Polletje Piekhaar

(1935)–Willem van Iependaal– rechtenstatus



[pagina 235]
Hoofdstuk XV. Nel hing over de schoer van Nol, die bezig was om een kientje bij te vijle en 't telkes paste in de wasafdruk op tafel. ‘Tippelt ie?’ vroeg ze. ‘Nog een zoet veegie,’ zee Nol, die 't kientje tege 't licht hield, een oog toekneep en 't vijltje zuinig door de baard haalde. ‘D'r zit hier en daar nog een braampie......’ ‘Zou ie denke, dat et voor mekaar komt met al die fijne tandjes?’ wou ik wete. ‘'t Mot gaan, as d'r teminste geen makke in de afdruk schuilt,’ verklaarde Nol...... ‘Maar ja, je staat altijd weer voor verrassinge...... da's opgelegd pandoer...... In elk geval motte me de kien vanavend nog maar is gaan prebeere. Dat wordt dus voor de zooveelste maal een foospartij met Nel in 't portiekie. Ze is nog nooit zoo stevig gevrijd as bij 't sleutelpasse en zal d'r wel bik op weze, om me op die menier te assiesteere......’ ‘Ja, dat he'k nou net nog noodig,’ giegelde Nel, ‘vaste verkeering met me eige vent...... Toch een mooi jennetje, da'je bedocht heb om rustig te kenne werke.’ ‘Me zalle d'r petent op neme,’ lachte Nol. ‘Ka'je je beter abbeneere op een vaste bakker an de deur,’ vond Nel. ‘Leg nou niet te zeike over je vreetzorge,’ bromde Nol...... ‘'k Heb al genog an me herses met dat
[pagina 236]
puzzelslot. As 't zaakie tippele wil, be'je uit de narigheid en za'k ie zoo vetmeste, da'je met een takel de raam uit mot om de krant an te neme...’ Rrrof! rrrof... viel een seintje op 't peneel van de deur, die medeen ope zwaaide... Nol, geschrokke, borg in ééne graai z'n spulle tussche z'n boezeroen. ‘Je koestert een adder an je boezem!’ wees Sjeek, terwijl ie binnestapte. ‘Val dood! Ben jij 't,’ riep Nol. ‘'k Schrok me 't lazerus......’ ‘Niet erg gogum van een ouwejonge om kientjes te vijle bij 'n ope deur,’ vond Sjeek. ‘Waarom ga je niet in 't kezijn van 't pliesiebroo zittel’ ‘Ach ja,’ zee Nol, ‘die Nel most d'r plassie spuije en heit weer is vergete de deur te vernolle...... Eén poepdoos met zes bure, dat zal de zenuwe krijge! Soms mot je je keutel een halve dag oppiepe en versch houwe voor ie an de beurt komt.’ ‘Vertel dat nou niet verder,’ voerde Nel. ‘Hoe ka'je nou motte kakke, as ie niks te bikke heb? Eén plee voor zes bure is hier nog overdaad. 't Huis is op hongerlijjers berekend!’ ‘Stinkkrotte,’ foeterde Nol, ‘moste onbewoonbaar verklaard worre en......’ ‘Benne onverklaarbaar bewoond!’ onderbrak Sjeek. ‘Hoe staat et met et menu?...... Weer mis?’ ‘Wéér mis?’ dee Nel verwonderd. ‘'t Is nog nooit raak geweest. Eene keer hebbe me is lekker gegete: Soep van huzarelaarze met een toetje van zachtgekookte houtschroeve. Goddelijk, die donkerwitte
[pagina 237]
nasmaak...... Maar dat was in de bruidsdage, in onze jeugd, hè ouwedibbes?’ ‘Ja, nog voor de slag bij Waterloo,’ bevestigde Nol... ‘Waar blijft de tijd!’ ‘Ga je vanavend je kraakie opknappe?’ vroeg Sjeek. ‘Was 't maar waar!’ antwoordde Nol. ‘'k Mot d'r eerst nog met Nel op uit om te passe...... As de kien tippele wil, werke me de zaak morgenacht af.’ ‘En as 't niet lukt, staan me over twee dage bove aarde,’ spotte Nel. ‘Ik bij 't raam en Nol in de hoek bij 't fernuis, want 'k wil niet hebbe, dat de vader van me kindere met lendespit in z'n graf daalt.’ ‘Ka'je niks meer los peutere bij mevrouw Schijvels?’ infermeerde Sjeek. ‘Geen schijn van kans,’ ontkende Nol, ‘die laat d'r eige voor geen sent meer pompe...... Alles bij mekaar he'k d'r een paar meijerGa naar voetnoot1 weggesleept, maar ze heit tebak van me gekrege en laat me op d'r stoepie vernikkele.’ ‘Me kenne 't toch licht nog is prebeere,’ docht Nel. ‘De anhouwer wint. Ak zelf is ging om te zegge, da'k weer ingestort ben?’ ‘Je maakt 'm niet half zwaar genogt,’ lachte Nol. ‘Je mot anbelle en zegge, da'je overleeje ben, maar niet naar de hemel durft, omda'je geen sente bij je heb......’ ‘Da's nog niet eens zoo gek bekeke,’ meende Sjeek.
