Van geluk gesproken

[p. 19]

2 Gevaarlijke voorwerpen

Er zijn nogal wat mensen die hun fiets aan de trapleuning vastbinden 's avonds, zodat het erg gevaarlijk wordt voor de mensen die dronken thuiskomen. Het merkwaardige is dat zij die hun fietsen zo ongelukkig neerzetten meestal steen en been klagen over mensen die dronken thuiskomen terwijl die hun scheenbenen toch al zo bezeren aan de trappers, of de sturen in hun ogen krijgen. Bovendien zijn trappehuizen waarin zich zulke gevaarlijke voorwerpen bevinden meestal slecht verlicht omdat de bewoners elkaar geen betere verlichting gunnen.

Dit had Martijn zijn vader en diens vrouw, die in Italië van een vervroegd pensioen zaten te genieten, willen schrijven, maar het kwam er niet van, want zijn vader was niet achterlijk en zou maar al te goed begrijpen wie er zo'n last van die fietsen had. Martijn depte daarom zijn geel en groen geworden oog maar weer eens met een nat washandje en verzon iets anders.

In hun vorige brief hadden zij zijn zusje en hem de kop gek gezeurd over de magnolia die zo prachtig tegen het meer scheen af te steken zonder dat het hun leek op te vallen dat hun genegenheid voor het arme boompje voornamelijk gebaseerd was op het feit dat zij zich de eigenaars ervan mochten noemen. Maar hen daarop te wijzen leek Martijn ook niet het geschikte onderwerp. Hoe meer lekkages en andere ongemakken zijn vader in het buitenland teisterden hoe sterker hij zich aan zijn flora vastklampte en aan het zonnige klimaat waarin zich hun miserabele bestaan afspeelde, zo zag Martijn dat.

Zijn zusje Marjoke, die volgens hem deze walgelijke naam ontvangen had omdat haar vader tijdens de moeilijke beval-

[p. 20]

ling weekhartig werd en besloot de nieuwe dochter niet uitsluitend naar zijn moeder Maria maar ook naar de moeder van zijn vrouw Johanna te vernoemen, had daar veel minder moeite mee.

Sinds hun vader met zijn nieuwe vrouw naar het buitenland vertrokken was, had zij een spontane liefde voor hem opgevat die haar tot een trouwe schrijfster maakte.

Martijn wist al wat Martje kwam vragen toen hij haar op zijn deur hoorde kloppen.

‘Zal ik jouw brief bij de mijne doen?’

‘Mag ik de jouwe lezen?’ vroeg Martijn beleefd.

‘Natuurlijk,’ zei Martje, ‘waarom niet?’

‘Lieve paps,’ las Martijn. ‘Zou je de “s” niet weglaten?’ wilde hij vragen, maar hij bedacht zich dat Martje wel meteen zou zeggen dat hij zelf eens moest schrijven als hij het zoveel beter wist.

‘Lieve paps,’ dus, ‘hoe gaat het met jullie daar in het zonnetje? Hier is het ijzig koud zoals je wel op de Wereldomroep gehoord zult hebben. Martijn heeft een 6 voor staatsrecht en ik heb een 4 voor statistiek. Ik had er keihard aan gewerkt. Heb ik je al verteld van die schattige oude man hier beneden? Hij heeft z'n moeder uit het verpleegtehuis gehaald, moet je je zoiets voorstellen, te gek gewoon. De hele buurt stond op stelten. Wij hebben er gelukkig helemaal geen last van hoor. De bovenburen kwamen ook al aanzetten. Ik zei tegen ze dat ze die fietsen uit het trapgat moesten halen want Martijn is met z'n oog tegen een stuur opgelopen (helemaal blauw, zielig hoor!). Oh ja, we hebben zo'n gek formulier van onroerend-goedbelasting of zoiets gekregen, dat doe ik maar bij deze brief, maak jij dat in orde? Wij verheugen ons erg op de kerstvakantie, zorgen jullie voor zon? Schrijven jullie nog even welke trein wij moeten nemen? Heel veel liefs en groetjes, ook van Martijn, zoen van Martje.’

‘Ik ga er niet naar toe met Kerstmis,’ zei Martijn, die altijd

[p. 21]

de rillingen van Martjes brieven kreeg, er nooit iets van durfde zeggen en ze toch altijd lezen wilde.

