|
| |
| |
| |
Heureux le peuple qu'un sage Roi conduit ainsi! mais encore plus heureux le Roi qui fait le bonheur de tant de peuples, & qui trouve le sien dans sa vertu!
Fenelon.
| |
| |
AAN HARE
KONINGLYKE HOOGHEID,
mevrouwe
FREDERICA SOPHIA WILHELMINA,
geboren prinsesze van
PRUISSEN;
prinsesze van
ORANGE en NASSAU,
enz. enz. enz.
| |
| |
Doorlugtigste Vorstin! daar neêrlands maagd, gezegen
In Rou om 't zwaar verliez, haar Hoop heeft weer verkregen
Door uw Herstelling: treedt myn blyde Zangerin
Met diep ontzag het Hov van U, 's lands Moeder, in.
En waagt het ene bede op heden te begeren:
Zy moog', haar Vreugd ten blyk, een Digtstuk U verëren.
Een kleine gaav. Maar 'k weet uw Koninglyke ziel,
Wie meer een Neêrlands hart, dat Nassau mint, geviel
Dan 't blinkendste geschenk, zal myner Zangsters bladen,
Waar voormaals ook myn Vorst op neêrzag, niet versmaden.
U biede ik Debora. Een Moeder eer genoemd
Van 't Godsvolk Israël. Een Rigteres, geroemd
Om haar Heldhaftigheid, en zeldzaam zielsvermogen.
Gy zult zo min als zy, dit spelt 's lands Hoop, gedogen,
Dat Neêrlands beste pand, de Vryheid werd bestreên,
Veel min door List of Dwang op d' ed'len nek getreên.
Dat dult geen Pruissens bloed verenigd met Oranjen,
Handhavers harer Eer in Neêrland en Germanjen.
Weez Staat en Kerk als zy een Toevlugt in 't gevaar.
De Roem van 's lands gezag. De onwrikb're steunpilaar,
Waar aan de Deugd zig leent. Bemindste van de Vrouwen!
Laat Kunst en Wetenschap haar sterkte in U beschouwen.
En streel als Lente weêr het aardryk opensluit
Tot gantsch Europaas vreugd en Neêrlands heil een spruit.
| |
| |
| |
Debora.
Inhoud van den eersten zang.
Gods Ervdeel, Israël, steeds troulooz aan zyn pligt,
Gevoeldt des hemels Wraak, om 't driftig nahoereren
Van Kanans Ydelbeên, waarom zyn Voorspoed zwigt
Voor 't opgedrukte Juk van beidensche Overheren.
Het tydig Naberou boort door de rampen heên,
En troont der Godheids Lievde op zyne bondgenoten.
Zy ziet mie Isrel plaagt; zy boort zyn boetgebeên;
En roept Vrouw Debora om Jabin uit te stoten.
Zy trekt, door God gesterkt, met baren heldenfloet
Aan Meroms zilv'ren stroom den Vyand te gemoet.
Het luste my voorheên 't Geloov van 't puik der Vrouwen,
Der Godgezinde Ruth in bybeldicht te ontvouwen.
Te zingen: hoe die Weeûw, haar Goden, Volk, en Land,
Om 's Heren wil verliet; en hoe ze aan Boäs hand,
Gedoopt als een bekeerde, in 't huwlyk mogte paren.
Tans speelt myn Zangerin op hare strakke snaren,
De aan God verpande Deugd der dapp're Rigteres,
Der Vrouw van Lappidoth, der vroomste Profetes,
De Hoop, de Steun van 't Land in diep verdorven tyden,
Van Isrel 't Ogelyn, tot wie het in zyn lyden
Angstvallig toevlugt nam; dien ze in zyn jongsten nood,
Als met een Moeders hart volveerdig hulpe boodt.
't Lust my den Heldenmoed van Debora te zingen;
Hoe zy bestond het staal in 's Vyands borst te wringen;
| |
| |
En Jacobs weerlooz Zaad, daar 't steent, en weent, en klaagt;
Om dat het Jabins Juk, en wrede boeien draagt,
En nu reeds twintig jaar naar zynen wenk moest leven,
Door 's hemels hulp gesterkt, zyn vryheid weer zal geven!
Zwyg gryze Fabeleeuw, op leugenen verzot,
Van menig Amazoon, die 't weiff'lend oorlogslot,
Besliste door den pyl, haar taaje peze ontschoten.
Pentesilea met baar strydb're togtgenoten,
Verlieze haren roem. Poch van geen Hypsicraat,
De nooit vertzaagde Vrou van Koning Mithridaat.
Spreek van Thalestris niet: haar glorie moet versterven,
Die zy in zeën bloeds op 't Slagveld kon verwerven.
