Zuiderlingen

[p. 6]

‘Ook al kijken de mensen over me heen, ze moeten niet denken dat ik overzichtelijk ben.’
Fritz Heidegger, bankemployé en carnavalsredenaar te Meßkirch

[p. 7]

Elvis in Vroenhoven

Ik voel me alsof ik door een houten molen ben gehaald. Gistermiddag zijn we naar het spelershome van Rapid geweest. Daar werd een prinsje uitgeroepen: Prins Raoul de Tweede, de jongste van Sjé en Peter op het Old Hickoryplein. Raoulke. Ik heb dat ventje nog zien spartelen op de commode, schreeuwend als een varken, want wat vonden we in zijn luier? Modder in de goal!

En nu al prinsje! Ik zeg tegen die van mij: ‘Als jij nog ergens prins carnaval wil worden, bij een voetbalclub of bij de verkenners, moet je opschieten.’ Maar je kent die van mij. Je kan honderd keer tegen hem zeggen: ‘Spoed je een uur! De bus komt zo,’ en dan zit hij nóg op het huisje, met de gazet op zijn knieën.

Niet dat ik gisteren te veel heb gedronken. ik ben altijd maar soldatenzet: dóén alsof, want voor echt zat heb je te weinig duiten. Ik amuseer me uit mezelf. Ik hou het bij zeven up. Of ik vraag een reep chocola als iemand een rondje geeft. Zitten we in de bus naar huis, heb ik vijf repen puur, drie repen melk en anderhalve reep pistache in mijn kalbas. En dan is die van mij voor te verrekken!

[p. 8]

We can't go on together with suspicious minds... Je weet dat we in de jaren zeventig altijd in België op stap gingen als het in Maastricht afgelopen was.

Om negen uur begonnen we. Eerst naar De Tribunal - als je tenminste binnenkwam. Het was de tijd van ‘Yes sir I can boogie’ door die twee Spaanse troelebellen met die ronde buikjes, en van ‘It's a heartache’ van Bonnie Tyler en van Boney M natuurlijk. Stamp- en stampvol was het in die tent. Je moest op de biljart kruipen om asem te krijgen.

Ra ra Rasputin, lover of the Russian queen!

Om twee uur gingen we vervolgens bij Rika - die toen nog minder Nederlands sprak dan nu - gingen we bij Rika een grote portie friet met dubbel saus en mayonaise halen, want ze rekende voor alles hetzelfde bedrag. ‘Ién gulden, mievrouw!’ ‘Ja maar ik heb ook een bamiblok besteld!’ ‘Twie gulden, mievrouw! Niet vergeten betalen! U ook niet mooie meneer!’

En dan hopen op een lift naar Vroenhoven, wat altijd meteen lukte. Ze reden in colonne de Tongersestraat op, allemaal richting grens. Je hoefde maar in te stappen. Net een Italiaanse film. Op de achterbank op je lauweren rusten. En als er eentje aan je knie kwam, dacht je maar: Voelen is vies, vies voelen is lekker.

Waar gaan we het eerst naartoe? Dat was de vraag als we eindelijk in Vroenhoven een parkeerplaats op de kiezel hadden gevonden. Naar de Pergola, de Reserve of de Kwien? Ik voor mij gaf de voorkeur aan de Pergola, omdat ze zich daar minder vaak borstelden, de Italianen en de Ambonezen en de boeren en ook de Maastrichtenaren - want die waren er evenmin te bescheten

[p. 9]

voor, moet ik gans eerlijk toegeven.

Het werd inderdaad de Pergola. Maar ik had het gordijn nog niet opzij gedaan of ik merkte dat er wat was. Een rare, dode sfeer. Iedereen zat aan de kant, met zo'n lange waffel. Alsof iemand op de dansvloer een beslag had gekregen en met de ziekenwagen was weggehaald.

Die avond heb ik die van mij leren kennen. Hij liep op me af en vroeg of ik wou dansen. Ik zei: ‘Ik hoor nochtans geen muziek.’ Kwám, kwám, hij had een mooi nummer aangevraagd; ze waren het aan het zoeken. Het werd ‘In the ghetto’. Ik zeg: ‘Elvis Presley? Ben jij soms een ouderwetse?’ Hij kneep in mijn hand. Nee, hij trok mijn hand omhoog, een beetje streng, alsof ik mijn voeten niet goed zette, en toen kneep hij erin. Ik zeg: ‘Wat? Hoe meen je?’ Maar hij gaf geen antwoord. Hij zong alleen maar: ‘and his mama cried...’

