|
| |
| |
| |
Debora.
Inhoud van den tweden zang.
Vrou Debora vermaandt de stammen tot den stryd.
Het dapper Naphtalie is vaardig baar te volgen,
Als 't moedig Zebulon, 's Lands Adel is verblydt
Om zulk een grootsch hesluit: maar d' Afgrond raakt verbolgen.
Tien Stammen hitst hy aan om baar geen bulp te biên.
Zy trekt gemoedigd op met de uitgelezen Mannen,
Om wrede Sisera in het gezigt te zien;
En bem met Chams gebroed te slaan en uit te bannen.
Hy hoort van haar besluit, en trekt in allen spoed
Zyn Heir by een om zig te wreken van haar moed.
Op enen hogen berg, door Meroms vloed omgeven,
Ligt Kedes sterke Vest ten Hemel toe verheven,
Gelyk een eeuwige Eick wiens stam geen stammen wykt,
En al het kreupelbosch standvastig overkykt;
Of als een Palm, wiens voet door duizend onweervlagen
In den verharden grond onwrikbaar is geslagen.
Dat Kedes, groot van moed op zyn roemrugten staat,
' t Levytendom gewyd, de veyl'ge toeverlaat
Des vlugtenden, die 't bloed o des Broeders had vergoten:
Ontvangt tans Debora met hare Togtgenoten.
Die plaatz die Barak eer ter woninge verkoor,
Die sterkte waar hy 't Volk vol Wyzheid gav gehoor,
Was lang de toeverlaat van Isrels vlugtelingen.
Was nu de plaatz waar zy een woord van troost ontvingen.
| |
| |
De Nagt, wat zeldzaamheid! sleept trager dan voorheen
In 't schitt'rend Starrenkleed, waar 't licht der Maan op scheen
Met nooit gezienen Glanz, de schaduw door de wolken.
Natuur ontfermde zig, zo 't scheen dier droeve volken,
En rekte 't donker uit; op dat die stille tyd
By Sisera en 't Heir der Dromen toegewyd,
By Isrel word gebruikt, om Baraks brave troepen.
Eer 't iemand word gewaar te Kedes op te roepen.
Een tallelooz getal van Mannen vloeien aan
Uit al 't omliggend land, om gretig te verstaan
Wat Debora gebiedt. Men ziet de Vrystad krielen
Van hulpverlangende ter dood benaude zielen.
Er reez een Heuveltop in 't midden van de Stad,
Waar de Overste des Stams het volk te rigten zat,
Hier zet zig Debora, en laat nu voor al de oren
Van 't Heilbegerig Volk zig dus kloekhartig horen.
O Mannen! uit wat Stam ge uw oorsprong hebben moogt,
Gy allen, die met my de vryheid, tans beöogt,
Verdrukt geslagt! ik heb des Hemels wil vernomen,
Uw Boet-gcbeden zyn voor zynen Troon gekomen.
Weest sterk; want Abrams God, wiens Eigendom gy zyt,
Mengt zig tot tzittering des Heidens in uw Stryd.
Laat Jabins Oorlogsmagt haar Legerplaatz betrekken,
En 't Aardryk als het zand in veelheid overdekken;
Hy trede u te gemoet met Baal in zyn banier,
De Donder in den mond de Blikzem in 't Pantsier,
Met Wreedheid en Geweld op zyn geseiszende assen,
Met Moordlust, die zig baadt in laauwe Purperplaszen
| |
| |
Van des Verwonden bloed, mat dart'le Roverry,
Met Ketenen, gesmeed door helsche Slavemy:
Geen nood; want de Oorlogsheld, aan Jozua verschenen,
De Vorst van 's Heren Heir, zal U zyn bystand lenen.
Waakt op! O Israël! waakt op! volgt Debora!
Voegt U in 't Krygsgelid, en treet uw Veldheer na.
