Kracht in swakheit

[p. 39]

De Ziele haar nederbuygende in diepe Ootmoet, voor Gods Majesteyt, en biddende om 't wel-wesen, van Land, en Kerk.

Almogend God! beglanst met Heyligheyd!

Voor wien de Seraphims haar aanschyn dekken,
De Son beswymt, de Starren 't licht intrekken

Uyt diep ontsag van Uwe Majesteyt.

Ik buyg my neder voor Uw' voet-schabel,

Maar doch eylaas! wat heb ik onderwonden?
Ik die maar stof, en asch ben, en vol sonden,

Ja van natuuren self een kind der hel:

Nochtans, ô Heer! ik weet dat Gy ook zyt

Barmhertig, en hebt Vaderlyk medogen:
Aanschouw Uw arme dienstmaagd dan met oogen

Vol van genaad, en schelt myn schulden quyt:

Wascht my van smetten, in de Bloed Fonteyn

Van uwen Soon: en doet aan my een teken
Van Uwe gunst: hoort myn ootmoedig smeken,

Dat 's myn versoek, en myne beed' alleyn.

Maar evenwel, nadien ik my alreê

Heb onderwonden, om met U te spreken,
Dat uwen toorn in yver niet ontsteke,

Dat ik by 't voorige doe noch een beé.

Ons' Vaderland, nu lang, en hart gedrukt,

Door veelderley, en welverdiende plagen,
Gedenk na Uw' genadig welbehagen,

Verlost het eens, en uyt syn vresen rukt.

[p. 40]

 

Op dat den trotsen vyand niet in smaad

 

Mag zeggen; waar is Neerlands God gebleven?

 

Haar heyl? die sy betrouwden in dit leven;

 

Begeeft haar nu: ô Heer ons toeverlaat!

 

 

 

Waak voor Uw eer, en laat om onse sond

 

Uw grooten Naam niet werden zo gelastert,

 

Van een bloeddorstig Koning, die verbastert

 

Zo trouw'loos heeft gehandelt in 't Verbond:

 

 

 

Wel dan myn God! om Uwent wil, en om

 

Uw's Tempels, die Gy hier hebt willen bouwen,

 

Send ons Uw heyl, dat wy het goed' aanschouwen,

 

En Uwen lof, verkondigen alom.