[pagina 238]
‘Wi'je wel gloove, da'je me op een idee brengt... Amme de rolle een beetje anders verdeele, kan 'k sukses garrendeere...... Nel is dood, dat mot zoo blijve. Jij ben wedenaar en ik de doodbidder...... Wedde da'k et voor mekaar boks!’ ‘Dat verbeel ie je maar, jij met je rotgijntjes,’ zee Nol. ‘Eigelijk geen werk om zoo met de dooje te spotte,’ vond Nel. ‘Wete jullie veel,’ schold Sjeek. ‘Mo'je hier is bij je kooters kijke, waar de strontpijp door de bedstee loopt, ka'je leere, hoe d'r gespot wordt met de levende. Da's om te huile en as ie d'r nou lol in heb om sentementeel te weze, mag ie ook nog effe griene, omda'je voor lijk mot spele om an een hap vrete te komme. Hier is een sjoofGa naar voetnoot1 om 't uitsterve van je zielige afwijking een dag te verschuive. Haal brood en zet een bakkie slobber.’ Ak trug kwam van 't broodhale, was Sjeek bezig om Nol te overtuige, dat et plan zou slage...... ‘Dat helpt allegaar niks,’ hoorde 'k Nol zegge, ‘want 'k krijg geen kans, om 't ouwe nekeiwe te spreke, laat staan om binne te komme.’ ‘Larie,’ zee Sjeek, ‘je zet, as wanhopige wedenaar, je poot maar tussche de deur en weigert om weg te gaan. Je stelt je an of de dood van Nel naar je hoofd geslage is. Huile, jammere en as 't heelemaal mot een beetje gevaarlijk doen, dreige met zelfmoord. 'k Maak ie een gokkie, dat ze je op 't lest te woord staat om van 't gelazer af te weze.’
[pagina 239]
‘Ach, jezes!’ riep Nel, ‘bekant een gewelletje tege die goeje ouwe ziel.’ ‘Dat beetje vlagvertoon?’ vroeg Sjeek. ‘Niet over tobbe en maar bedenke, dat de buitedeur van de nobele dame meer kost dan jouw begrafenis. 'k Mot je d'r trouwes op attent make, da'je helaas de pijp uit ben en geen deel meer heb an de genoeges dezer wereld.’ ‘Die zit!’ lachte Nol. ‘Houwe zoo...... 'k Ben veels te blij, da'k van je af ben.’ ‘Pats!’ riep Sjeek, ‘en nou nog late zien, wat je as rampzalig man en vader waard ben. Jij gaat naar Mevrouw Schijvels en beweegt hemel en aarde om d'r te spreke te krijge. Je vertelt onder snot en trane, dat je lieve Nel, ondanks de goeje zorge van Mevrouw, gestorve is en van de arme begrave zal motte worre. Dat ze dood is, ka'je niks meer an verhelpe en la'je dus over je kant gaan, maar dat je brave vrouw weggesleept zal worre door de kedaverjagers, dat neem ie niet, da's et verschrikkelijkste wa'je je in ken denke en maakt ook jou kepot. Nel mot en zal een fesoendelijke uitvaart hebbe en da's waarom ie nou nog eenmaal naar Mevrouw gekomme ben, om bijstand af te smeeke. Nee, je komt niet om sente... Geld wil ie onder deze droeve omstandighede geeneens anneme...... Maar je heb een kennis, die van huis-uit lijkbezorger is en uit achting en vrindschap graag bij wil springe, om Nel met eere onder de zooje te helpe...... Hij wil d'r geen halfie an verdiene, zal z'n bidders grates beschikbaar stelle en alleen de kist en de grafrechte in rekening brenge.