‘Natuurlijk ga je erheen,’ zei Martje terwijl ze de enveloppe dicht likte. ‘Doe jij hem even op de bus?’

Martijn liep zwijgend naar de wastafel om fris water op z'n washandje te doen. Terwijl de kraan koud water sputterde, keek hij zijn zusje met één oog aan: ‘Ik schrijf het zèlf wel.’

‘Onzin,’ wilde Martje zeggen, maar omdat ze uit ervaring wist dat in zulke gevallen haar stem zo vreemd uit kon schieten, hield ze het maar bij de gedachte. Gedachten waren toch vaak handiger dan woorden vond Martje, jammer dat ze er niet zoveel had.

Terwijl ze 's avonds aan haar keurig gedekte tafel Martijns kleverige macaroni aan het eten waren, hoorden ze plotseling merkwaardige geluiden op hun trap: het slaan van deuren en het gehuil, of eigenlijk meer het geblaf, van een mens werden afgewisseld door een soort geruststellende bromstem, althans zo was die stem bedoeld. Eerst klonk er geklos op de trap en daarna de stem van meneer Kalk. ‘Nee,’ hoorden ze hem snikken, ‘moeder,’ en toen nog eens ‘moeder’.

‘Rustig, meneer Kalk, zo is het veel beter,’ zei de als rustgevend bedoelde stem. Toen sloeg de voordeur dicht en klikte het traplicht uit.

Martijn en Martje zaten met vork en lepel rechtop in de hand angstig te luisteren. Het gebeurde niet vaak dat ze een man hoorden huilen, om precies te zijn: het was nooit voorgekomen. ‘Bèh,’ galmde het door het trapgat, ‘bèh,’ een schor schapengeluid was het nu geworden en het ging maar niet naar binnen. Martijn liep naar de gang en Martje kwam schoorvoetend achter hem aan. Toen ze hun voordeur opendeden en naar beneden keken, zagen ze meneer Kalk op de onderste trede van hun trap zitten. Zijn hoofd zat zowat tussen zijn knieën en zijn handen hingen slap naast zijn voeten.

[p. 22]

‘Straks duikelt hij nog voorover,’ fluisterde Martje. Voetje voor voetje liepen ze terug naar de macaroni terwijl ze de deur zachtjes achter zich dicht deden.

‘Wat een akelig gehoor,’ zei Martje. Martijn knikte. ‘Zal ik de macaroni even opwarmen?’

‘Laat maar,’ zei Martijn, ‘het is tòch niet lekker.’

Het licht in de gang klikte aan.

‘Godallemachtig,’ hoorden ze de bovenbuurvrouw roepen. ‘Jan, kom eens, meneer Kalk is niet goed geworden. Krijg het nou, meneer Kalk, meneer Kalk!’ riep mevrouw de Bruin.

Op de trap leek het nu net een drukke winkelstraat geworden.

‘Wat heeft ie, wat heeft ie,’ klonk een kinderstem.

‘Hou je er buiten, ga naar binnen,’ riep mevrouw de Bruin.

Het licht klikte uit en werd weer aangedaan. Het geluid van meneer Kalk kwam naderbij en werd toch zachter. Meneer en mevrouw de Bruin leken een groot postpakket de trap op te zeulen en hijgden er behoorlijk bij terwijl ze zo te horen met hun kleren langs de muren schuurden.

‘De goudkust zal wel weer niks gehoord hebben,’ zei mevrouw de Bruin toen ze op de overloop gearriveerd waren.

‘Martijn, doe je mond dicht,’ zei Martje, ‘ik zie de macaroni.’

Zwijgend aten ze een sinaasappel toe en zwijgend waste Martje af en droogde Martijn drie lepels, twee vorken, twee borden en de pan terwijl hij ook nog water opzette voor de koffie.

‘Ik ga werken,’ zei Martijn.

‘Schrijf je papa?’ vroeg Martje.

‘Dat heb jij toch al gedaan,’ zei Martijn en dat was natuurlijk zo.

‘Lieve papa,’ schreef Martijn en toen nam hij een ander velletje waarop hij ‘Hallo papa en Barbara,’ schreef.