De brave Barak, reeds gesterkt met hulp des Heren,
Zal onder myn Banier den Sisera verneêren.
Driewerv heeft Jacobs God aan Israël betoond,
Dat hy door Chams gebroed niet straff'looz word gehoond,
Ten vierdemaal zult gy (hoe ook 't geweld mag prangen.)
Door wond'ren van Gods magt uw vryheid weer ontvangen)
Dus sprakze, en stilheid voert die moedigende reên
Op wieken van den Wind zeer vaardig naar beneên;
Zy dringen door het Oor in 't hart van al de Scharen,
Die, uitgepynt van angst op hare Schutsvrou staren.
Nu neemt stilzwygenheid een yders boezem in:
Elk heeft een diep ontzag voor myne Godsvriendin.
Elk schroomt zyn antwoord eerst voor and'ren uit te brengen.
Maar Baraks wakk're Stam kan 't zwygen niet gehengen.
En ryst in Naphtalie een fluisterend gezuis,
Een mormelend gemomp, niet ongelyk 't geruis
Der baren, afgemat door 't worst'len met de winden,
Of 't slepende gewaai der hooggetopte linden.
Dan eindlyk barst dat volk met een verward geluid,
In denkingen verëend in deze woorden uit:
Lands Moeder! het gaat wel! waar toe onz meer gebeden.
Daar de overreding onz is in het hart gegleden,
| |
| |
Zo ras uw Guldenmond zo godlyk zig ontsloot.
Wy vrezen met Gods hulp geen vyand. Nood nog Dood
Vertzagen onz. Nu gy het Leger aan zult voeren,
Zal al wat onder onz den Strydb'ren arm kan roeren
U volgen in den kryg. Wy voelen roept de stam
Van Zebulon, dat onz het bloed van Abraham,
Nog door all'de ad'ren speelt. Wy uw getrouwe Knegten,
Versmaden onze ziel om Kanan te bevegten.
Al de Edelen des volks, die meê van troep tot troep
Elk maanden tot zyn pligt versterken dezen roep.
Al de Oudsten wonderlyk ontvonkt in ziel en zinnen
Verzek'ren 't is hun doel te sterven of te winnen.
Nu wagte Debora, dat elke Stam, getrou
Aan God en 't Vaderland dien uitroep volgen zou:
Maar op het onverwagest ziet zy 't godvrugtig pogen,
Door Satans looz beleid, van zulk een wyd vermogen,
Verydelen. De Vorst der eeuwig donk're hel,
De Ersvyand van Gods Volk het heilig Israël:
Zo afgerigt om 't hart aan zynen wil te binden,
Daar hy, gelyk een Leeuw, de zielen kan verslinden,
Is ylings in de weer om God te wederstaan.
Hoe! zou dan Hebers Zaad myn Eigendom verslaan!
Zegt Vorst Beëlsebul, dat zal ik nooit gehengen,
Ik zal my in den stryd met myne benden mengen;
'k Zal maken, dat het heir, dat my in Moloch eert
Op 't God aansmekend volk roemrugtig triumfeert.
Het past den Duivel tog Gods magt te wederstreven,
Dat zyne slaven dan voor myn vermogen beven.
| |
| |
Ik zal met snege List, die List, waar door ik eer
De Wereld heb verleid, ten Spyt van 's werelds Heer,
De zielen van Gods Heir op 't onvoorzienst vertzagen;
Hen Onwil, Agterdogt, en Vreez in 't harte jagen.
Dan zie myn Vyandin, het Wyv van Lappidoth
Wat zy alléén vermag met hulp van haren God.
Driewerv borst Satan uit om Israëlte vloeken,
Driewerv poogt hy Gods Volk arglistig te verzoeken;
Op dat het zynen God halstarrig zoude smaên,
En bieden Baal, gelyk voorheên zyn gaven aan:
Driewerv zag hy met spyt hoe zulks hem niet gelukte,
Daar al 't boetveerdig volk zig yv'rig nederbukte
Voor Abrams Opperheer, en smeekte in zynen nood:
Dat de Algenoegzaamheid hun tog zyn hulpe bood.
