Korenbloemen

Grafschrift bij voorbaat voor Pieter de Vooys
9 mei 1651

Dit 's blinde Pieters graf, die meer zag zonder ogen
dan twee and'ren door vier. Hij stond op geen meedogen,
ook voegd' hem geen beklag: zijn onmacht was zijn macht,
zijn ongeval zijn vreugd. Hij leefde in zijn gedacht
dat door zijn handen sprak; hij zag zichzelf van binnen,
wat weinigen gebeurt voorzien van alle zinnen.
Van dat zoet binnenste deeld' hij de wereld mee
zo mild, zo vriendelijk als hem de hemel dee.
Dat maakt' hem niet schatrijk; hij bleef er ook niet arm van:

[p. 32]

10

het gaat niet altijd vast, ‘een blind man is een arm man’.

 

Zijn liefste rijkdom was kunst, en gunst van zoet volk,

 

dat zijne lof verhief tot tussen maan en wolk...

 

Maar 't was niet hoog genoeg. Was 't meer verstand gegeven,

 

het had zijn held're naam ten hemel toe gedreven!

15

Dat had hij ruim verdiend in vierenveertig jaar

 

met kostelijk geluid van pijp en boog en snaar.

 

 

 

Maar wat hij zong of peep, hij kon nauw oren vinden

 

die zijn door-wetenschap begrepen of bezinden,

 

bezinden met verstand. Zo voelde hij zijn lof

20

voor 't merendeel misduid, en zelden meer als grof.

 

 

 

Dat speet hem. En hij dacht: 't was lang genoeg gestreden

 

om blinde liefhebbers te brengen tot de rede,

 

en scheidde uit zijn werk, en brak zijn leven af

 

en lei zijn vingeren ter ruste in dit graf.

 

 

25

Maar die die vingeren die wonderen deed spreken,

 

die wel-getoonde ziel, is uit haar huis gestreken

 

en hemelwaarts gegaan. Daar zingt zij, zo zij zong,

 

haar Scheppers hoge lof, met nieuwe keel en tong.

 

Daar wordt zij pas verstaan, daar toont ze, in beter snaren,

30

hoe loff'lijk hier beneên haar Halleluja's waren.

 

 

 

Nu zit de dove weer'ld en schreit zichzelve blind

 

om 't geen zij nooit terdeeg', en nu te laat bezint.

 

En als zij 't niet bezon, veel ziende, kreup'le blinden

 

bij deze blinde man, doen 't haar te wel bevinden.

 

 

35

Armoede maakt vernuft, zo gaat het in de tijd:

 

Men acht het goede niet, men zij het beste kwijt.