Het wegje in het koren (1948)

Het wegje in het koren

(1948)–W.G. van de Hulst– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend



[pagina 44]
13. ‘Ti-ne-ke is mijn Ti-ne-ke!’ Toos moet sla-pen gaan. De dag is voor-bij. Groot-moe zit op de rand van het bed. Toos ligt, op haar knie-tjes, aan groot-moe's schoot. ‘Eerst bid-den, Toos.’ ‘Ja, groot-moe.’ ‘Ben je een lief en ge-hoor-zaam meis-je ge-weest, van-daag?’ ‘Nee, groot-moe.’ ‘Zul-len we sa-men bid-den, Toos?’ ‘Ja, groot-moe.’
[pagina 45]
‘Leg dan je hand-jes maar in mijn han-den; - dan zul-len we sa-men al-les aan de lie-ve Heer ver-tel-len.’ En groot-moe spreekt heel zacht. Toos luis-tert.... Er ko-men tra-nen in haar o-gen. Groot-moe vraagt, of de Heer Toos al haar kwaad ver-ge-ven wil.... Toos wil wel een lief en ge-hoor-zaam meis-je zijn; - maar dat is heel moei-lijk. Ze ver-geet het tèl-kens wéér. Groot-moe vraagt ook aan de Heer, of Hij Toos hel-pen wil.... Groot-moe bidt ook voor Ti-ne-ke haar va-der, die zo ziek is, en niet wer-ken kan. Groot-moe bidt heel zacht, heel eer-bie-dig. Toos luis-tert. Ze bidt zacht-jes mee. En Toos haar hart-je wordt stil en blij. .............. Groot-moe is al lang weer naar be-ne-den ge-gaan. Toos slaapt al heer-lijk. Maar dàn,.... dan gaat ze tòch weer klap-ro-zen pluk-ken. Niet in het ko-ren. O, neen; - ze plukt al-leen klap-ro-zen, die naar bui-ten ko-men kij-ken.
[pagina 46]
Máár - 't is zo raar, - 't zijn geen klap-ro-zen: 't zijn al-le-maal mooi-e, ro-de strik-ken.... En Toos plukt maar; ze plukt maar: hàn-den-vol, àr-men-vol mooi-e, ro-de strik-ken.... Al-le-maal voor Ti-ne-ke. Wat zal Ti-ne-ke blij zijn! Och!.... dan wordt Toos op-eens wak-ker. 't Was maar een droom. Wat jam-mer! Maar Toos denkt: ‘Ik ga mor-gen wéér met Ti-ne-ke spe-len. Ik houd veel van Ti-ne-ke.’ Dan val-len haar oog-jes weer dicht. Dan reist zij weer weg naar het dro-men-land. Bui-ten, in de don-ke-re nacht, speelt de wind met het ko-ren.... De hal-men stoei-en, en bui-gen, - en zwaai-en weer òp. Och.... de ar-me ge-knak-te hal-men kun-nen niet méé-spe-len meer! En de wind komt ook bij het bos. Hij loopt door de bla-de-ren van de bo-men. Hij danst o-ver het ar-me, klei-ne huis-je heen; - en hij blaast in de schoor-steen.... Dan wordt er één in dat huis-je wak-ker. Hij ligt op het mat-je vóór het klei-ne bed. Hij tilt zijn kop-je op; hij spitst zijn o-ren. En in zijn staart-je is een krul.
[pagina 47]
Hij luis-tert, en hij bromt.... Hij denkt, dat de veld-wach-ter in de schoor-steen blaast. Hij bròmt.... ‘Pas op, hoor!.... als je Ti-ne-ke kwaad wil doen! Pas op!’ ‘Ti-ne-ke is mijn Ti-ne-ke!’ ‘Woef!’