Wrakke levens

[p. 5]

Wrakke levens.

Wrakke levens? Och ja! Maar eigenlijk diende deze bundel te heeten: Tuberkuleuzen.

Evenwel, in 't huis van de gehangene spreekt men niet over de strop dan in bedekte woorden, - en in ons landje zijn vele gehangenen: die dus zoo min ervan mogen hooren. Zoo was het lange tijd, maar 't gaat gelukkig nu veranderen. Toch, om misverstand te voorkomen waarschuw ik nog even.

Ze zijn niet zeer lievig, eêr schrijnend, deze schetsen - en lezers die in literatuur niet zoeken naar kennis van 't leven, maar onder voorwendsel van zieleverheffing iets opgewekts verlangen, of wel 'n achtermiddag, of 'n ingebeelde smart willen verdrijven, vinden in deze bundel weinig van hun gading.

't Is waar, ik had luchtiger gegevens kunnen kiezen,

[p. 6]

maar ik achtte mij niet gerechtigd van de droeve waarheid aandoenlijk-lieve verhaaltjes te schrijven. Niet altijd kies je zelf, je word wel eens door je onderwerp genomen. Als de levensvragen zich sterk opdringen, manifesteert zich, ook bij kunst om de kunst, het waargenomene van zelf tot bijna strekking; waar 't meeste omgaat, ligt dan eveneens het dikst er op.

Deze gevallen zijn gevolg van experiment, dus nagenoeg dokumenten.