En toen zei de diskjockey wat er was gebeurd: Elvis Presley was vandaag gestorven.

Het was de laatste keer dat ik in Vroenhoven ben uitgeweest. Een maand later gingen we in ondertrouw. En op 16 oktober om elf uur 's morgens stonden we in de Heilige Antonius van Padua voor het altaar. Koning, keizer, admiraal - poppen kennen ze allemaal! Met Pasen hadden we al een kindje. En toen Jim een kleuterkindje was, kregen we er nog eentje bij: Daisy, die nu bij de politie werkt.

Ik weet niet of je vaak naar de televisie kijkt, maar als ik zo'n Amerikaanse serie zie, zie ik Vroenhoven. Zo'n lange brede straat, met discotheken aan beidskanten, en kleinere tentjes om wat te eten. Auto's die een parkeerplaats zoeken. De portieren gaan open: jong

[p. 10]

manslui, jong vrouwslui. Oogjes geven. Lachen. Naar elkaar roepen. Zie ze eens dansen, zie ze eens sjansen!

Ra ra Rasputin, Russia's greatest love machine!

Wij komen dus niet meer in Vroenhoven. Verder dan Wolder ga ik niet. Laatst waren we in de kantine van Leonidas, want daar werd ook een prinsje uitgeroepen. Toen zijn we doorgegaan in de Tietenbar. Van achter het raam kon ik zowat de grenspaal in het lantaarnlicht zien blinken.

Die van mij had wat in de gaten. Hij zegt: ‘Tielke, zouden we eens het Belgische oplopen? Het regent wel, maar het is popjesregen. Dat geeft een mooi gezicht in de waterpoelen.’ Ik voelde opeens een rare, akelige siddering, alsof de duivel mij op de rug sprong en zijn paardenpoten om mijn middel sloeg en lachend zijn solferasem in mijn gezicht blies.

Ik sla vanbinnen een kruis en zeg: ‘Alsjeblieft nee, laten we de bus terug nemen. Om twaalf over het uur vertrekt er één bij de kerk.’

We gaan elke zaterdag en zondag eropuit, weer of geen weer. Om elf uur 's morgens de bus in, we hebben toch een abonnement. Kermissen, rommelmarkten, straattango, de Ridderwielerronde, de Hazendansfeesten, de Lambertusbronk, het inhalen van de prins, aanstaande zondag. Je zal ons altijd en overal treffen en dan drinken we er één.

Maar niet in België! Niet de grens over! Die tijd ligt achter ons.

Ik draai wel zijn platen. Ik heb ook veel van hem op

[p. 11]

cd, ondertussen. Gisteren, bij Rapid, werd ‘I remember Elvis Presley’ gedraaid, van die Hollander, je weet wel, die zich Danny Mirror noemt. Ik zat alleen aan de bar, want die van mij was naar achteren. Er kwam een vent naast me staan. Niet oneven om te zien, moet ik zeggen; een lange met zwarte haren en ogen die tot in je ziel kijken. En die lange zegt: ‘Ik ben al twee keer naar Graceland geweest.’

Ik zeg: ‘Zo.’

‘In Memphis, Tennessee,’ zegt hij.

Ik zeg: ‘O,’ en denk: Die meent zeker dat ik achterlijk ben.

‘Wist jij dat de King groen karpet tegen de plafond had plakken?’ ging hij verder. ‘En dat hij een speciaal huis had gebouwd voor zijn gouden platen en andere trofeeën?’ En toen kwam die lange met zijn troef: hij stond in internetverbinding met Graceland. Thuis, op zijn eigen computer, kon hij zó bij Elvis Presley naar binnen kijken! Of ik interesse had om eens over zijn schouder mee te kijken?

Ik zeg: ‘Wie weet,’ maar denk: Jij kan mij gehouthakkerd worden! Ik naar jouw barak toe? Nee, nee, die dorpel steek ík niet over! Dat doe ik die van mij niet aan.