Christelijck vermaeck
(1645)–Anthony Jansen–
Auteursrechtvrijbestaende in verscheyden stichtelijcke rijmen en gesangen
[pagina 16]
| |
Op dat men banghe ziel, deur 't klaghen moe en matt,
Mach werden overspatt.
Ick hebbe langhen tijdt gheloopen als de blinden,
Die tastende, den wegh niet recht en konnen vinden:
Ick hebbe jaer en dagh in ydelheydt ghedwaelt,
En noyt na deught getaelt.
En nu ick totten neck in sonden legh ghedompelt,
Soo is men nare ziel elendigh overrompelt
Van wanhoop, groote strijdt, en jammerlijck verdriet;
En troost en vind ick niet.
Ach! lust, vervloeckte lust! ach! snoode lust der ooghen!
Ghy hebt met soet fenijn mijn schaemle ziel bedroghen,
Ghy hebtse vaeck ghedrenckt met overgiftigh soet;
Ick dacht het was me goet.
Maer ach! de schijn bedrieght: het zijn bedeckte vonden,
'tZijn pillen schoon in't oogh, maer voedtsters vande sonden,
| |
[pagina 17]
| |
Ick ben 'er deur gheleert, en heb de schijn ghestreelt,
't Gun nu mijn ziel bequeelt,
Nu sie ick, maer met leet, waer op ick my betrouwden,
Ten hadd' geen vasten gront daer ick mijn sin op bouwden:
Ick sach op dees en die, maer ben 'er deur verleydt,
't Gun laes! mijn ziel beschreyt.
Somwijlen hebb' ick wel een goede wil ghekreghen,
Maer siet: het dertel vleys besette strack de weghen,
Al sportelde de Gheest, 't Vlees had de overhandt;
Dus bleef ick staegh vermant.
En dit was vaeck te doen, nu hebb' ick eerst mijn sinnen
Ghetoghen uyt men selfs, om eens te overwinnen,
Waer door het vlees, ontstelt, my groote strijdt aenbiedt.
Dus woel ick in't verdriet.
Den moorder, die men ziel soo listigh socht te sluycken,
Laet, als een fellen Draeck, hem selven oock gebruycken
| |
[pagina 18]
| |
Van 't vleesch, tot onderstand, dat laes! mijn ziele beeft
En in benaeuwtheydt sweeft.
Onsterffelijcke Godt, ach! laet u goedtheydts stralen
Doch op mijn duystre ziel met rijcke glanssen dalen,
Bereyckt my u ghenae, en recht my uyt den kuyl
Van 't sondigh heyloos vuyl.
Ontsondight my de ziel, en ick sal ondertussen
U alderlieffsten Soon niet laten af te kussen,
Op dat sen soete troost, en Heylighlijck Ghebet
Mijn ziel in vryheydt set.
Soo sal u hooghen Naem van alderhande tonghen,
Van 't Seraphyns gheslacht en yeder zijn ghesongen,
En ick sal tot u loff van U, en uwen Soon
Uytgalmen op dees toon:
| |
[pagina 19]
| |
Psalm 103.
HEft op, mijn Ziel, met al u gantsche krachten,
En looft den Heer met woorden en ghedachten,
En hoogh uyt-roemt sijn on-uytspreeckbre kracht;
Looft, ô mijn Ziel, den Heer, en wilt bemercken
Sijn groote gonst, laet al u sinnen wercken
Op Godt, die u van al u quael ontslaet:
Die uyt ghenae u leven noch wil sparen,
En voor het wreedt verderreven bewaren,
En die u met barmhertigheydt bekroont,
En leydt u mondt vol van bezielde smaecken:
Vernieuwt u jeught, en doetse 't Hemelsch raecken;
't Is bilck, mijn Ziel, dat ghy u danckbaer toont.