Verbrei niet: hoe Camil, hoe dapp're Hippolyt,
Met haar geharnast heir, uit zugt tot zege, strydt.
Het eeuwig blyvend boek, dat 's Heren Geest wou staven
Tot veler menschen heil, zet ons den Moed, de Gaven,
De Deugd van myn Heldin, die voor geen rampen zwigt:
Maar pal staat in den druk, in onbeswalkter licht.
O! wonderdoende God! die onder Isrels tonen,
Aan 't snarenspel gehuwd, zo heerlyk wilde wonen,
Door wien myn Debora, met heilig vuur bezield,
Op Jabins Legermagt de Zegepraal behieldt;
Die haar door uwen geest genadig wilde leren:
Der Volken Heil en Vloek in dicht te profeteren:
Leer my ook door dien Geest, als ik de grote daên
Van uw almogenheid, zo duidlyk op de Blaên
Der heilrol uitgedrukt, eerbiedig zal beschouwen;
Bestier myn Veder nu, daar zy den Roem der Vrouwen,
| |
| |
Als 't Werktuig uwer hand, gebruikt ten ondergang
Van Hazors Hovaardy, beschryvt in heldenzang.
Mogt ik in Schryvenslust uwe Eer het meest bedoelen;
Gebrek van Kunst myn Zugt tot stigting nooit verkoelen.
Dat tog 't Vermaak, de vrugt van heil'ge Poëzy,
By uwen invloed steeds myn hart tot heil gedy.
Dan vliegt het boven 't zwerk verrukt in zyn gedagten,
't Gaat wel! ik durv, vol moeds, der Godheids gunste wagten.
Het land van Kanaän, door enen milden lugt,
In yder jaargety, zo zegenryk bevrugt,
Daar 't moedig op zyne Eer ten Hemel scheen te varen,
Wierd hier door gouden zeen van zwang're korenaren
Begolvd; en ginder graazde een onafmeetbre stroom
Van altyd tierig Vee. Hier straalde een vloed van room
In Melkers schuimend vat, daar zag men de Olie leken
Van de eeuwig vette Olyv, ginds kropen hele beken
Van Honing, die volop uit rotz en bomen droop.
Geen scheurend boschgediert loerde op des landmans hoop.
Natuur scheen met dat Volk in vaste Vrêe te leven.
Hier tradt de Wandelaar in schaduwe der dreven
Van nooit verslenschte Palm, en blozende Granaat.
Hier wierd 't nieusgierig Oog in 't rondzien nooit Verzaad:
Maar ging gestaag ter feest op Bloemen, Plant en Kruiden,
Beädemd door een Windtje uit 't levenwekkend zuiden.
Hier goot de Muskadel den Wyn by Vloeden uit.
Hier wierd de druiv getreên by 't huppelend geluid
Van 't zevenmondig Ried, en Harpen, en Cymbalen,
Gestemd op d'ed'len zang der schelle nagtegalen,
| |
| |
Bewoners van Bosschaadje, en Eiken, hemelhoog,
En eeuwen lang gegroeid, waar door der Wereldsoog,
De alkoesterende Zon van hare gouden transzen
Maar naulyks boren kon met luisterryke glanszen.
Zo herelyk, zo schoon was 't Eden van dien tyd,
Zo lang als Jacob bleev van Jabins juk bevrydt.
Zo lang hy 's Hemels Wraak, door zyn vervloekte daden,
Door 't dienen van den Baal op zig niet had geladen.
Maar toen men 's Heren Wet baldadig overtradt,
En Zon en Manebeeld als Goden vurig badt:
Toen moest een yvrig God, die zulks niet kan verdragen,
Zyn afgezonderd volk naar hun verdiensten plagen.
Hy wekte Jabin op, het nakroost van dien Vorst,
Die eer in Hazors vest de Rykskroon had getorst:
Maar door held Jozua, de schrik van Kanans groten,
De Uitvoerder van gods Wraak, wierd van den troon gesloten.
's Lands Hoofdstad, toen verbrand, wierd uit het gruiz en puin
Roemrugtig opgehaald. Zy stak haar steile kruin
Vemetel naar omhoog: zint Israël het gloeien
Van Jabins nageslagt niet meerder kon besnoeien.
De Vorst had weer zyn stoel in die versterkte stad.
Maar Haroseth, door 't zout van Galileen bespat,
De Wapenplaatz des Ryks, de Kweekschool van de mannen,
Die op het Oorlogsveld de stalen bogen spannen,
Die 't Zwaard bezoedelen met Jakobs brein en bloed,
En kromme vingers slaan in 's naastens have en goed:
Dat Nest, daar Moordlust broeit, daar Wreedheid is geboren,
Heeft 's Konings Legerhoosd ter Woninge uitgekoren.
| |
| |
Daar maakt Held Sisera, een Veldheer groot van naam,
Geharnaste Oorlogsliên tot 's Konings dienst bekwaam.
