Zij op het nachtkastje

[p. 5]

Zij op het nachtkastje

Het staat niet altijd op mijn nachtkastje. Soms heb ik er geen behoefte aan en ligt het weken of zelfs enkele maanden in het kistje, dat ik er speciaal voor gemaakt heb. Later heb ik twee deurtjes aan het kistje gemaakt, zodat het meer op een kastje lijkt, waarvan ik de deurtjes maar hoef open te zetten om ernaar te kunnen kijken.

Vooral als de herfst in de lucht zit, als het duidelijk vroeger donker wordt, het gras de hele dag nat blijft en de dahlia's onbewegelijk in de tuin staan, haal ik het tevoorschijn. Dan praat ik ertegen en leg het nog eens allemaal uit, alles wat er in dat weekeind gebeurd is, tot in de kleinste details.

Ik praat ertegen, alsof ze me nog horen kan, weerleg haar tegenwerpingen en verdedig me tegen haar beschuldigingen.

Zou het verschil gemaakt hebben, als we kinderen gehad hadden?

Misschien wel, misschien ook niet.

In ieder geval, toen het duidelijk werd, dat er geen kinderen zouden komen, begon jij je te vervelen. Ons tweepersoons huishoudentje bevredigde je niet meer.

Natuurlijk begrijp ik, dar je wel eens andere mensen wilde ontmoeten. Je was maar wat blij, dat je privésecretaresse kon zijn van meneer de directeur.

Onzin, dat geld hadden we helemaal niet nodig. Je wilde vrij zijn, dat was alles.

Zeker, zeker, maar je hield je niet aan de afspraak. Dacht je, dat ik mijn eigen potje ging staan koken, omdat mijn vrouw moest overwerken voor de directeur?

Die dringende zaken kwamen steeds maar vaker voor. We hebben elkaar toch dagenlang alleen maar aan het ontbijt gezien. Noem jij dat maat een huwelijk.

Praten, praten, jij was nooit thuis om te praten. En zou je die man werkelijk opgegeven hebben? Dat was de enige oplossing, over iets anders hoefden we niet te praten.

Dat hele weekeind zat ik me op te vreten van ergernis en jaloezie. Van het raam aan de voorkant, dat uitzag op een verregende straat, liep

[p. 6]

ik naar het raam aan de achterkant, dat uitzag op een verregende tuin.

Jij zat natuurlijk in de conferentiezaal van een of ander deftig hotel. Je had niet eens de moeite genomen me te vertellen in welk hotel En 's avonds in de bar met meneer de directeur. Om over 's nachts maar te zwijgen.

Ik weet het, ik had ook uit kunnen gaan. Maar waar moest ik naartoe? Je weet heel goed, dat ik geen vrienden had, tenminste geen om bij uit te huilen en zeker geen om me een oplossing aan de hand te doen. Trouwens, die oplossing kenden we zelf ook. 's Avonds hield ik het niet meer uit in huis en ik ben toch maar de straat opgegaan. Het drong niet eens tot me door, dat het nog steeds regende dat het goot.

Ik ben in het dichtstbijzijnde café begonnen en geëindigd in een dure bar aan het andere eind van de stad. Midden in de nacht ben ik in een taxi naar huis gebracht. De chauffeur bewaarde de sigaar, die ik hem gaf, voor later, want hij was bang, dat we in de lucht zouden vliegen door de alcoholdamp als hij hem in mijn bijzijn opstak.

Toen ik deze zelfde kamer binnenkwam, stond mijn besluit vast.

Ik ben blij, dat je niet veel geleden hebt, want ik hield van je. Het moet wel volslagen onverwacht gekomen zijn en het is snel en geruisloos verlopen.

Lange tijd heb ik met je hoofd in mijn schoot gezeten. Je lange, glanzend zwarte haren hingen over mijn knieën tot op de grond. Het romig wit-met-roze van je gezicht begon langzaam te verbleken. Je had je huid altijd goed verzorgd, er was nog geen rimpeltje te zien. Ik weet, dat je een hekel had aan je kleine wipneus, maar die gaf juist iets grappigs en ondeugends aan je gezicht. Dat moet je ook wel voor andere mannen zo aantrekkelijk gemaakt hebben. Terwijl je hoofd in mijn schoot lag, liet ik mijn vinger langzaam over je verkillende wangen en lippen glijden. De ontevreden trek, die zo vaak om je mond lag, was verdwenen.

Ik heb met dat ding daar op mijn nachtkastje gepraat, het geliefkoosd, op het punt gestaan het weg te gooien. Maar ik kan het niet missen. Ik heb het vanavond tevoorschijn gehaald, omdat ik vannacht droomde, dat alles weer goed was tussen ons. Haar kus heeft de hele dag op mijn wang gebrand.

[p. 7]

Het heeft heel wat moeite gekost om achter het juiste procédé te komen. In diverse boeken over land- en volkenkunde werd het gebruik wel vermeld en bij welke stammen het nog voorkomt, maar pas toen ik via Foyles de hand kon leggen op Thomson's Shrunken Human Heads, kon ik aan het werk gaan.

Elk trekje is duidelijk bewaard gebleven, alleen de teint is helemaal verkleurd en grauw geworden.

Ik zal de deurtjes nu maar sluiten en gaan slapen, want na zo'n gesprek ben ik altijd volkomen uitgeput.