[pagina 240]
As Mevrouw dát nou nog wil verschiete, zajje ze d'r eeuwig dankbaar voor weze en nooit meer an de deur komme.’ ‘Nooit meer an de deur komme?’ viel Nel in de rede, ‘en hoe mot et dan met trugbetale?’ ‘Vieja de bank netuurlijk,’ voerde Nol. ‘Nou jij dood ben, kan 'k sente overhouwe......’ ‘Daar nou niet van,’ begon Sjeek weer. ‘Jij staat dus bij Mevrouw Schijvels op 't matje en ben zoo geschokt, da'je niks hoore wil over kistprijze en grafkoste, maar vraagt of ie je vrind, de bedienaar, mag sture om alles te regele. Zij zeit “ja” - wi'je d'r effe nota van neme? - ze mot “ja” zegge, want “nee” luste me niet. Daarmee is jou rol uitgespeeld en begint de mijne. Ka'je an me overlate.’ ‘Aardig verzonne, net Moederdegans,’ meende Nol. ‘Maar 'k vrees, dat et zaakie rammele mot as et an 't rolle gaat.’ ‘Niks hebbe me al,’ wist Sjeek, ‘en al wat me krijge is winst... Jij heb goddome altijd bezware en mot wel geregeld zonder vrete zitte. Jij buitemedel krukhaan, heb nog geen fantesie genog om 't fertuin op te rape as ie d'r over struikelt.’ ‘Hij zweert alleen maar bij z'n krakies, die niks opbrenge dan een rukkie baajes,’ klaagde Nel. ‘Doe nou maar, wat Sjeek zeit, dan he'je nog kans op warm ete voor de week uit is.’ ‘Nou affijn,’ zee Nol, ‘as jullie gloove in die kul, za'k me medewerking verleene en mot et maar beure...... 't zal an mijn niet legge...... Hoeneer za'k er op afgaan?’
[pagina 241]
‘Dan maar opslag en niet wachte op bikke,’ stelde Sjeek voor. ‘Kruip in je jekker, dan kan 't spul beginne...... Zit je nog goed in je verdriet?’ ‘Ka'je nagaan,’ simpte Nol, die z'n bunker an dee, ‘pas me angebeeje Nel verlore...... Owowowo!’ ‘Allee, me gaan!’ riep Sjeek. ‘Effe me spulle opberge,’ zee Nol en nam de Moedergods van 't buikkassie, dat naast 't ledekant sting. Hij draaide de voet van 't beeld los en liet vijle, kien en afdruk in de holte glijje. ‘Ziezoo, ga nou maar weer op 't kassie heilig staan weze...... Goed op me schoure passe, juffie, 'k ben d'r brood om verlege......’ ‘Wees gegroet! Zoete Lieve Vrouw vol van Geheimenis,’ prevelde Sjeek. ‘Prachtig van je bedocht, Nol...... 'n Jeweel van 'n gereeschapkissie! Nogmaals gegroet Meria!’ Me stekkerde met z'n drieje tot bij de Westersingel, waar Nol vooruit liep om z'n antree te make bij Mevrouw Schijvels. Hij belde an en barstte maar medeen in een huilbui uit om d'r verdrietig an toe te weze as de meid zou opedoen. Sjeek en ik steunde an de overkant van 't water en konne zien, hoe de meid de ketting op de deur hield en met d'r hoofd sting te schudde as om te zegge, dat Mevrouw niet te spreke was. Nol beet door, bleef planjere en soebatte door de kier van de deur...... ‘Meesterlijk,’ prees Sjeek en haalde z'n zaddoek te voorschijn. ‘O gosternokkie!...... gosternokkie!...... die arme Nel...... mot van de arme begrave worre amme 't
[pagina 242]
niet wete te belette, godogod!... wat een ellende... Huil toch is mee, Pollie. Voel ie dan nog niks bij zooveel narigheid...... Hoe kan Herodes 't licht verdrage!...... 't Zit me tot hier,’ Sjeek wees naar z'n strot...... ‘'k Zou d'r met goed fesoen geen kippesoep doorheen kenne krijge...... O Nel, waarom be'je maar pardoes uitgestapt...... 't Is toch zoo'n lollige boel op aarde. As ie nou nog is effe je ooge op kon slaan om over 't Singeltje te kijke, zou ie nooit meer, nooit meer dood wille weze.’ Nol sting nog altijd op de stoep z'n kwijlstandje te make en me zagge door 't bovelicht, hoe de meid de trap opging om Mevrouw te raadplege...... Affijn na veel vijve en zesse wier de deur geopend om Nol binne te late...... ‘De eervolle begrafenis is verzekerd!’ besliste Sjeek. ‘Nol heit schitterend gewerkt en alleen de fout gemaakt om bij z'n groote smart nog voete te vege. Denkelijk was ie effe over z'n leed heen door de vreugde van 't sukses!’ Na een klein half uur kwam Nol weer anzette en amme, ver genog uit de buurt, weer bij mekaar liepe vertelde ie, dat Mevrouw 't bezoek van de bidder tege sogges elf uur tegemoet zag. ‘Kim,’ zee Sjeek, ‘'k heb 't weer is geraaje en zajje maar vast an een voorschotje helpe. Morge zie je me wel verschijne...... Maf ze!’ 's Morges zatte Nol, Nel, ik en Balletje, die weer trug was van een akkefietje in Delft, te wachte op Sjeekspier, die effe tien uur, as bidder gedost, naar binne kwam stekkere......