Daar leert hy 't heidensch volk: hoe Jacob te onderdrukken.
Het zag vast jaar op jaar de zege zig gelukken.
Wou Abrahams geslagt de scherpe sikkel slaan
In zynen zuren oogst, verwagt met veel getraan:
Dan reedt de Vyand toe met zyn gezeissende assen;
Streek al de halmen neer; vernielde de gewassen;
En stak het Overschot, dat hy niet bergen wou,
Brooddronken in den brand. Beschermde Man en Vrou,
En Jongeling en Maagd, en wat den arm kon roeren,
Het Vee, dat men met schrik door Heidens weg zag voeren:
Dan zoop het blikk'rend staal zig zad aan zulker bloed.
Aldus ontzonk Gods Volk den ouden heldenmoed,
Daar 't al zyn Heerlykheid van dag tot dag zag snuiken.
Het durvde Schild nog Spiez, nog Slinger meer gebruiken,
Nog opzien tegen 't Rot, wien 't hart versmolt, wanneer
God zelv zyn Israel voorzag van krygsgeweer.
Het bergt pas luttel graan, het Veld, vol vreez ontstolen,
En kruipt daar mede weg in diep verborgen holen.
Er worden duizenden door 's vyands staal ontzield,
En, die, ter nauwer nood het leven nog behield:
Blaast als een Schim verteerd, door 't schaars gebruik van Spyzen,
Den tragen Adem uit. Geen Man kan Eer bewyzen
Aan 't lyk van zyne Gaê met lievderyk geween:
Zyn tranen zyn verdroogd, hy zit gelyk een steen,
En bleek als waar hy dood. Met ingezonken ogen
Ziet hy zyn Weeskens aan, die yders mededogen
| |
| |
Verwekken: maar aan wien men gene hulpe biedt.
Elks Onmagt is gelyk. Het Lydelooz verdriet
Kan 't allerfynst vernuft niet naar waardye malen.
Verdriet, dat zo lang duurt als Isrel af blyvt dwalen.
Maar toen het teer van ziel in d'alleijongsten nood,
Tot Abrams Schild en Loon ootmoedig henen vloodt,
En smeekte om tog zyn Woord zyn Eden te gedenken,
Om hen, gelyk voorheên de Vryheid weer te schenken;
Toen 't de ydelheên verliet: toen dagt Hy aan zyn Volk;
Toen sprak hy hun naar 't hart te Silo uit de Wolk;
Toen weez hy 't, om zyn Woord, om zyn Verbond te houên,
Naar 't schrander Raadsbesluit van een der braafste Vrouwen.
Naar Debora, die stil op 't heuv'lig Ephraim
's Land grote noden zag, daar zy, eer nog de kim
Wierd door de Zon begroet, in vurige gebeden
Tot heil van Hebers Zaad, Godslievde had bestreden.
Naar Debora, die vaak 't afkerig Israël
Om zyne Afgodery, dat lydelooz gekwel,
Door inspraak van Gods Geest, verrukt in ziel en zinnen,
Bestraffend had voorspeld: maar niemand konde winnen
Voor 's Heren heilgen Dienst. Dus woonde zy alleen,
En diende in stilheid hem met godgezinde zeén.
De Heyden (zag hy haar,) stond stil en opgetogen:
Zo schoon, zo ongemeen, was de Opslag harer ogen
Zo deftig haar gelaat, waar op voorzienigheid
Iets Goddelyks, zo 't scheen, met voordagt had gespreid.
Zy voelde een heldenvuur in haren boezem woelen,
Dien gene zee van druk in 't minste kon verkoelen.
| |
| |
Was Isrels Toestand naar: het Bethel, dat niet wyd
Van hare Woning ligt, erinnerd haar den tyd
Den eerste Vaderen: hoe God in hoge noden
Daar menigmaal aan hun zyn bystand had geboden;
Hoe 't hemelsch Leger daar, toen Jacob nederlag,
Vermoeid van zyne vlugt, den nagt in held'ren dag
Herschiep om 's Heren gunst dien Braven te beloven.
Zy weet door welk een magt zyn Zaad uit d'yz'ren Oven
Van Memfis wierd verlost. Hy die ten derdemaal
't boetvaardig Israël, had door des Rigters staal
Der dwinglandy ontrukt, kan ook (vertrouwt zy) slaken
De boeien, die haar Volk nu weer tot slaven maken.
