Korenbloemen

[p. 15]

Aan Sterre
november 1626

Van de ure dat ik waak,
en sluip te mijnent in door 't splijten van de vaak,
staat Sterre voor mijn ogen,
mijn ogen, tranen-vocht, die dan maar eerst en drogen;
gelijk de dauw verdwijnt
wanneer de morgenzon de droppelen beschijnt.
Ster, zeg ik, morgen-sterre,
die verre van mij staat, en nog en nog zo verre,
en nog zo verre laat
als waar het hoogste licht van alle in 't ronde gaat:
hoe kunt gij Sterre wezen
en houden tegen mij zo'n staag en zo'n fier wezen
en staan als een komeet
die, ver van tintelen, van wenken niets en weet?
Kan 't sterre-licht bevriezen
en gaan de ster-heid kwijt, en heel de daad verliezen,
en houden heel de naam?
En Sterre, staat gij toe dat zich Nature schaam
der plaats die zij u gonde,
van toen zij 't helle hol der hemelen berondde,
en van genoegen loech
omdat ze u na de zon de tweede plaats opdroeg?
Al kunt gij mij vergeten,
die heldere geboorte en moogt gij niet ontweten,
en onder uw geslacht
zo menig minder licht dat stadig staat en lacht.