Nu zogt Gods Weêrparty meer listig te bewerken,
Dat Isrels grootste deel die Vrou niet kon versterken.
Al 't Volk van Gilead, dat's Afgronds list niet kent,
Meer aan Veehoedery dan harden kryg gewend,
Dat volk, dat eer, vol moeds, het Zwaard had opgenomen,
En voor zyn broed'ren ging door de opgepakte stromen
Des zwellenden Jordaans naar 't lang beloovde Land,
Voelt Satans werking 't eerst in zyn verward verstand.
Wie zout zegt Ruben nu, door Argwaan aangedreven,
Met zo een hand vol volks den Vyand wederstreven:
Den Vyand, die als Zand, onnoemlyk in getal,
Het land beslaat; die onz nu nedervellen zal
Gelyk één énig Man! wat Drift beheerscht de lieden!
Zal ene zwakke Vrou dien sterken weêrstand bieden?
| |
| |
Gewis 't is Dwepery die Israël bezield.
Ik weet hoe men voorheen het Oorlogsveld behield,
Daar ene kleine magt van uitgekoren Knegten
Den Filistyn en Moor gemoedigd moest bevegten:
Maar was ooit Israël, wanneer 't ten Stryde trok
Ontbloot van Oorlogstuig? wie heeft een' Ossenstok,
Wiens scherpe punten 't hart des Vyands konnen boren,
Het Wapentuig voorheên door Samgar uitverkoren?
By wien, helaas! is nu, gelyk in Ehuds tyd!
Een Zwaard, dat siks gevlymdaan beide zyden snydt?
Men zal, wat Dromery! een Wereld yz'ren troepen
Doldriftig tegentreên, wy zyn ten stryd geroepen:
Waar is de Krygsbazuin, die onzen Oorlogslust
Als voormaals wakk'ren zal? is 't yder niet bewust
Dat nu, Och arm! by onz word Spiez nog Schild gedragen?
Men zal ontwapend dan zo groot een aanslag wagen,
En gaan gelyk een schaap, dat weerlopz is, ter dood.
Neen! Isrel! neen! de Heer zal liever in uw nood
Onmidd'lyk wond'ren doen, hy wil niet, dat wy 't leven
Zo onbedagt en los den Vyand overgeven.
Manasze volgt dien kreet, en voegt daar moedlooz by:
Wie weet of Isrels God onz niet zo gunstig zy,
Dat hy den Sisera zo wonderlyk zal leiden,
Dat die zyn Heir beveelt eensklaps van een te scheiden;
Of trekt hy tegen onz: misschien ziet hy, begaan
Met Jakobs angsten onz met medelyden aan.
Wel aan, ik wagt hem af, en zal door ned'rig smeken
Des Veldheers groten trotz nog mogelyk verbreken.
| |
| |
Maar niemand styvt zyn Waan met meerder schyn van Reên
Dan Gad. Ik zal, zegt hy, Manasze, myn gebeên
Verenigen met u, om kermende en verlegen,
Des Heidens Opperhoofd tot zagtheid te bewegen.
Ootmoedigheid verwint zomtyds het wreedst gemoed.
Dan, op dat zulks gelukke is 't nodig tans met spoed
De Vrouwen, meest van 't Volk dat onz verdrukt geboren,
Die wy in onze Jeugd ter onzer hulp verkoren,
By een te gaderen; ten eind door dat geslagt,
Zo minnelyk van aart, onz' allerjongsten klagt
Vertoont zy aan den Vorst. Hy zal zig dan erbarmen
Beschouwende het kroost gezeten op hare armen,
En dat van Moeders kant zyn oorsprong heeft uit Cham;
Hy zal verschonen 't volk, dat zig aan zynen Stam
Door 't huwlyk heeft vereend, en luist'ren naar de klagten
Van Vrouwen, nau verwant aan Kanaäns geslagten.