Maar ondertussen vult het brommend krygsgerugt,
Dat nimmer dan van Moord en Roven schreeuwt de lugt
Met hart verschrikkend wee. Er word een kreet vernomen,
Dat Kanans Overschot, eer Isrels zwaard ontkomen,
Nu in getal en magt ontzagg'lyk aangegroeid,
(Zo schiet een Veelvoet, daar hy telkens word besnoeid,
Weer nieuwe leden uit.) dat Jabins yz'ren troepen,
Aan Meroms wateren ten Oorlog zyn geroepen.
't Verderven van Gods Eer is eenmaal vast gesteld.
In 't magtig Harozeth onthoud zig 't Krygsgeweld,
Dat straks in vollen ren op Jakob aan zal horten,
Om dat wemoedig Volk, zo 't zig verbeeld, te storten
In enen jammerpoel, waar uit het nimmermeer
Zyn hoosd verheffen zal. Vorst Jabins Legerheer,
De wrede Sisera, beroemd door Oorlogsdaden,
Die zyne Zege-kar vaak had met roov beladen,
| |
| |
Aan Vuur, en Staal, en Bloed, en velerlei Ellend,
Het kroost des wreden krygs van jongs af aan gewend,
Schiet blikzems uit zyn Oog, die wederligten geven
Op zynen kop'ren Helm, nu hy, door Nyd gedreven,
Bevel geevt aan zyn heir. Het moet den naasten dag
't Aemegtig Jeschurun, help God! met enen slag
Voor nu en steeds verdoen, en 's Heren Hut verbranden.
Die Heiltent, waar Gods Volk de loeiende Offeranden
Voorheen zo juichend bragt, en buiten 't louter goud,
Dat Isrel met ontzag in heiige weerde houdt
Als heilbeduidend goed, 't Zal onder 't zegevieren
Godlastrend henen treên, door trage bloedrivieren,
En plonderen het land, waar 't eer wierd uitgevaagd.
Nu is het rondom naar het wyde Kanan waagd
Van Isrels Ondergang, die morgen is beschoren,
Een algemeen gekerm poogt door de lugt te boren
Om 's Hemels grimmigheid (die op een zondig land,
Dat haar door grouw'len sart met opgeheven hand,
Haar wraaksiool, gevuld met Jamm'ren en ellenden
Tot schrik der Volken leegt.) waar 't mooglyk aftewenden.
Ai my! myn oge weent. Myn ziel verkwynt van druk.
'k Gevoel, (verbeeld ik my.) dat eigenste ongeluk,
Dat Abrams kind'ren treft. O nare nagedagten
Van zulk een' bangen tyd! hoor! welke jammerklagten
Stort daar die Vader uit in 't Kindervol gezin:
Ik woog (dus spreekt de man.) vergeevsch dan myn gewin
Den wreden heiden toe; ten eind hy niet mogt hind'ren,
Dat ik het luttel brood, gezaaid voor Vrou en Kind'ren,
| |
| |
Toe Schoven binden zou, daar anders d' Oorlogsas,
Nier vergenoegd met slegts het klaverryke Gras
Te ontheist'ren, 't rypend Graan doorsheed voor Bouwmans ogen;
'k Heb reeds te lang myn Kroost en Gaê, vol mededogen
Met al myn magt beschut voor wreden Hongersnood.
Ik wederhield haar slegts der Kaken van de Dood,
Om my haar trouwen Man, op deze bloed'ge Heuv'len,
Om my zyn' Vaderliev te zien ontydig sneuv'len.
Neen! 'k zie nog mooglyk eerst hoe myn Beminde sneevt,
Daar heure vege mond haar Zaad den Zegen geevt.
Dat weerlooz Zaad, dat straks word aan een Spiez geregen,
Of aan een Rotz geplet, of dat, vol Angst gezegen
Op Moeders mager Lyk, van Beulen doorgehakt,
Daar van word afgerukt, en onder't Paard gesmakt,
Waar na het, door dien Val verminkt aan al zyn leden,
Door 't woedend Oorlogsbeest doldriftig wort vertreden.
Zie daar een Jongeling in 't prilste zyner kragt,
Wiens Bruilovtsfeest naar 't eind der Rampen had gewagt.
Hy kreeg na zagt gevlei het Doelwit zyner Minne,
Het levenkoest'rend Ja van zyne Zielvrindinne.
Hy valt, verstomd van schrik, daar 't minnelyk gebaar
Door tranen is bedauwd, op zulk een bange Maar,
Zyn Lievste om haren Hals. Die Hals, dien hy te voren
Zo strelend vergeleek by een yvoiren Toren;
Hy drukt, als halv in zwym de lippen zyner Bruid,
En eindelyk roept hy, verward van zinnen uit:
Vaar wel! myn twede Ziel! uw Trouw kan my niet baten!
God heest het Joodsch geslagt, zyn Eigendom verlaten!
| |
| |
Wy zyn in 's Heidens magt, die vlymt op nieu het Zwaard,
Op Bekkeneel en Borst van Isrel vaak geschaard.
