Losse bladen uit het zondenregister van ondeugende kinderen

[p. 26]

Daan de knorrepot.

Een afschrikwekkend voorbeeld voor alle kinderen, die bij de minste straf een hoofdje toonen.

Krijgen kindren somtijds straf,
O, zij moeten dan niet pruilen,
't Hoofdje toonen, uren huilen;
Moeder kust het immers af!

Ouders straffen als het moet;
Maar het doet hun leed aan 't harte
En 't veroorzaakt hun dus smarte,
Als hun lieveling misdoet.

Daarom, hebt gij iets misdaan,
Draag uw straf dan heel gelaten;
Morren zal u toch niet baten;
'k Weet het van dien stouten Daan.

Ja die Daan, dat was een kind!...
Altijd was hij ontevreden;
Steeds aan 't pruilen zonder reden,
Werd hij door geen mensch bemind.

Mogt hij soms door eigen schuld
Slechts de minste straf verdienen;
Dan aan 't pruilen, dan aan 't grienen...
Daantje had geen zier geduld.

Door dat pruilen en gemok,
Zwol zijn hoofd en bleef aan 't zwellen,
't Werd - zoo liet ik mij vertellen -
Grooter dan de torenklok!

[p. 27]

 

 

't Groeit nog steeds bestendig aan;

 

't Wordt zoo zwaar reeds, dat de jongen

 

Die eens vrolijk heeft gesprongen,

 

Nu geen voetstap meer kan gaan.

 

 

 

Daarom vriendjes, denk er aan:

 

Krijgt gij soms eens lust in 't huilen,

 

Voelt ge trek in knorrig pruilen,

 

Loop dan eerst eens naar vriend Daan.