Dit waer mijns herten wensch, maer echter 'k wil begheeren
T' omhelsen staegh de Deught, en alle quaedt te weeren,
En weder als te voor' u bidden om ghenae,
Ten eynd ick, lieve Godt, niet gantsch verloren gae.
| |
[pagina 20]
| |
HEylich Godt, Almachtigh Vader,
Onbegrypelijck en goedt:
Laet u volle goedtheydts ader
Staegh bedouwen mijn ghemoedt.
Ach! de loff' en valsche Wereldt,
Die van Schijn-deucht swanger gaet,
Die met Ziel-vergiff sich peerelt,
En soo menich hart bepraet
Heeft mijn ziel soo verr' ghekreghen,
Datse van u gladde baen
Nae des Duyvels kromme weghen,
Wel ghemoet, is heen ghegaen;
'k Meenden op die wegh te treden,
Effen sonder hort of stoot,
Met ghemack en trotse leden:
Maer 't vertrouwen was te groot,
| |
[pagina 21]
| |
Toen ick dacht, 't is niet met allen
Wat men snatert van dit padt,
Ben ick laes! om veer ghevallen,
En ick hebb' mijn ziel bekladt:
Daer aen hebb' ick leeren kennen
Dat des Duyvels weghen swaer,
En gantsch moeylijck zijn te rennen,
Vol verschricken en ghevaer,
Dit ghevoelen wou niet kleven,
't Kon niet hangen aen men Gheest,
Wellust, Wereldt, Vlees te gheven,
En voor Sond' te zijn bevreest,
Cruyssen, dooden, dempen, haten.
Schouwen, vlieden Wereldts-soet,
Eyghen sinlijckheydt verlaten:
Dit beswaerde mijn ghemoedt,
| |
[pagina 22]
| |
Alles, alles graegh te derven
Om het noodigh Opper-een
Uyt ghenade te verwerven,
Dochtme, was gantsch teghen re'en,
Totter tijdt ick eens verslaghen
In men alderdiepste Ziel,
Met ghebe'en en droevigh klaghen
Godt den Heer te voete viel,
En versocht met bitter weenen,
En met huylen, traen op traen,
Dat hy kennis wou verleenen,
Hoe ick 't alles sou verstaen:
Godt, vol goetheydt en medooghen,
Vol ghenaed' en dubbel recht,
Sloegh sijn Vaderlijcke ooghen
Op my, arrem sondich knecht,
| |
[pagina 23]
| |
En hy gaf my in ghedachten,
Dat het lichte kon gheschi'en,
Alle sonden te verachten,
En ghelijck een pest te vli'en:
Daer beneffens sijnen zeghen
Sandt hy ne'er van boven af,
Als een gull' en soeten reghen,
t' Gun my wil en sterckte gaf.
Toen ick synen zeghen voelde,
Toen ick syne gunst vernam,
Voeld' ick dat mijn sinnen woelden,
En mijn Geest aen't wroegen quam:
Ach! ick wierde om-gesmeten,
En van wanhoop aenghetast,
En ghestadelijck verweten,
Ghy bekeeren? snoode gast?
| |
[pagina 24]
| |
Dat mijn ziele scheen te splijten,
En te smoren in't verdriet:
Maer door staegh tot Godt te krijten
Is my weder troost geschiedt.
Dit's de reden, dat men harte
Nu gheduerigh leydt en sucht,
Want 'et voor de selve smarte
Noch gheduerigh is beducht:
Daerom bidd' ick Godt Almachtigh,
Met een toegheneycht ghemoedt,
Dat sen groote goetheydt, krachtigh,
Dwingh en porr' mijn ziel tot boet.
Als ick dan met goedt vertrouwen
Op sijn Heylsaem, Heyligh Woordt
Gae mijn losse Gheesten bouwen,
Word' ick menichmael bekoort
| |
[pagina 25]
| |
Door de over-groote dinghen,
Die hy staegh aen my bescheert:
Desen Loff-zangh hem te singen,
Die hy waerdich is vereert.
|
|