't Is straks met onz gedaan! Men zegt, dat men van verren
Op gintschen Heuveltop, hen, in 't getal de Sterren,
Of 't Zand der zee gelyk, gesteld ziet in 't Gelid.
Wat is 't?... daar hoor ik reeds het nad'rend Krygsgerid!
Myn Hart! myn Zin! myn Lust! Vermaak van myne dagen!
Komt zo rampzalig dan een eind aan onze plagen!
O lydelooz Verdriet! zal 'k U ontëren zien,
Terwyl men my vermoord! Wie zal U bystand biên
In uwen bitt'ren angst! O Leven van myn Leven!
Eer gy Uw ander Zelv door Heidensch staal ziet sneven,
Beneem Gy 't leven Hem, dien Gy het leven gaavt,
Die zo lang om uw Min gezwoegd heeft en geslaavd.
Neen: zegt zyn Minnares: dood my! dat uwe Handen
Het Staal gevoelen doen aan al myne Ingewanden,
Eer ik uw' Doodsnik zie. Dat tog geen heillooz Rot
Met my, van U beroovd, baldadig dryv den spot.
O! gave God! dat wy, verenigd zo veel jaren
In Ziel en Zin, en Hoop op een gelukkig paren,
In die Vereniging verwierven enen dood;
Dat ik in 't ogenblik, dat gy uwe Ogen sloot
Den laatsten Adem gav! ... Zie ginds dien ouden Vader,
Dien uitgeteerden stok, die 't bloed in 's levensader
Nog traagjes vloeien voelt, wien Deugd het agtbaar Hoofd,
Daar hy in Jacobs God eerbiedig heeft geloovd,
Voorlang verzilverd heeft. Ai zie! dien mag'ren Gryzen,
Die steeds den Dienst van God zyn kroost pleeg aan te prvzen,
| |
| |
Zyn kroost in 't vyfde Lid, drukt hy nog in 't verstand
De wonderen van God betoond in Isrels land.
Dus lang had hy zyn Huiz vermaand tot stil betrouwen
Op Izaks vreez; tot hoop, dat die hen van 't benouwen
Des Vreemden vryen zou, gelyk wel eer, toen Hy
Zyn Ervdeel had verlost uit Kanans dwinglandy.
God had aan Abraham, dus sprak hy vaak, gezworen,
Dat Zyn gezegend Zaad, door Hem ten Volk verkoren,
In wezen blyven zou tot 's aardryks Avondstond;
Hoe, eer de Almogenheid zou wank'len in 't Verbond,
De Wereld weder tot een Baiert zoude keren.
Maar nu hy met zyn huiz, dat alles moest verteren,
Den Dood voor ogen ziet, en nergens weet te vliên;
Nu hy zyn schuddend Hoofd het Moordstaal vreest te biên,
Ontzinkt hem de oude Moed. Hy hest nog slappe handen
Met smekingen tot God. O God! die Isrels landen,
En Israël zo vaak door een roemrugten Held,
Gesterkt door uwen Arm bevryde van 't geweld:
Zo smeekt hy: Gy! Gy kondt ook heden onz bevryden
Van zo veel Dorenen gehegt in onze Zyden.
Geev tog uw Volk een Hart, getrouw aan uwe Wet.
Dan Och! hy voelt zig met een drom van angst bezet.
Geen wonder! want een Weêuw, de naaste zyner magen,
Hangt aan zyn ranke Hals, om hem haar' nood te klagen.
Zy mist in zo veel druk haar Wederhelvt, haar Troost;
Den Adem harer Neuz. Zy heeft des Vaders kroost,
Rondom zig in een Kring van vier paar ted're spruiten,
Onnooz'le Schapen, straks zal haar de Kryger buiten.
| |
| |
Zy zugt, en kermt, en maakt een zinnelooz gebaar.
Nu klopt ze op haren Borst, dan rukt zy 't golvend Hair
Wanhopig uit het Hoofd. Nu roept ze: Och! Zuigelingen,
Twelingen, pas gebaard, eer wy de maar ontvingen:
Dat Vader wierd geveld: 'k kus U, o lieve Twee!
Voor 't allerlaatste dan! myn Telgen, die van 't Wee,
Dat onz genaakt niet weet: nu zullen u die Borsten,
Waar na ge aêmegtig snakte, en schreiend pleeg te dorsten,
Niet meerder laven; 'k druk myn teng're U nimmermeer
Aan 't Kinderlievend Hart. Dit zegt ze en zygt ter neêr.
Daar tegen over zit een Vrouw die twintig Jaren
(Zo lang verleed het, dat ze in 't Huwlyk mogte paren.)