Zy zwygen alle stil op 't waanwyz woord van Gad,
En vlieden angstig weg naar 't Weidryk Gilead,
Om met de wreev'le liên, die myn Heldin verlaten
In atallingwn, waar eer de Kudde stond te blaeten,
Nog eens op hun gemak te peinzen; welk een raad
Men 't beste keuren zou in deez' verlegen staat.
Zo wederstreevt men God, die 't stryden had bevolen.
De Duivel gaat zyn gang, gelyk de vuur'ge kolen
Zyn oorzaak dat een vlam het alles zet in gloed:
Zo werkt de Aardskonstenaar in 't menschelyk gemoed.
De Vonken van het kwaad in drie bezweken Stammen,
Door hem zo snood verwekt ziet men haast helsch ontvlammen.
| |
| |
Zyn boze werking slaat gelyk de blikzem voort
Van Stam tot Stam. Aldus voert Aser nu het woord,
Door heimelyke Vreez ten afval aangedreven:
Zo moet dan 't gantsch geslagt van Godsvriend Abram sneven.
O Hemel! Zie op onz! in onz en is geen kragt
Om wederstand te biên dien vrezelyken magt.
O Debora! gy sart de woede van die Leeuwen,
Wier Moordlust niet begeert dan 't leven der Hebreeuwen:
Uw stoute daad zal onz op harder Wedom staan,
Als ze onz de wrede klaauw in 't harte zullen slaan.
Geen Sisera laat zig door Vrouwen dreiging tarten,
Uwe onderneming zal verdubb'len onze smarten.
Zyn trotsche ziel zal zig van uw grootmoedigheid
Ontzagg'lyk wreken.... dan, waar toe hier meer gebeid?
Ons Opzet staat nu vast. Wy gaan onz sluks versteken
In rotzen, diep gehoold, in ontoegangb're kreken,
Komt Aser door gebrek van nutb're Leevtogt om:
Wy zullen, met het Oog gekeerd naar 't heiligdom,
Godvrugtig onzen Geest in 's Heren hand bevelen,
Geen Heidens Moordgeweer zal onz aan vieren delen;
Geen Kananyt bespot dan 't omgebragte Lyk,
't Hangt aan zyn Zegekoetz dan niet bebloed te pryk,
Nog word niet voortgesleept aan zyn geseizende Assen,
Langs 't lillend brein en merg, door laauwe purperplaszen
Van 't broederlyke bloed. Die vreez, die hem vertzaagt,
Die Aser, vol verdriet naar zyn Spelonken jaagt,
Bezet ook 't hart van Dan. Dus hoort men hem besluiten:
Kan ook een zwakke hand de loop der stromen sluiten?
| |
| |
Zo min keert Debora des heidens fellen loop.
Wel aan! wie 't leven mint, ga met onz. Er is hoop,
Dat wy het Landgeweld, zo vrezelyk te dugten,
Op de altyd vrye Zee met onze Have ontvlugten.
Met vliedt die gantsche Stam (en neemt veel aanhang meê
Uit deez' en genen Stam) ter veiligheit naar Zee,
En golvt wanhopig heen op 't rollen van de Baren,
Onzeker waar ze op 't eind hun Schepen zullen maren.
De Landstreek, die zig stoot aan het vermaarde dal
Waar straks myn Debora Gods volk verloszen zal.
Die welige Landou toen Meroz land geheten,
Daar was brooddronkenheid in 't hoogst bewind gezeten.
Held Sisera had hier een heerlyk Hov gebouwd,
Waar in de Dertelheid aan Wellust wierd getroud.
Dit trotz Gevaarte was beroemd by Nageburen:
Het gladde Sittimhout bedekte zyne muren;
Of anders 't eêl tapyt, waar op der Vrouwen naald
De wond'ren der natuur bevallig bad gemaaid.
