jammerlijck vervallen;
En sie, dit baert uytsporigh mallen.

2 Die hier sijn gladde tongh niet paelt,

Maer laetse swieren, hoe veer datse oock verdwaelt

[p. 33]

 

In woeste drift van sijn onmatigh vleysch,

 

En geeft' er loop en vollen eysch,

 

Sal hem in't duyster Rijck doen sijghen,

 

Daer hy sijn loon wel sal verkrijghen;

 

't Is beter heyligh stille-swijghen.

 

3 Die anders niet dan geyle praet

 

Geduerich uyt sen leppen stadigh slippen laet,

 

Toont blijck genoegh dat hy is opghevoedt

 

Van't geyl ghedrocht, 't Satyrs ghebroedt,

 

't Gun hem noch lagher sal vervoeren,

 

By Duyvel-helsch doortrapte Hoeren,

 

Soo hy sijn tongh niet wil besnoeren.

 

4 Daer reyne tucht den Scepter draeght,

 

Daer kuysheyt 'tmenschen hert gheduerigh hout vermaeght,

 

Waer reden bloeyt, met redens pit verciert:

[p. 34]

 

Daer is't verschil tusschen 't Ghediert,

 

En tusschen mensch op't nauwst' te kijcken,

 

Hoe vreemt se van malkander lijcken:

 

Re'ens tucht doet 't Vee voor Menschen wijcken.

 

5 Maer daer een al te lossen tongh

 

Doet dickmael al te over-slim ontuchten sprongh,

 

Is 't niet te sien waer 't onderscheydt hem houdt:

 

Het Vee vergaet, versterft, verouvt;

 

D'onkuyssche Clappers, naer 'et sterven,

 

Die sullen Godes Rijcke derven,

 

En eeuwigh slaghen voor verwerven.

     Liever.

[p. 35]

 

Die hooge klimt, en valt'er heen,

 

Blijft liggen met ghebroocke le'en:

 

Die laeghjes sit, en valt in't zandt,

 

Die kan hem rechten met sen handt.