Vergeevsch, bedroevd van Ziel, had om een Telg gezugt,
En nu, hoogzwanger hoopte op een volschapen Vrugt.
Zy heeft de doodsche Maar met schrik op schrik vernomen,
En baart eer nog de tyt van baren is gekomen;
En blaast in harde Ween het worst'lend Leven uit,
En laat haar kermend Wigt der moordery ten buit.
Ginds .... maar myn hart bezwykt door alle deze ellenden.
Elk schreeuwt in zynen Angst, dat God den Slag wil wenden,
Dien Israël genaakt: het Isrel, dat zyn kwaad
Versoeit, en God erkent als d'enen Toeverlaat.
Heel anders ging het toe by Jabins Legerscharen,
Daar alles wat men pleegt de Lyders kan vervaren.
Men drinkt elkander toe in 't bly vooruitgezigt
Des zegevollen Slags, die morgen is verrigt.
Held Sisera ligt aan op purpren Tafelbedden
Met d' Oversten van 't Heir, die duizenden verwedden,
| |
| |
(Is ergens nog een Hoofd, dat zwarigheden stelt
In 't doden van Gods Volk, dat driewerv met een Held
Trinmf bevogten had op heiren Kananiten,
En Philistyns gebroed, en wrede Moäbiten.)
Dat dit weerbarstig Zaad uit zyn gedreigden Val,
Die straks hen overkomt nooit weer verryzen zal.
Zo moet men 't Hart des lands van zulke Pesten vagen!
Zo moeten zy de Wraak der Goden eeuwig dragen!
Ja schreeuwt men telkens weer, zo moet dat Rot vergaan,
Dat onz, te roekelooz den Kryg heeft aangedaan.
Neemt wraak, roept Sisera, myn uytgelezen Helden!
Neemt wraak van zo veel Bloed, dat van uw vrugtbre Velden
In uwe Beken droop, toen dat vervloekt gespuiz,
Tot hoon van Astaroth het Koninklyke huiz
Van Vader Cham besprong, en 't poogde te besnoeien;
Ruk uit dat welig Kruid eer 't ons te hoog mogt groeien.
Het roepe tot dien God, die in een Kiste woont,
Wiens Aart zyne Outerman op enen plaat vertoont.
Hy heeft hun dog dit Land ten Eigendom gegeven,
Het luistere of dien God nog heden is in leven;
Want 't was reeds langen tyd, dat Hy geen antwoord gav;
Hy keer den Ondergang nog eenmaal van hun af.
By al dit helsch rumoer, by zo veel vuile reden
Word menig Offerdier voor Moloch doorgesneden.
De valsche Priesterschap doorzoekt het ingewand,
Terwyl de grove Romp op 't geurig Auter brand.
't Geevt agt op lillend Groom, men hoort het preev'lend spellen:
Hoe Zegeryk men tans Gods Wynstok neêr zal vellen.
| |
| |
De plegtigste Osferande is d'Afgod nu gewyd
Ter werving zyner Gunst by 't aangaan van den Stryd.
Vele Ouders, gantsch verblind, door 't Bygeloof, dat Papen
Hun drukten in 't Verstand, staan met de tedre Schapen,
Onnoz'le Wigtjes van geen nadrend kwaad bewust,
Des Vaders hoogst vermaak der Moeders lievde en lust,
Gereed, hoe zeer Natuur mag in den boezem woelen.
(Kan valsche Godsdienstdrift ook Moedermin verkoelen?)
Om 't Kroost, dat lacht, vermids het alles lachen ziet,
En zyne handtjes bly den Opperpriester biedt,
In enen Hel van Vuur ten zoen van Baal te smyten.
Help God! daar hoor ik reeds die Martelaartjes kryten,
Terwyl de Vader zingt, de Moeder hupp'lend juicht,
En hare dankbaarheid in 't openbaar betuigt;
Om dat ze in Molochs vuur hare eigen ingewanden,
Medogenheid ten spyt, Godvrugtig op mogt branden.
Ze is de Eerste in de Offerrei, en volgt de Feesttrompet,
Die op het hol geluid des Trommels is gezet.
Maar God, die alles ziet met nimmersluimerende ogen,
Kon al die grouwelen nu langer niet gedogen.
Regtvaardigheid, die 't al op zyne waarde schat,
Had nu heure Evenaar in hare hand gevat,
Om tegen Jacobs boet zyn vorig kwaad te wegen.