Het hoog gewelfzel ruste op koperen Kolommen,
Geregeld naar den Bou van Peörs Heiligdommen,
Terwyl in nis by nis de Goden van het land,
Gebeiteld uit Yvoir staan in een juist verband.
De Stamvaêr van den Vorst was met zyn Kroost en neven
In ene Galery geschilderd naar het leven,
En 't Huiz van Sisera, dat met zo menig Held
Zyn Glorietitelen, zyne Oorlogsdaden telt,
Was in de voorste Zaal in Loovwerk opgehangen,
Zo kunstig, dat elks ziel door de ogen wierd gevangen.
| |
| |
Men zag Behangzelen met Ophirs Goud bestikt,
Met Hemelblaauw gezoomd, met Purper opgestrikt,
Met 's Konings Beeltenis en Wapenen bestoken
Om elken Ledikant, dat lievelyke roken,
Waar meê het zagte donz, de Dekens van Zatyn,
En 't fyn Egiptis doek vol kunst doortrokken zyn,
Door Zaal en Zaal verspreidt. Men strooide staag de Bloemen,
Waar Sarons malsche streek pleeg moedig op te roemen,
De Lelie en de Rooz, nu raar en ongemeen,
Ter kitt'ling van de Reuk langs Marm'ren Vloeren heên.
Daar 't Vorstlyk Tafelbed, omzet met Diamanten
In Pragt te boven ging de Praal der Ledikanten.
Kòrtom de Majesteit deed, waar men 't oog mogt slaan
Elk met verwondering en diepen eerbied aan.
Er was een schone Tuin, waar langs het levend water
Al morm'lend nederschoot; terwyl op dit geklater
En 't aangenaam geruisch van dien kristallen stroom,
't Gevogelte in Granaat-Olyv-en-Vygenboom,
Door zoete Melody des Wandlaars ziel kon binden.
Hier liet zig Jezabel des Veldheers Moeder vinden.
Hier wagt zy met het Kroost des Konings naar den dag,
Dat hy met bloed bevlekt komt Juichend uit den slag.
Om haar is 't Huiz gepropt van gryze staat Mevrouwen,
Die haar al vleyende gedurig onderhouën;
Terwyl een Maagdenschaar, die door het Jonkerdom,
Dat op haar gunste hoopt met rinkeltuig en bom,
En Citer word gestreeld, op 's Konings Dogter passen,
En haar met nieu vermaak elk ogenblik verraszen.
| |
| |
Zy was het enig Kroost van Koning Jabin, vroeg
Aan Sisera verloovd mids hy Gods Volk versloeg.
Het bloed van Abrams Huiz zou 't Pand der Minne wezen,
Selaphia in wie de wulpschheid was te lezen,
Brooddronken opgevoed aan Vaders dartel Hov,
Voelt kittelend vermaak in 't horen van den Lov
Van Hem, wien ze om zyn Haat op Jakob wilde minnen.
Het Beeld des Veldheers zweevt gedurig voor haar zinnen,
Wyl ongezouten boert en laffe vleiery
Haar hart verdartelen. De Minnekozery
Doet haar elk ogenblik met pynelyk verlangen,
Vast wenschen: Sisera in haren arm te ontvangen.
Elk wenscht de Ryksprinses al juichende geluk
Met zulk een wederhelvt, die niet alleen het Juk
Der slavernye kon om Isrels schouders dwingen:
Maar die dat magtig Volk, dat Kanan dorst bespringen,
Als 's Konings Vyanden voor eeuwig zal verdoen.
Men gast, en brast, en slempt, daar zy niets kwaads vermoên.