[pagina 243]
‘Godzammekreukele......’ brulde Nol. ‘Kom ie 't lijkie hale? Nel kleejje an, de bedienaar staat op je te wachte......’ ‘Jezes wat heb ie je toegetakeld!’ gierde Nel. ‘Wat een lekkere engerd van een biddertje...... 'k Ben d'r emmes mee in me sas, da'k door jou begrave wor!...... Me zalle dat endje maar stijfiesgearmd gaan loope, vin je niet? Trakteer ie onderweg nog op een katsie tege de wurme?’ ‘Nou, zeg is, hoe sta'k d'r op?’ vroeg Sjeek, die z'n eige van alle kante liet bekijke...... ‘Ben 'k een geslaagde grafgezant of ben 'k et niet?’ Dan ging ie met een pepiertje in z'n jat bij de deur staan: ‘In 't eerste rijtuig verzoek ik Nol de Gibber, Balletje de Gibber, Polletjepiekhaar, de poes en de waschplank......’ ‘Wat mot je met dat latje bij?’ vroeg ik. ‘Ajje wat doet, mo'je 't in stijl doen,’ verklaarde Sjeek. ‘'k Ben gekomme om de maat van 't lijk te neme, dan kan Mevrouw Schijvels zien, dat ze nog voor geen sentimeter bezwendeld wordt.’ ‘Mo'je nog koffie?’ vroeg Nel. ‘Nee, dank u,’ dee Sjeek. ‘'k Beschouw m'n bidderzijn as een verheve roeping en verafschuw 't zuipe met me klante. Waar mot et heen as wij bedienaars, met et lijk zouwe anpappe!’ ‘Sta je d'r op, damme lakes voor de rame spelde?’ infermeerde Nol. ‘Overbodig,’ vond Sjeek. ‘De huize benne hier op verdriet ingericht. Voor en achter een blinde muur is voldoende rouw en bij de huur inbegrepe......
[pagina 244]
Overdrijving schaadt...... En nou ga'k van wiek om de ouwe dame een poot uit te rukke...... Blijve jullie hier maar steune, to'k trug kom met de sente voor de uitvaart...... Tabee!’ ‘Mevrouw gedaggies,’ riep Balletje. Sjeek bleef lang uit en me wiere al bang, dat ie met latje en al op 't grandigekit zat, as me 'm door 't spiejonnetje an zagge komme. ‘Voor mekaar,’ meende Nel, ‘want z'n hoedje staat zoo kuin as een duikelnummer. 'k Ben razend benieuwd, wat ie los heit wete te make...’ Sjeekie tikte tege de deur, stak z'n kop om de hoek en vroeg huilerig of ie 'n onderhoud mocht hebbe met de nabestaande...... ‘Kom u maar binne,’ speelde Nol. ‘Me benne netuurlijk erg van streek, maar hope troost te putte uit u portefullie.’ ‘U heb zeker meer slage achter de rug,’ veronderstelde Sjeek. ‘Helaas ja,’ zuchte Nol, ‘en 'k hoop d'r vannacht weer één te slaan. 't Kientje tippelt.’ ‘Kom is over de brug met de poen?’ verzocht Nel... ‘As 't meer dan honderd gulde is, wor'k weer springlevend!’ ‘Ontwaakt gij die slaapt en sta op uit de doon,’ zong Sjeek. ‘'t Is honderd vijftig balle plus de kompelemente......’ ‘Veel moeite mee gehad?’ vroeg Nol. ‘Geen menuut,’ beweerde Sjeek. ‘Nog nooit zoo makkelijk iemand in 't pak gestoke...... 't ging van een leije dakkie...... 't Mensch was blij, toen ze me
[pagina 245]
