Korenbloemen

Willig sterven
Parijs, januari 1664 (voltooid omstreeks 1670)

‘Opblijven’ noemden wij 't in onze kinderdagen,
niet vroeg te bed te gaan; en 't was hard te verdragen
te moeten rusten als de zon net onderging.
Die kindsheid komt weerom, is 't niet een wonder ding?
Hoe dat men ouder wordt, hoe m' ouder zoekt te wezen.
‘Opblijven’ is de vreugd, ‘te bedde gaan’ het vrezen
van alle mens'lijkheid. 't Schijnt dat de tijd hierna
iets ongewoons belooft, dat levenswaardig waar',
en waar m' om wensen mocht nog heel lang op te blijven -
om 's werelds eind, misschien, en grafschrift te beschrijven?

In 't einde komt de vaak. 't Is hier graveel, daar jicht,
hier monden zonder tand, daar ogen zonder licht
en ogen die zichzelf, gelijk die van de kind'ren
ophouden met geweld, en vanzelf voelen mind'ren.
Wel hem die zonder dat, godvruchtelijk bedacht,
heel gaarne en heel gerust kan zeggen: goede nacht.