Gods Wraak nog in de weer om haar Fiool te legen,
Wierd door zyn Goedigheid, en nimmerfaalbre Trou,
Door zyn Barmliartigheid gewezen op 't Berou
Van Isrel, dat Gods Regt vond wigtiger te wezen
Dan 't vorig Misbedryf. Zyn liefde die voor dezen
| |
| |
Dat uitverkoren Volk, om 's Vaders wil bemind,
Zo teder troetelde als een Voedster 't enig Kind,
Die lievde, die God zelv voor 't aanbegin der Eeuwen
Bewoog, om uit het Zaad der heilige Hebreeuwen
Te wekken 't eeuwig Woord, 't beloovde Vrouwenzaad,
De Hoop der Vaderen, der Vromen toeverlaat,
Wendt nu, hoe zeer gesmaad, Gods grote gramschapskragten
Van zyn beminden af naar Jabins Legermagten.
Ja zy beweegt den Heer te dalen van zyn Troon
Als in een' Eng'len schyn, voorhenen meer gewoon,
Om zig aan Debora in Gunste te openbaren,
Ten eind hy zynen wil haar duid'lyk mogt verklaren.
Voort vaart gods Aangezigt op 't schel Bazuingeluid,
Daar 't Blikzemd in het rond 't Verblyf der Geesten uit.
't Was Avond, en de Zon, die droever dan voorhenen
't Beangstigd Werelddeel had op dien dag beschenen,
Als treurde zelv Natuur met 's Heren zugtend Volk,
Verstak haar Hecrlykheid in ene donk're Wolk,
En gleed de Westkimme af. De Nagt met hare Spoken
Was reeds in 't donker Oost verschrikkend doorgebroken,
En schoov met tragen Voet langs 't donkerblaauwe Pad:
Toen Debora by 't loov des Dadels nederzat,
En poogde, in God verrukt, met haar bespiegelingen
Op wieken van Geloof, de Wolken door te dringen.
Maar wat Verwondering ontstond in haar gemoed:
De lommerryke Palm staat gantsch in ligten gloed.
Zy peinst, en hoort een stem: zo ben ik eer verschenen
Aan Amrams groten Zoon, toen ik 't boetvaardig wenen
| |
| |
Van Van Isrel had gehoord in 't slaavsch Egiptenland,
En Pharao bczogt met Plagen myner Hand.
O Debora! myn Volk, dat schier ontelb're dagen
Geen Abrams God: maar Baal zyn' eerbied op wou dragen,
Heb ik regtveerdig wel in grimmigheid bezogt,
En in myn Yvering in Jabins hand verkogt,
Maar nu het met Berou, gedagtig al die daden,
Die grote Wonderdaên waar 'k hen meê heb beladen,
Tot myne Goedheid keert; nu 't weer vergeving smeekt
By God, die zig van 't Kwaad met medelyden wreekt:
Nu wil ik ook myn Gunst, myn Lievde vol medogen,
Myn eeuw'ge Trou, myn Magt, oneindig van vermogen
Weer zetten in den dag door 't redden van 't geslagt,
Dat in zyn' jongsten nood op myne Ontferming wagt.
De Roê, die Isrels Rug zo wreed heeft opgereten
Diend in het vuur gesmakt als nu genoeg gesleten.
De Heiden, wien wel meer myn grote Mogenheid
Ontzaggelyk verscheen, heeft straffend zig bereid
De Straf van 't Hemelhov, dien Hy niet kan ontkomen,
Nog door geroep tot Baal beteugelen nog tomen.
By God is vastgesteld, dat Gy, o Debora!
Zyn Ervdeel geven zult de Zege op Sisera.
Zeg Barak dat hy tans met U, als 't Hoofd der Helden,
Vorst Jabin weerstand biê op Kisons vette Velden.
En wie den Nek verhard en uw Bevel versmaad,
Weet dat hy 's Hemels Vloek halsterrig op zig laad/
'k Zal morgen Wond'ren doen om Abrams zaad te leren,
Dat ik Jehova ben, wiens Trou niet kan verkeren.
| |
| |
Zo sprak tans de Asgezant van 't ongeschapen licht,
Daar Isrels beste Vrou valt op het aangezigt;
Terwyl het Heilgeloov, van wonderlyk vermogen,
Haar Heldenhart versterkt met Bystand van den hogen.
O Heer! ik ben bereid te doen wat Gy gebied:
Roept Zy grootmoedig uit, eer Zy nog opwaards ziet:
Ja Ik zal Sisera al is 't met weinig Knegten,
(Gods Woord is my genoeg) in uwen naam bevegten!
Ik voel! Ik voel O God! Uw dryving in myn Ziel!
Nu scheen het, of haar hart in een bezwyming viel:
Maar zeker is 't, dat tans Gods Geest haar hart doorwerkte,
En haar met zyn Genade en Invloed reeds verslerkte.
Driewerv verzugte zy wanneer zy weer bekwam,
Driewerv zag zy omhoog, en driewerv wierd de Stam
Van haren Dadelboom gantsch wonderlyk bewogen.