zag en begon met me te bedanke voor de belanglooze medewerking. 't Verheugde d'r zeer, da'k niks an 't geval verdiene wou en zee, dat ze me blijk van naasteliefde niet genog waardeere kon. Wa'k tussche twee haakies met d'r eens ben. Me hebbe onder een zalig bakkie leut de rekening opgemaakt: tachtig gulde kist, tien gulde grafrecht, acht gulde volgkoes en vijf gulde onverziene uitgave; maakt honderd en drie gulde alles bij mekaar. ‘La'me d'r maar honderd vijftig van make,’ zee ze, ‘om de ergste nood in 't gezin te bestrijje.’ Ook dat kon 'k met d'r eens weze en me hebbe dus nerges geen ruzie over gekrege. Hier benne de schrabbers. 'k Hoef d'r deze reis geen pramus van te hebbe, want 'k sta d'r goed voor, kan nog stoome en reken alleen op een fuifie vanavend...’ ‘Zeg maar, wat me in huis motte hale,’ lijmde Nel, terwijl ze de poen opstreek. ‘Breng ie nog gaste mee?’ ‘Je zorgt maar, dat d'r wat te nasje en te zuipe is,’ kommendeerde Sjeek, ‘en rekent op een mannetje of zes van mijn kant.’ ‘Ik, Balletje en de Paardekop motte werke vanavend!’ merkte Nol op. ‘Welnou, wat zou dat?’ vroeg Sjeek. ‘Jij ben nog maar een blauwe maandag wedenaar en 't past je dus niet om al in de treurdage te fuive...... Je most niet van 't kerkhof af te slaan weze.’ ‘Affijn,’ zee Nol. ‘'k Kan de heele avend nog mee doen en ak trug kom zal 't nog wel feest zijn.’ ‘Net wat je poekelt,’ troostte Sjeek. ‘Me zalle de
[pagina 246]
lol wel warm houwe tot je thuis komt met de poet en dan beginne me weer opnieuw voor jou rekening. Dat blijft afgesproke...... en, tot vanavend!’ As Sjeek weg was, stiekte Nel mijn en Balletje een joetje same en me ginge de hort op om 't frisch te make. Onderweg kwamme me oome Hein tege, die begon te vloeke, omda'k in weke niet thuis geweest ben en liever bij Balletje maf. Oom wou z'n gezag is late gelde...... Poen wou ie zien...... maar, amme 'm een kleun voor z'n ros prissenteerde, nam ie rap de kuite...... Toch benne me maar effe naar tante Bet gegaan, die zonder huur en met een maagzweer zat. Tege de avend ware me weer op de klapper en wiere d'r op uit gestuurd om kratjes bier an te sleepe en jajem te tremme. Gebak en broodjes had Nel zelf al ingeslage...... 't Wachte was op de gaste, om 't is deftig te zegge, en op de geleende glaasies. Klokke acht kwam Sjeek met Kas de Vrouwedief en Poppetjepeenhaar de trap opbonkere. ‘Waar blijve me klante?’ begroete Nel. ‘Benne de andere niet meegekomme?’ ‘Zajje zoo wel zien verschijne,’ beloofde Sjeek, ‘de belangstelling is grooter dan je kamer. Affijn, dan stapele me ze maar op, twee, drie hoog...... Lokkie brengt z'n harmonieka mee en hier he'k me manjolientje...... 't Kan een grandiejooze avend worre, as 't met de foerasie maar in orde is......’ ‘D'r mekeert niks an,’ dee Nel trots...... ‘'k Weet wat me te doen staat, want 'k ben nog belmeisie bij de gezant geweest. Ha, daar hebbe me de Zende-
[pagina 247]
ling...... treedt binne Eerwaarde...... Dag Lok!...... Allo, Merie, val maar neer...... lozzie of frontbalkon!...... Allegaar welkom!’ Al ras vulde een klitje ouwejonges en mokkels de kamer en wier 't hurrie-op feest. As d'r een hortje flink gezope was, docht Sjeek, die z'n bidderskostuum had angehouwe, dat et tijd wier om de pollenezze te make...... ‘D'r is,’ zee ie, ‘wel amper ruimte hier om an je glaasie te likke, maar me dansie mo'k hebbe...... Meziek, Lokkie! Angesjeere voor de Zeveklapper...... Mag ik et lijk verzoeke?’ Nel en Sjeek draaide hossebonkend tussche de stoele en tafel door, maar wiere telkes gestopt door de jonges, die ook de eer met de overleejene hebbe wouwe. Op 't lest sting heel et stel scheef in de olie te hosse en wier Nel over de hoofde doorgegeve om 't zoentje van eeuwig afscheid...... 