Dan eindelyk ziet men de hoovsche spelen staken:
Men klimt verwoest van zin, nu naar de platte daken,
Van waar Selaphia met hare Juff'ren rei,
Op 't Klinken der Bazuin, en 't nare Veldgeschrei,
Den aanval zoude zien. Men dient terwyl, uit Schalen
Van Goud, het Zuikerwerk, de beste Wynen stralen
In 't fynste Bergkristal; men drinkt vast, bly te moê,
Elkaêr by 's Vorsten heil de volle zege toe.
Men had, de Bruid ter eer, met handgeklap besloten,
Dat Sisera met al zyn Edelen en groten,
| |
| |
Aan 't oog der Jufferschap, dat reit in 's Veldheers Zaal,
Den luister tonen zou van al de Zegepraal.
Een valsche hoop, dat hier geen onheil waste vrezen:
Maar dat men by het Hov, gewis zal veilig wezen,
Had Isrels grootste deel naar dit gewest gevoerd.
De valsche Sisera, die op die Volken loert
Gelyk een loze. Vos op Eenden in de Stromen,
Of als een grynige Uil op Muschkens in de Bomen, Beval zyn Moeder, hem gelyk in Aart en Zeên,
Om door verscheiden zoort van valsche vriendlykheên,
Gespelen van het Hov, die Volken te bedriegen;
Hen, door een looz gevlei, zo vad in slaap te wiegen,
Dat zy gantsch zorgelooz, niet vrezen voor den slag,
Waar mee men 't Gods volk dreigt met de aankomst van den dag.
Zyn boze list gelukt met hulp van Satans kragten.
Het Isrel meent hier is voor hun geen kwaad te wagten;
Want Veldheers loze Moêr de snode Jesabel,
Een afgeregte Feeks, een werktuig van de Hel,
Speelt hare rol zo juist(daar 't niemand kan bemerken.)
Dat Isrel door haar List geen Isrel wil versterken.
Nu myne Godsheldin het aanmaant tot den stryd;
Op dat het zig met moed van zyn verpligdng kwyt,
Heerscht een onwilligheid in 't hart der Meroziten,
Zy spotten met de vreez der bange Israëliten.
Geen Held, wiens Moeder hun zo veel genaê bewyzt,
Zal hen ooit schade doen. 't Verleid geslagte pryzt
Het helsche giv, dat hen, ten koste van het leven,
Gezuikerd en verguld zeer mild word ingegeven.
| |
| |
Zy wyzen Debora met schamp're reden af,
En tronen op zig neêr des Hemels strenge straf.
Ga voort Apollion uw werking te betonen
In de afgepyndé Ziel van Vader Abrams Zonen:
God krygt te meerder Eer, ten spyt uw lift en kragt,
Als Jakob triumfeert met zulk een kiene magt.
En Meroz! God zal U door myn Heldin vervloeken,
En Haar met zege op zege, al stryd gy niet, bezoeken.
Tien Stammen trok de Hel van myne dapp're Vrou.
Nogtans blyvt Zebulon ten einde toe getrou,
En kloeke Naphtalie, blyvt, hoede kanz mag keren,
Met d'Edelen des volks haar eeuwig hulde zweren.
Maar ondertusschen klimt de schone Dageraat,
Op 't statigste gekleed in 't purperen gewaad,
Waar aan de drupp'len dauws als kostb're stenen glimmen,
Met Rozen om het hoofd uit 's Hemels morgenkimmen.
Myn dapp're Debora voelt haren moed gewekt,
By 't ryzen van het licht. O Isrel! wat vertrekt:
Dus roept zy: wat vertrekt gy uwen optogt langer!
Daar Barak, mynen Vriend als ik alrede zwanger
Van Oorlogs aandrift is. Nu ziet zy: hoe haar volk
Zig rondom haar vergaêrt gelyk een dikke Wolk.
Zy telt het Heir, dat haar manmoedig aan blyvt kleven.
Tien duizend hebben zig vrywillig aangegeven
Tot d'Orelogen Gods. Tien duizend monstert zy,
En stelt hen in 't gelid te Redes Naphtaly.