Nu zag zy Vuur nog Vlam maar sloeg haar dwalende ogen,
Op een, die onverwagt aan hare zyde stond.
Hy schoot iets uit zyn Oog als Blikzems in het rond.
Wis, dagte Debora, dit 's een der Seraphynen,
By wiens ontzagtb'ren Glanz de Zon moet duister schynen.
Zy viel op dit gezigt op nieu ter Aarde neêr.
Toen sprak de Majesteit: ik ben der Heiren Heer!
Myn Naam is Krygsman. Meer hoort Debora niet spreken.
Wat zy te zeggen poogt: haar woorden blyven steken.
Zy barst dog end'lyk uit: ik! ik heb God gezien!
Hy moedigdt my ten stryd; hy zal my bystand biên!
Inmiddels was Gods Zoon in enen wolkenwagen,
Op Cherubs Schouderen den Hemel ingedragen,
| |
| |
Daar zyne Heerlykheid, zyn Goddelyke Glanz,
Nog lang een Weerlicht gav van 's Hemels hogen Tranz.
Dan naulyks was de Heer tot Jakobs troost verschenen,
Of myne Rigteres zendt enen Loper henen
Toe Barak, die zo voort met een gescheurd gewaad,
Het Hoofd met Asch bestrooid om Isrels naren staat,
Voor haar gezigt verschynt. Daar 't staren op haar wezen,
('t Taasreel, waar in de kragt der ziele staat te lezen).
Het afgefolterd Hart vervuld met diep ontzag.
Zy ziet Hem vriendlyk aan, een ongemaakte lach
Rolt, met den Enst gemengd, uit hare Rozekaken.
Heer Barak, die zyn ziel door 't Heldenvuur voelt blaken,
Dat in hare ogen gloeidt, daar een onzienb're hand
Zyn ouden moed tot heil van Isrel zette in brand,
Die Vorst in Naphtalie ten Overste verheven,
Is vaardig hart en hand tot 's Heren hulp te geven.
Heil Barak! zegt zy heil! Jehova die verschoont,
Gelyk een Vader 't Kind. Nu hy zyn lievde toont
Aan zyn vernederd Deel, zal ik ook niet verbergen,
Schoon 't eertyds God en my baldadig pleeg te tergen,
Het heil voor hun bestemd. 't Is nog niet lang geleên,
Dat 's Heren Engel my vol Majesteit verscheen,
En my verzekerd heeft, dat hy hen van het lyden
Tot schrik van Sisera ontzagg'lyk zal bevryden.
O Wydberoemde Zoon van Heer Abinoäm,
O Altyd dapp're Held, die uw' verdrukten Stam
Het langst verdadigd hebt ten spyt des Vyands magten:
Gy voelt tans niet vergeevsch die ongemene kragten
| |
| |
Herleven in uw Borst. God zelv ontvonkt uw moed,
En zet uw Dapperheid weer in den ouden gloed.
Gy zyt de juiste Man, ten Oorloge uitverkoren.
Wy zullen in het hart van 't Heidens leger boren.
Wat dralen wy, ga heên, eer nog de gouden Zon
Den Aanslag openbaart, vergader Zebulon;
Trek Naphtalie by een op Thabors steile toppen.
Nu voelde Barak 't hart in zynen boezem kloppen,
Met Nooit gevoelde drift. Ja barst hy aanstonds uit:
'K geloov het woord van God! myn moed word niet gestuit!
Al poogde al de asgrond my den optogt te beletten:
Wy zullen, met Gods hulp des Vyands magt verpletten.
Myn Naphtalie zal wis met my den Sisera
Bevegten, mids dat gy heldhaste Debora
De Stambaniere voert; ik zal zo voort die troepen
Op uw gebiedend woord ten wond'ren stryde roepen.
Ja Barak! zegt zy, ja! ik gryp den stander aan,
'T Is onzen pligt al 't Volk in d'optogt voor te gaan.
Kom volg me! ik ga voor uit! aan Kizons zilv'ren stromen,
Daar zal't gedugte Heir des Heidens ommekomen,
Terwyl het Legerhoofd, gevlugt langs berg en dal,
Door ener Vrouwe hand ellendig sneuv'len zal.
O gy! die Jozua, de Vreez der Kananiten,
Die dapp'ren Othniël, de Geezel der Cuschiten,
Die Krygsheld Ehud, die den Rigter Samgar eer
Versterkte, toen hun moed, den Vyand wierp ter neêr,
Verzel ons op den togt! Ja, gy zult ons verzellen,
Dus spreekt zy vol geloov, ten spyt de magt der hellen!
| |
| |
En reist by 't Maanlicht heên met Barak aan haar zy,
Naar zyne Vaderstad, naar Redes Naphtaly.
|
|
Auteursrechtvrij