't Was een spiktakel of me door de vloer zouwe gaan, tot er een waarschouwde, dat er onder an de trap geroepe was...... ‘Ja...... wie daar?’ schreeuwde Nel op de overloop. ‘De Gibber!’ wier d'r trug geschreeuwd. ‘Nou en wat zou dat?’ infermeerde Nel. ‘De bloemist! 'k Mot hier afgeve...’ ‘As ie me nou belazerd,’ zee Nel...... ‘Pollie ga's kijke wat et weze kan!’ Ak beneeje kwam, sting d'r een loopjonge met een rouwkrans van blauwe blommetjes in 't portaal...... ‘De Gibber?’ vroeg die snuiter nog is. ‘Olrijd,’ zee ik, ‘geef maar hier!’
[pagina 248]
‘Van bloemisterij Kweeklust met een kaartje van Mevrouw Schijvels,’ verklaarde die knul. ‘Vooral niet met de linte sleepe!’ Zoo ak bove kwam met me ‘Rust in Vrede’ brak de hel los en begon Lokkie: ‘Lang zal ze leve’ te spele. Nog nooit he'k zoo'n krankjoreme pan meegemaakt. Nel most met de krans om d'r nek een eererondje make en dan in d'r graf gaan legge om te luistere naar Sjeek, die bove-op de tafel sprong om z'n lijkrede te houwe: ‘Zwaarbewoge omwezige, op mijn rust de verscheurende taak, om van de dooje niks as goeds te zegge: Groot was d'r wasch, lang ware d'r dage en vele de trede, die ze hijgend beklimme most......’ Dan zette ie de bitterflesch an z'n strot, zoop een teug en goot zegenend een scheut uit over de ontslapene: ‘Ultepetultepetatiejus! ‘Triest was d'r woning, groot was d'r huurschuld en eindeloos d'r kopzorg...... ‘Ultepetultepetatiejus! ‘D'r leven was lijje, d'r lijje een loutering, d'r sterve een vreugd. ‘Ultepetultepetatiejus!’ ‘Zeg Sjeek, draag liever is een beetje voor,’ riep Nel. ‘'t Is nou welletjes met je doodbidderij...... Vooruit een verzoeknummertje...... Waar heb ie anders je jengelaartje voor meegebrocht?’ ‘Wacht to'me trug komme!’ riep Nol, die met de Paardekop al bij de deur sting om van wiek te gaan. ‘Me wouwe 't ook graag hoore, maar motte ons
[pagina 249]
effe voor dringende bezighede verwijdere... Kom, Bal, je weet d'r alles van... d'r wordt op ons gewacht...... me hebbe nog wat in 't vet staan...... Tot strakkies allegaar......’ ‘Mazzel d'r mee,’ wenschte de jonges, ‘en zorge, da'je niet verschilt raakt......’ De fuif ging door en na een tijd van alderlei gijntjes, begon Sjeek z'n manjelientje uit te pakke en ging op 't ledekant zitte om z'n nummertje te geve...... ‘As jullie nou je koppe dicht houwe, za'k een liedje brenge, da'k bij me laaste bezoek an 't Paredijs geschreve heb... Jullie wete netuurlijk, da'k nog in de perremetasie van Adam de Eerste ben... Elk jaar ga'k effe naar 'm toe en zit ie krom van de jicht te vertelle uit z'n jeugd. 't Is teslotte ook een ouwejonge, die al in z'n bruidsdage verschut ging...... 'k Ken me voorstelle, da jullie d'r heet benieuwd naar benne... Nou daar gaat ie: 't Hiet: Pro Jestiesieja. Toen zonne en vlindertjes deeje d'r vlijt, De schepping volmaakte tot duizeligheid, Sliep Adam, doodmoe van et Adam zijn, uit Onder de bloesem van appelefruit. Eens, as ie weer in et weelige groen Languit en snurkend z'n plicht lag te doen, Riep er: pst! Adam!... pst! Adam! een bruid Adam!... pst! pst!... in de appelefruit.