Voort trekt zy daar meè heen, verzekerd van het winnen
Des ongelyken krygs, naar Thabors hoge tinnen,
| |
| |
Van waar men Jabins Heir geheel konde overzien,
En in zyn Legering, en Magt en Pragt bespiên.
Dan naulyks is zy nog den Thabor opgestegen,
Of 't snaterend gerugt verspreidt fluks allerwegen:
Hoe Isrels Richteres, niet ver van Baraks Stad,
Met vyvpaar duizend Man zig neergeslagen had,
Gereed om Sisera in zyne sterke Wallen,
Daar Wanhoop heur geleid vermetel aan te vallen.
Geen dolle Stier met scherp geschoten door de huid
Is woedender, dan tans de Veldheer op 't geluid
Van deze Maar. Hoe! zal, nu Sisera gedogen,
Dus schreeuwthy, daarzig 't Vuur der gramschap in zyne ogen
Vol stralen bloeds vertoont, dat een verwaten Wyv,
Hem als een laffen bloed ontzind valle op het lyv'!
Te Wapen! moedig volk! te Wapen! Jabins Knegten!
De Woede en Wanhoop wil voor Isrels Vryheid vegten.
Verbreekt dien dart'len trotz. Verteert dat volk dien waan,
Waar door zy, woest van aart myn Hoogheid wederstaan;
Verdelgt! verdelgt dat Rot, gewoon om zaam te Scholen
Tot Jabins ondergang. Die rede in Rotz en Holen
Wegkropen, gaven zig ten prooi der hongersnood:
Maar de overige sla men alle als Schapen dood.
Tza! vaardig tot den slag! straks verwen wy de stromen
Van Kison met hun bloed. Niet een zal onz ontkomen.
Zo worde dit gewest voor eeuwig eens bevryd
Van 't godlooz Slangenzaad, dat Baäl tegenwryt,
Zo ras zyn Priesterdom, die 't blinde Volk belezen
Van wond'ren droomt, hen eer door enen God bewezen,
| |
| |
Die Die op een Kiste zit, en hun beval den Ban
Uit te oefenen op 't Volk van 't oude Kanaän.
O aarde en hemelgoôn! laat onz die Beê verwerven,
Dat wy uw Weerparty door 't moordend staal verderven!
Waar na uw trouwe Knegt by 't bly Triumsgeschal
Zyn beste Beesten op uwe Outers off'ren zal.
Op dat ontzagg'lyk woord staan al de Legerscharen,
Die een ontemb're drift tot Moorden door al de aêren
Gevoelen, in 't gelid, 't Verdelgend Enakszaad,
Dat Asdod, Gaze, en Gath, als eigen grond beslaat,
't Schrikwekkend Reuzenrot zyn de eerste in de Oorlogsorden.
Elks glinst'rend Zwaard, dat zy aan d'yz'ren heupen gorden,
Is zwaar, gelyk de Spiez waar Snorker Goliath
Den Zoon van Izaï, verwaand meê tegentradt.
Zy gespen om de borst gemalyde Pantsieren,
Haast tagtig ponden zwaar; de kop'ren Schilden zwieren
Hen aan den stalen arm; een Helm bedekt den kop;
De witte Vederbos hangt van den gladden top.
Zy dond'ren met de stem. De grond dreunt waar zy treden.
Zy blikz'men met den wenk der dreigende ogenleden.
Zy schynen Duivels eer, in menschelyken schyn
Ten afgronde uitgedoemd, dan Adams Zaad te zyn.
Al 't ov'rig volk verschynt als dwergen by die Reuzen.
Dit Rot alleen zou wis de magt van Isrel kneuzen,
Gelyk een Olifant de kiene Mier vertreedt,
Zo Jakobs trouwe God niet voor zyn kind'ren streedt.
Naast dezen voegen zig de drommen Filistynen,
Gewend gelyk een Leeuw op 't Slagveld te verschynen.
| |
| |
De rode Bloedvlag waait van hunne Veldstandaar.
