Kracht in swakheit

[p. 8]

De Gangen Gods In 't Heyligdom.

Wat is des Heeren-Wegh niet wonderlyck in 't Oog,

Als men in 't Heyligdom syn gangen gaet beschouwen?

Dan siet men, dat de Weeld', en Vreugde niet om hoog,

Maer na beneden leydt, en 't lachen baert benouwen:

Hoe Hy die 't duyster maeckt, weer op een droeve nacht

Te troostelyker Licht doet voor de Ziel oprysen,

Als 's morgens gunt gejuych, daar droefheyt wierd verwacht,

En op een naer geklagh geeft stof om 't Heyl te prysen.

Wat Vader voor syn Kindt verbergend 't Aengesicht

Van Gunste voor een Tydt, ten proef van Liefds aenkleven,
Wort om 't kastyden selfs gekeurt, daer 't Kindt syn plicht
Vergeet, dat hy 't daerom voor altyd soud begeven?

Sal dan der Geesten-Godt, en maker van 't Aerd-vat

Dat Hy soo konstigh eerst als uyt een Kley bereyde,

Vergeeten handen werck? of 't maecksel dencken, dat

Formeerder hem verwerpt, als lang nae Hulp verbeyde?

Neen: 's Hemels-vader, 't hert door medelyd in 't slaen

Ontroert, sal met meer Troost syn Kindren 't hert verquicken,

Als Hy 't Eerst heeft bedroeft door ver van haer te staen,

Wanneer haer gunstigh 't licht syn Aenschyns komt aenblicken.

Hier heeft een vroome ziel veel proeven van, in 't kruys

Door ondervindinge van God den Heer genooten,

Dies wachtse met gedult hier op de wegh na 't huys

Haers Vaders, die hen daer noyt sal van licht ontblooten,

Maer eeuwig in de Zee van syn genoegsaemheyt

De Ziel, van 't sterflyck-lyf ontkerckert, sal doen baden,

Tot dat hy namaels eens de ziel en 't lyf zaem leyt

Aen 's Levens-boom, en bron, tot beyder vol versaden.

Soo Wenst aen Henrica van Hoolwerf

Nicolaus Haring.