[pagina 250]
Eva ze plukte en Adam hij at Was niet blassee, wier niet appelezat. Eva hield an en Adam hield uit Onder de boom in de appelefruit. Maar dan sprak Adam op zekere keer: 'k Gloof, Eefie, da'k an fesoen labbereer Jij heb niks an en ik alles uit, Wij zijn as waarheid en appelefruit. En terwijl Adam te piekere zat Kwam, getrokke z'n laajende lat, Een bonkige diender met barsboeresnuit Pro jestiesie inzake de appelefruit. 't Was Ede verlate opslag en opstoot, Et zweet van z'n aanschijn as saus bij z'n brood De diender naast Eva en Adam vooruit: 'n Proses an z'n kont... en een blad voor z'n fluit!’ D'r volgde razend applaus en d'r wier van alle kante geroepe, dat ie door most gaan met z'n rippetwaar van 't paredijs. ‘Goed,’ zee Sjeek. ‘Vul me glaasie maar,’ en dan begon ie weer te zinge: Uit een rib van Adam schiep Jahwe de mannin En Adam, dat begrijp ie, die vond et wel kedin. Hij gaf de dinge name, noemde een kat een kat, Maakte uit, wat van vore en wat van achter zat. Hij tuurde op z'n bloknoot wijl ie z'n pen bebeet, Hij noemde Eva: Eva... toen was de zaak kompleet.
[pagina 251]
Maar met z'n hooge funksie kwam de rechthaberei: Hij sprak: 'k Ben doel der schepping, m'n karbenaad ben jij Jij ben et doel der schepping beaamde Eva klein Ik ben de karbenade en jij... de rest van 't zwijn. ‘Nou is de beurt an Poppetje,’ schreeuwde Nel, ‘die ken d'r ook wat van as ze 't op d'r heupe heit...... Maar eerst za'k de krans effe ophange, want et begint me te vervele om de heele avend in graftwelet te zitte...... Ga's een oogeblikkie opzij jonges, da'k de rouwkrans an 't spijkertje bove me ledekant kan hange...... Ziezoo, en nou krijge me Poppetje in d'r femeuze krejasie......’ Poppetje ging op 't bed staan en zong de wijs van d'r liedje voor an Lokkie, die flodderig overnam, omdat ie, net as 't heele stel, zwaar in de kroote was...... ‘D'r zal gezonge worre,’ hikte Poppetje, die d'r eige an 't kassie vast most houwe om niet van 't ledekant te tuimele...... Hoore jullie, me gaan beginne......’ ‘Stil nou!’ riep Sproetekoning, die laat gekomme was en z'n posetieve nog zoo'n beetje bij mekaar had. ‘Me krijge een rondje schuurpepier van de blauwe nachtegaal...... Zet maar in Pop, die herrie lazert niks...... Daar kom jij wel bove-uit met je scheurtrompet...’ ‘Attensie,’ gilde Pop en begon te zinge:
[pagina 252]
‘Ik liep is op een avend, Te piere op de Dijk, En zag een sjikker binkie, An een baviejaan gelijk. Hij wilde mee gaan danse, En ik zee: Met plezier. We dronke straffe katsies, En we draaide voor vertier: Hoepelefloep naar vore, Huppelefluks weer trug, Z'n hoedje op z'n oore, En z'n jatjes op me rug.’ ‘'t Refrein allemaal,’ schreeuwde Poppetje. ‘Nou, één, twee, vooruit!’ Heel de bende brulde mee: ‘Hoepelefloep naar vore Huppelefluks weer trug, Z'n hoedje op z'n oore, En z'n jatjes............’ Pang!...... pang!...... pangpang! viele d'r schote in de straat en me wiere d'r as bestorve zoo stil van...... Me hoorde geroezemoes op de trap...... ‘O, Jezes,’ begon Nel te gille en zakte in mekaar... as Nol naar binne kwam valle met z'n hande voor z'n borst, waar 't bloed uitliep...... ‘'k Heb et bekaan!......’ rochelde ie en sloeg stervend op 't ledekant......... Met viel de krans van 't spijkertje.........
[pagina 253]
	voetnoot1 honderd gulden. voetnoot1 gulden.

Hoofdstuk XV.