De Moord met haar gevolg, staat in den Beukelaar
Naar 't leven uitgeëtst. Zy voeren Legerbylen,
Die dolle wreedheid moest gelyk een Scheermes vylen,
In hun verëelte, vuist. Nu. volgt een Kemelhoop,
Ip snellen gang gelyk den Cinnerethschen loop,
Waar op het woelt gespuiz van plonderende Arabieren
Godlasterende zit. Hoe hygen deze dieren.
Vermast van al den buit, door 't Land reeds opgejaagd.
Dat volk, dat naar geen bede, of jammerkreten vraagd,
Mee een gemoed zo hart als diamant geboren,
Dat lacht, daar Lyderen in 't drabbig bloed versmoren,
En spot wanneer een mensch hen-aansmeekt. om behoudt:
Woedt als een Tigerin in 't Libiaansche woud,
Wanneer een Jagtgespan haar eerst geworpen jongen,
Daar zy hun voedzel zogt argliatig heeft besprongen.
Bezolding heeft het niet, het trekt op Krygsgeluid
Te Viervoet naar den-slag om 't voordeel van den buit.
Daar zy 't verwonde Lyk, op 't Slagveld neêrgegleden,
Door hunner Keem'len voet vermorz'len en vertreden.
Nu schikt zig Zidons volk op zyn bepaalden stand.
Elk heeft het Slingertuig in zyne regtehand.
De stenen, scherp gekant, in zyne leed'ren tassen.
De Pylen wel gestaalt, die op de Bogen passen,
In dodend giv gedoopt, zo eerst gesmeerd, om vlug
Te treffen, slingeren in Kokers op de rug.
Maar 't Volk van Libanon, zo stug als Horebs rotzen
Maakt de Agterhoede, en komt met yzelyke knotzen
| |
| |
In zyn gevreezde vuist, daar Leeuw-en-Panthervel
Om zyne Schouders hangt voor 't oog van Israël.
Dit yz'lyk heir, berugt by vreemden en geburen,
Waar by Vorst Jabin volk en Wapens wilde, huren,
Dit Heir, dat yders ziel tot tzitteringe dwingt,
Word door een magtig tal van. Wagenen omringd,
Van Wagenen voorzien met Seiszen aan de wielen,
Die in den Ommezwaay by honderden vernielen,
Waar op een Troep, geleerd op 't rollend Krygsgerid,
Die elk met heesch geschreeu ten Oorlog aanhitst, zit.
Des Konings Legervoogd zet onder dit gewemel,
Geharnast als een Vorst zig op een witten Kemel,
Wiens hals met louter goud, in Maankens afgedeeld,
Waar op de Nagtvorstin Astarte staat verbeeld,
Op 't PragtigSte is verSierd; wiens Pluim met ed'le stenen
Vol zwier beregen is. Hy rydt om 't Leger henen;
Beziet of yder een in Oorlogsorde staat,
En geevt het laatst bevel aan Hopliên en Soldaat.
Misschien zal Debora op dit gezigt bezwyken.
Neen! haar gelove weet van wankelen nog wyken.
Zy werpt zig aan het hoofd van-hare benden, neer,
En smeekt vol Heldenmoed: dat Isrels God, haar Heer,
Zyn hooggedugte magt den Heiden kenbaar make,
En 't Volk, ter dood gedoemd, uit zyn benaudheid slake.
Zy Zweert, daar al het volk zyn hart den Here gav,
Den zondehdienst van-Baal, voor Isrel ptegtig af.
Al de Eng'len kyken neer, begerig om te aanschouwen
Den wond'ren Mannenmoed der dapperste aller Vrouwen.
| |
| |
Zy gaat door God gesterkt, in ziel en zin verblyd,
Met haar bekeerd gevolg al juichend naar den stryd.
|
|
Auteursrechtvrij